- Κάνοντας έρωτα -μετά από 25 χρόνια δεν μπορούν ν’ αντέξουν χωριστά… βλέπεις αυτό είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση που θέλουν: μια σύζυγο. Κι ο γάμος μας τόσο πλήρης.
Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ’ αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλεψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου. Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.
Η Virginia Woolf υπήρξε λαμπρή μυθιστοριογράφος, κριτικός και δοκιμιογράφος. Τα λογοτεχνικά και κοινωνικά δοκίμιά της αναδεικνύουν ένα διεισδυτικό κριτικό πνεύμα. Στα μυθιστορήματά της περιλαμβάνονται: “Το ταξίδι” (1915), “Μέρα και νύχτα” (1919), “Το δωμάτιο του Ιάκωβου” (1922), “Η κυρία Ντάλογουεη” (1925), “Στο φάρο” (1927), “Ορλάντο” (1928), “Τα κύματα” (1931), “Τα χρόνια” (1937). Ως δοκιμιογράφος και λογοτεχνική κριτικός έφερε στο φως ελάσσονες συγγραφείς των περασμένων αιώνων, αλλά και κλασικούς. Τα κυριότερα έργα λογοτεχνικής κριτικής συγκεντρώθηκαν σε δύο τόμους με τίτλο “Common Reader” (1925-1932). Από τα φεμινιστικά και άλλα δοκίμιά της ξεχωρίζουν τα “A Room of One’s Own” (1929), “Three Guineas” (1938), “Between the Acts” (1941), και “The Death of the Moth” (1942). Όλα τα -περισσότερα από 500- δοκίμια της Virginia Woolf συγκεντρώθηκαν στο έργο: “Collected Essays” (α’ έκδοση: 1967, σε επιμέλεια Leonard Woolf).
Ο μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας Άρης Μπερλής σημειώνει:
“Η Βιρτζίνια Γουλφ βρίσκεται μέσα στη μεγάλη παράδοση της δυτικής λογοτεχνίας και συναριθμείται με τον Προυστ και τον Τζόυς στην τριάδα των μεγάλων καινοτόμων πεζογράφων που άνοιξαν νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα τις τρεις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Από τους κύριους και πιο μαχητικούς πρωταγωνιστές του “μοντερνισμού” (της σημαντικότερης μεταστροφής που έγινε, μετά το ρομαντισμό, στο ύφος και την ευαισθησία), είχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως η επανάσταση στο ύφος ήταν αναγκαία συνέπεια μιας αλλαγής στάσης και προοπτικής. Ωστόσο, δεν της διέφευγε πως τελικά “ο ιστορικός της λογοτεχνίας θ’ αποφασίσει· αυτός θα πει αν αρχίζουμε τώρα, αν τελειώνουμε, ή αν βρισκόμαστε στο μέσον μιας μεγάλης περιόδου της πεζογραφίας”. […] Η Γουλφ άνοιξε και πορεύτηκε το δρόμο της, αδιάφορη για τα δικαιώματα του θεσμοθετημένου γούστου, παίζοντας τα επικίνδυνα παιχνίδια της, ακολουθώντας με πείσμα και άκρα συνέπεια το όραμά της. Το ιερό πάθος της για τη μορφή και την τεχνική – ένα πάθος που εκδηλώθηκε με συνεχείς (και ολέθριους για την ψυχική της υγεία) πειραματισμούς, από μυθιστόρημα σε μυθιστόρημα – δεν ήταν συγκάλυψη ανεπαρκειών του συγγραφικού της τάλαντου, ούτε εμμονή και ιδεοληπτική επιδίωξη του “καινοφανούς”. Το κυνήγι της μορφής ήταν κυνήγι της πραγματικότητας – μιας νέας πραγματικότητας που οι παλαιοί τύποι του μυθιστορήματος δεν μπορούσαν να παραστήσουν και να παραδώσουν. Το μυθιστόρημα για τη Γουλφ δεν είναι κριτική της ζωής, ούτε διασκευή και συμμάζεμα των δεδομένων της, αλλά αναπαραγωγή της πολλαπλότητας της εμπειρίας. Η ζωή είναι πρωτεϊκή και ρευστή, πολυσύνθετη και αλλοιότροπη. Δουλειά του μυθιστοριογράφου είναι να δώσει, να αναπαραγάγει τις μυριάδες παραλλαγές και φωτοσκιάσεις, τις αναρίθμητες αποχρώσεις της εμπειρίας, στη μόνη έγκυρη πραγματικότητά τους: στη συνειδησιακή ροή τους.”
