Share this
- Μαρία Συτμαλίδου
- «Ράτενσκα ή μεσοκαλόκαιρο»
- Εκδόσεις Κεντρί.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ακραίο θεατρικό μονόλογο με τη μορφή παρόλα αυτά μιας συμπαγέστατης νουβέλας, όσο ακριβώς ακραία μπορεί να είναι τα πάθη που προκαλεί ο κατεξοχήν υπαίτιος έρωτας. Με έμπρακτη όσο και πλήρη εμβάθυνση στην ουσία της τραγικής ηρωίδας, εκτίθεται στο μέγιστο βαθμό η βιαιότητα του πάθους και η αδυναμία διαχείρισης του με συνέπεια την προδεδικασμένη και αναπόφευκτη εξέλιξη. Παρόλο τον αυτοπεριορισμό που της προκαλείται από τα συναισθηματικά δεσμά, η ηρωίδα αντιλαμβάνεται την αυτοκαταστροφική πορεία χωρίς όμως να αποφασίζει να αντισταθεί αποφεύγοντας να δημιουργήσει τα απαραίτητα αναχώματα που θα της επέτρεπαν τουλάχιστον να διεκδικήσει κάποιους, κατ’ επίφαση έστω, ευνοϊκούς όρους σε αυτό το άνισο παιχνίδι επιβολής. Συνεπώς, δίχως την τόλμη μιας τελικής απέλπιδος προσπάθειας να ισορροπήσει, ακολουθεί απλά το πεπρωμένο της λυτρωτικής αυτοχειρίας.
Η αγάπη μπορεί και μετατρέπεται (;) σε μίσος, η υποχώρηση σε αναπότρεπτο συμβιβασμό και στο αναπόφευκτο τέλος της απόλυτα μοναχικής διαδρομής, η εκδίκηση λαμβάνει χώρα ως αμείλικτη αυτοτιμωρία και μόνο.
Έχοντας αναιρέσει την ίδια της την υπόσταση, αφαιρώντας βασανιστικά ψηφίδες του εαυτού της, ακόμα και το όνομα της, υποχωρεί στον παραλογισμό και την παράνοια που της προκαλείται σαν νομοτέλεια. Επιλέγει και επιλέγεται από την προφανή λύση, καθώς η εργαλειοθήκη του μυαλού της παραμένει ανεπαρκής μπροστά σε αυτή την ανάρμοστη εισβολή που την οδηγεί σε μια επιθετική ανυπαρξία.
Στις σελίδες της νουβέλας ξεδιπλώνεται και εκτίθεται με ενάργεια το χρονικό μιας μονόπλευρης και μονοσήμαντης ιστορίας που την βιώνει ακριβώς ως τέτοια χωρίς ίσως καν να το ξέρει η τραγική από κάθε άποψη ηρωίδα. Συμβιβάζεται και προσπαθεί να συμβιβάσει τον ύπαρξη της στα πλαίσια του καταστροφικού πάθους στο οποίο προσχώρησε χωρίς καν να υπαινιχθεί ανταλλάγματα για αυτήν την ολοκληρωτική άνευ όρων παράδοση της. Αποσύροντας την ταυτότητα της, χωρίς όμως ταυτόχρονα και να την μεταβάλει, αντίφαση που σαν απροσπέλαστος τοίχος την ακινητοποιεί, βιώνει ως ακόλουθο την εγκατάλειψη ως ασήμαντη, προδομένη, βαθειά υποτιμημένη, βυθισμένη στο σκοτάδι της παραίτησης.
Τα πρόσωπα γύρω της, μέρος και κομμάτια συμπληρωματικά ή καίρια για το σαθρό οικοδόμημα του εαυτού της ανασύρονται ως σύμβολα και εμφανίζονται ως δραστικά σημεία αναφοράς. Το διαμέρισμα στο οποίο ζει, η ίδια η γειτονιά και το περιβάλλον που την περικλείουν, ολοένα και περισσότερο μετατρέπονται σε απομονωμένο κελί και σε μια ανεξέλεγκτα νοσηρή αποθήκη της ύπαρξης της. Ακόμα και οι γρίλιες των παντζουριών δεν δίνουν διέξοδο παρά μόνο μια επώδυνη θέα στο τετελεσμένο.
Σκληρά κείμενα, μεστά και απόλυτα, εμμέσως έμμετρα που παραπέμπουν στο λυρισμό της ποίησης. Ενεργούν με απόλυτη αμεσότητα περιγράφοντας και εμβαθύνοντας χωρίς τον υπαινιγμό της αμφιβολίας: Δεν είναι επιλογή το πάθος. Είναι μια βίαιη διαδικασία που εκθέτει το τρωτό της ανθρώπινης ουσίας.
http://www.bookia.gr/index.php?action=Blog&post=1899c569-411f-42cf-9b96-6702d9a20e34
Share this
Τελευταία άρθρα απόΠέτρος Γαργάνης (δείτε τα όλα μαζί)
- Φύλλα φθινοπωρινά…! - 19 Οκτωβρίου 2020
- Αλκαζάρ…! - 5 Αυγούστου 2020
- Επιπλέον λεπτά διασημότητας…! - 25 Ιουλίου 2020
