18 Μαΐου γιορτάζουν…

Μνήμη των αγίων μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίας, Ανδρέου, Παύλου, Χριστίνης, Ηρακλείου, Παυλίνου και Βενεδίμου, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Βεναντίου, Μνήμη των αγίων οκτώ παρθενομαρτύρων, των εν Αγκύρα, Αλεξανδρίας η Αλεξάνδρας, Ευφρασίας, Θεοδότης, Ιουλίας, Κλαυδίας, Ματρώνης, Τεκούσης και Φαεινής, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Θεοδότου, Μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Φήλικος, επισκόπου Σπολέτο, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Διοσκόρου, Μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Ποταμώνος, επισκόπου Ηρακλείας, Μνήμη της αγίας μάρτυρος Γαλακτίας, Μνήμη της αγίας μάρτυρος Ευφρασίας, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Ιουλιανού, Μνήμη των αγίων μαρτύρων, κληρικών και λαϊκών, των αναιρεθέντων υπό του αυτοκράτορος Ουάλλη, Μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Θεοδώρου, επισκόπου Ρώμης, Μνήμη των αγίων μαρτύρων Δαυίδ και Ταριχάνι, των εκ Γεωργίας, Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Στεφάνου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Μνήμη της οσίας μητρός ημών Αναστασώς, της εν τοις Λευκαδίου, Μνήμη του οσίου πατρός ημών Μαρτινιανού, του εν τοις Αρεοβίνθου, Μνήμη του οσίου πατρός ημών Στεφάνου του Χωρηβίτου, του εκ Σινά, Μνήμη του οσίου παρός ημών Μακαρίου του Ιεραποστόλου, του εκ Ρωσίας

by Times Newsroom
  • Κυριακή της Σαμαρείτιδος
  • Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως
  • Άγιοι Πέτρος, Διονύσιος, Ανδρέας, Παύλος, Χριστίνα, Ηράκλειος, Παυλίνος και Βενέδιμος οι Μάρτυρες
  • Αγίες Τεκούσα, Αλεξανδρία, Κλαυδία, Φαεινή, Ευφρασία, Ματρώνα, Ιουλία και Θεοδότη οι Παρθενομάρτυρες από την Άγκυρα της Γαλατίας και Θεόδοτος ο Μάρτυρας
  • Άγιος Στέφανος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
  • Άγιος Θεόδωρος ο Ιερομάρτυρας Πάπας Ρώμης
  • Άγιοι Μάρτυρες, κληρικοί και λαϊκοί, οι αναιρεθέντες υπό τον αυτοκράτορα Ουάλη
  • Άγιοι Δαβίδ και Ταριχάνι οι Μάρτυρες
  • Άγιος Θεόδοτος ο Μάρτυρας
  • Άγιος Ποταμών ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ηρακλείας
  • Όσιος Μακάριος ο Ιεραπόστολος
  • Άγιος Βενάντιος ο Μάρτυρας
  • Άγιος Φήλικας ο Ιερομάρτυρας
  • Άγιος Διόσκορος ο Μάρτυρας
  • Σύναξη των Αγίων της Δημητριάδος
  • Ανακομιδή Ιερών λειψάνων του Αγίου Κοσμά του Ερημίτη και Ομολογητή
************************************************************************************************************
  • Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ που ήταν η ακρόπολή της και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη).

Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω αφελώς, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό.

Αυτή αντελήφθηκε από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος και θαύμασε πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιεί νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων που έμαθαν σαφώς, έπειτα εσταύρωσαν τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους ακόμα και τους μισητούς από του Ιουδαίους εθνικούς και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του.

Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί που θα βρεί νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από το τόπο και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το «νερό που θα σου δώσω» θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί και οδηγείται προς τη πίστη και ζήτησε να το λάβει για να μη ξαναδιψήσει. Ο Κύριος θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε και αυτόν που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε ψηλά ζητήματα.

Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά που πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ’ αυτό το τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει τη απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν το Πατέρα κατα Πνεύμα και αλήθεια.

Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι’ αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: «Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατα Πνεύμα και αλήθεια». Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το πάν.

Παντού είναι ο Θεός όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος.

Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.