(απόσπασμα από το δοκίμιο: “Η Βιρτζίνια Γουλφ και το μυθιστόρημα”, από το επίμετρο του βιβλίου “Στο φάρο” των εκδόσεων Ύψιλον).
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
- (2016)Δευτέρα ή Τρίτη, Ποικίλη Στοά
- (2016)Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν, Μίνωας
- (2015)Γράμμα σε έναν νέο ποιητή και άλλα κείμενα, Εκδόσεις Πατάκη
- (2015)Ένα δικό σου δωμάτιο, Οδυσσέας
- (2013)Η κυρία Νταλογουέι, Μίνωας
- (2011)Ανάμεσα στις πράξεις, Μεταίχμιο
- (2011)Γράμμα σε έναν νέο ποιητή, Άγρα
- (2011)Η κληρονομιά, Μπιλιέτο
- (2011)Η κυρία Νταλογουέι, Μεταίχμιο
- (2010)Η κυρία Ντάλογουεη, Γράμματα
- (2009)Η κυρία Νταλογουέι, Μεταίχμιο
- (2008)Ανάμεσα στις πράξεις, Μεταίχμιο
- (2008)Πώς είναι να είσαι άρρωστος, Κοινός Τόπος Ψυχιατρικής, Νευροεπιστημών & Επιστημών του Ανθρώπου
- (2007)Μέχρι το φάρο, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
- (2006)Μέχρι το φάρο, Οδυσσέας
- (2006)Το δωμάτιο του Τζάκομπ, Οδυσσέας
- (2005)Ένα δικό σου δωμάτιο, Οδυσσέας
- (2005)Η κυρία Νταλλογουέη, Ερμείας
- (2005)Η κυρία Νταλογουέι, Μεταίχμιο
- (2005)Ορλάντο, Ελληνικά Γράμματα
- (1999)Δοκίμια, Scripta
- (1999)Ορλάντο, Κέδρος
- (1998)Για την άγνοια των αρχαίων ελληνικών, Στιγμή
- (1997)A Society. The Lady in the Looking-Glass. The Duchess and the Jeweller. Lappin and Lapinova, Εκδόσεις Παπαζήση
- (1997)Σκοτώνοντας τον άγγελο του σπιτιού, Εκδόσεις Καστανιώτη
- (1996)Ελλάδα και Μάης μαζί, Ύψιλον
- (1996)Ένα στοιχειωμένο σπίτι, Εκδόσεις Πατάκη
- (1996)Λέσχη γυναικών και άλλα διηγήματα, Νεφέλη
- (1995)Στο φάρο, Ύψιλον
- (1993)Ορλάντο, Αστάρτη
- (1991)Τα χρόνια, Σύγχρονη Εποχή
- (1990)Η κυρία Ντάλογουεη, Γράμματα
- (1988)Το δωμάτιο του Ιάκωβου, Γράμματα
- (1986)Τα κύματα, Ύψιλον
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
- (2016)Μικρό εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής, Αρχέτυπο
- (2016)Περί τρέλας, Κοβάλτιο
- (2004)Έμπνευση και δημιουργία, Printa
- (1995)Αποχρώσεις, Ολκός
- (1980)Δοκίμια, Εκδόσεις Α. Καραβία