Η Σαμαρείτιδα καθώς άκουσε από το Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πως ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από που θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας τη υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες πρός το Χριστό και αργότερα με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή) σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.
(Απόσπασμα ομιλίας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ΄.
Πίστει ἐλθοῦσα ἐν τῷ φρέατι, ἡ Σαμαρεῖτις ἐθεάσατο, τὸ τῆς σοφίας ὕδωρ σε, ᾧ ποτισθεῖσα δαψιλῆς, Βασιλείαν τὴν ἄνωθεν ἐκληρώσατο, αἰωνίως ἡ ἀοίδιμος.
  • Σύναξη πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως

Την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, κατ’ έτος, τελείται εν τω Οικουμενικώ Πατριαρχείω η εορτή της «συνάξεως» επί τη ιερά μνήμη «πάντων των εν Αγίοις Πατέρων ημών Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως». Το πρώτον η εορτή αύτη εθεσπίσθη προτάσει του νυν ευκλεώς Πατριαρχούντος Αυθέντου και Δεσπότου ημών κ.κ. Βαρθολομαίου του Α΄. Ούτως η Α.Θ.Π., ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, άμα τη εκλογή Του εν έτει 1991 μ.Χ., προέτεινεν εις την Ενδημούσαν Σύνοδον κατά την συνεδρίαν της 24ης Οκτωβρίου 1991 μ.Χ. την θέσπισιν κοινής εορτής πάντων των προκατόχων Αυτού Αγίων Πατριαρχών, από του ιδρυτού της Βυζαντίδος Εκκλησίας, Πρωτοκλήτου Ανδρέου, και του υπ’ αυτού κατασταθέντος πρώτου επισκόπου αυτής Στάχυος (38 – 54 μ.Χ.) έως και του Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίλλου του ΣΤ΄ (1813 – 1818 μ.Χ.) απαγχονισθέντος παρά την θύραν της Μητροπόλεως Ανδριανουπόλεως την 18ην Απριλίου 1821 μ.Χ. – «Ούτω θα έχομεν την ευκαιρίαν ίνα επικαλούμεθα την χάριν και την προς Κύριον μεσιτείαν αυτών υπέρ της Μητρός Εκκλησίας και υπέρ ημών αυτών» είπεν ο Πατριάρχης ημών εις εκείνην την συνεδρίαν. Συνοδική δε αποφάσει, κατά την συνεδρίαν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της 19ης Νοεμβρίου 1991 μ.Χ., εθεσπίσθη η εορτή αύτη και έκτοτε εορτάζεται πανηγυρικώς και εκκλησιοπρεπώς εις την καθέδραν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δη δια τελέσεως Πατριαρχικής και Συνοδικής Λειτουργίας, εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικώ Ναώ του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου. Συνετάγη δε επί τούτω και ιερά ακολουθία, υπό του αοιδίμου υμνογράφου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου, συμψαλλομένη κατά την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος, μετά της του Πεντηκοσταρίου ακολουθίας, καθά το Τυπικόν της Μεγάλης Εκκλησίας διακελεύει. Ο δε, εκ των μελών της σεβασμίας Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Χαλκιδικής, κ. Νικόδημος, εχάρισε εις την Μεγάλην Εκκλησίαν Ιεράν Εικόνα των Αγίων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Βυζαντίου ποιμένες καὶ περίδοξοι πρόεδροι, ὤφθητε σοφοὶ Ἱεράρχαι διαφόροις ἐν ἔτεσι· διὸ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑμῶν τὴν πολιτείαν εὐφημεῖ· δι’ αὐτῆς γὰρ φωστῆρες περιφανεῖς, πυρσεύετε τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χορείαν τὴν ἔνθεον, Ἱεραρχῶν τοῦ Χριστοῦ, συμφώνως τιμήσωμεν, ὡς Πατριάρχας σοφούς, καὶ θείους ἐκφάντορας· οὗτοι γὰρ δεδεγμένοι, τὴν τοῦ Πνεύματος αἴγλην, ὤφθησαν Ἐκκλησίας, ἀληθεῖς ποιμενάρχαι, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοῦ Βυζαντίου τοὺς ἁγίους ποιμένας, ὡς Ἱεράρχας τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ ἀρετῶν δοχεῖα πολυτίμητα, πάντες εὐφημήσωμεν, ἐν μιᾷ συμφωνίᾳ, πρὸς αὐτοὺς κραυγάζοντες· ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, καὶ ἐπηρείας ρύσασθε ἡμᾶς, Ἀρχιεράρχαι Χριστοῦ ἐνθεώτατοι.

Μεγαλυνάριον
Κωνσταντινουπόλεως τοὺς σοφούς, καὶ κλεινοὺς Ποιμένας, εὐφημήσωμεν, οἱ πιστοί, τοὺς ἐν διαφόροις, ἐκλάμψαντας τοῖς χρόνοις, ὡς Ἐκκλησίας στύλους καὶ ἑδραιώματα.

  • Άγιοι Πέτρος, Διονύσιος, Ανδρέας, Παύλος, Χριστίνα, Ηράκλειος, Παυλίνος και Βενέδιμος οι Μάρτυρες.
Όλοι αυτοί οι Άγιοι μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Ο Πέτρος ήταν από τη Λάμψακο, και όταν τον έφεραν μπροστά στον άρχοντα να θυσιάσει στην Αφροδίτη, αυτός ομολόγησε με παρρησία το Χριστό. Τότε, συνέτριψαν όλο το σώμα του με αλυσίδες και ξύλα, και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Ο Παύλος και ο Ανδρέας ήταν από τη Μεσοποταμία, στρατιώτες του Δεκίου. Όταν πήγαν στην Αθήνα, έγιναν στρατιώτες Χριστού, και μαζί με το Διονύσιο και τη Χριστίνα, όλοι μαζί λιθοβολήθηκαν. Οι δε Ηράκλειος, Παυλΐνος και Βενέδημος, ήταν από την Αθήνα. Εκεί, έδιναν σκληρό αγώνα κατά της πλάνης των ειδώλων και των φιλοσόφων που πολεμούσαν τη χριστιανική θρησκεία. Αφού, λοιπόν, τους έπιασαν και τους βασάνισαν, τελικά τους αποκεφάλισαν.
Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοὶς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Χριστῷ τῷ θεῷ ἠμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Διαφόρων πόλεων ἐξωρμημένοι, οὐρανίου πόλεως, πολῖται ὢφθητε σεπτοί, χορόν λαμπρόν συγκροτήσαντες Μάρτυρες θεῖοι, Τριάδος ὑπέρμαχοι.
  • Αγίες Τεκούσα, Αλεξανδρία, Κλαυδία, Φαεινή, Ευφρασία, Ματρώνα, Ιουλία και Θεοδότη οι Παρθενομάρτυρες από την Άγκυρα της Γαλατίας και Θεόδοτος ο Μάρτυρας. 
Κατάγονταν από την Άγκυρα της Γαλατίας, αφιερωμένες ολόψυχα στην υπηρεσία του Ευαγγελίου και ήταν από τις μεγαλύτερες υπηρέτριες και αθλήτριες της χριστιανικής πίστης. Προθυμότατες πάντοτε στα έργα του ελέους και της φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στο να ελκύουν είδωλολάτρισσες στους κόλπους της Εκκλησίας. Καταγγέλθηκαν για το έργο τους και αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Τότε παραδόθηκαν από τον άρχοντα Άγκυρας Θεότεκνο στους στρατιώτες για να τις διαφθείρουν. Επειδή όμως, χάριτι Θεού, διαφυλάχτηκαν αγνές, όλες τις έπνιξαν στα βάθη της εκεί λίμνης. Ο Θεόδοτος (βλέπε και 7 Ιουνίου), του οποίου η θεία ήταν μία από τις Άγιες εκείνες γυναίκες, η Τεκούσα, ανέσυρε τη νύκτα τα λείψανα τους και τα έθαψε. Ανακαλύφθηκε όμως και επειδή δεν θέλησε ν’ αρνηθεί τον Χριστό, τον αποκεφάλισαν μετά από πολλά βασανιστήρια. Και τον κάνει ακόμα αξιέπαινο το γεγονός ότι, ήταν οικογενειάρχης και άφηνε πίσω του χήρα και ορφανά.
  • Άγιος Στέφανος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. 
Ο Άγιος Στέφανος ήταν γιος του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα και της Ευδοκίας και γεννήθηκε το 867 μ.Χ. Είχε κάνει μαθητής και σύγκελλος του μεγάλου Φωτίου, και μετά τη δεύτερη πατριαρχία αυτού κατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο ενώ βασίλευε ο αδελφός του Λέων ο Σοφός (886 – 912 μ.Χ.) το έτος 886 μ.Χ. Ο Πατριάρχης Στέφανος ο Α’ ήταν άνδρας βαθειάς ευσέβειας. Όταν κάποτε αρρώστησε βαρεία και θεραπεύτηκε, αφού έκανε χρήση αγιάσματος της Ζωοδόχου Πηγής, ευγνωμονώντας δώρισε στο ναό της τα πολυτιμότατα άμφια του, με τα όποια, αφού κατάλληλα μετασκεύασε, περιέβαλλε την αγία τράπεζα του ναού εκείνου κατά την ήμερα της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τους συγγενικούς του βασιλικούς δεσμούς, χρησιμοποίησε όσο μπορούσε για τη βοήθεια των πτωχών. Πέθανε το Μάιο του 893 μ.Χ. σε ηλικία 26 ετών και ενταφιάσθηκε στη μονή του Αγίου Γεωργίου «εν τω Δευτέρω», την επιλεγόμενη του Συκιώτου. Πιθανόν θεωρείται, ότι επί της πατριαρχείας του εκδόθηκε το πρώτο Σύνταγμα των επισκόπων του Οικουμενικού Θρόνου.
  • Άγιος Θεόδωρος ο Ιερομάρτυρας Πάπας Ρώμης. 
Οι Συναξαριστές γράφουν ότι θανατώθηκε ξεώμενος. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος θεωρείται Έλληνας στην καταγωγή, αλλά γεννήθηκε στην Παλαιστίνη. Έγινε επίσκοπος Ρώμης επί Κώνσταντος του Β’ κατά το 642 και πέθανε το 649. Τάχθηκε ευθύς κατά της «Εκθέσεως», αυτοκρατορικού διατάγματος διά του οποίου ο Ηράκλειος είχε ομολογήσει το Μονοθελητισμό και αγωνίσθηκε υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοθελητών. Υπάρχει όμως αμφιβολία αν αυτός υπήρξε ιερομάρτυρας, διότι στον κατάλογο των Παπών ούτε ο Θεόδωρος ο Α’ ούτε ο Θεόδωρος ο Β’ (897), που επισκόπευσε 20 μόνο ήμερες με τον Στέφανο τον ΣΤ’ και Ρωμανό, αναγράφονται μεταξύ των Αγίων.
  • Άγιοι Μάρτυρες, κληρικοί και λαϊκοί, οι αναιρεθέντες υπό τον αυτοκράτορα Ουάλη. 
Όταν ο ασεβής αυτοκράτορας Ουάλης (364-378 μ.Χ.) διέμενε στη Νικομήδεια, επιτροπή από ογδόντα Ορθόδοξους κληρικούς, επισκέφθηκε αυτόν, για να συνομιλήσει επί του ζητήματος του Αρείου. Οι Άγιοι αυτοί Μάρτυρες τελειώθηκαν μαρτυρικά, αφού τους έβαλαν σε πλοίο, το οποίο κατέκαψαν κοντά στη Δακυβίζη ή Δακυμίζη. (Η μνήμη τους κατά τον Συναξαριστή Delehaye και κατά τον Κώδικα 53 της Μονής Βλατεών).
  • Άγιοι Δαβίδ και Ταριχάνι οι Μάρτυρες.
Οι Άγιοι Μάρτυρες Δαβίδ και Ταριχάνι ήταν αδέλφια και μαρτύρησαν το 693 μ.Χ., κατά τους χρόνους του Πέρση βασιλέως Αμπντούλ, διότι αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να ασπασθούν τον Μουσουλμανισμό.
  • Άγιος Θεόδοτος ο Μάρτυρας.

Ο Άγιος Μάρτυς Θεόδοτος ήταν ανεψιός της Αγίας Μάρτυρος Τεκούσης και μαρτύρησε στην Άγκυρα το 304 μ.Χ., κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (285 – 305 μ.Χ.). Αφού ανέσυρε κατά τη νύχτα τα ιερά λείψανα των Αγίων γυναικών, ενταφίασε αυτά με ευλάβεια. Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο τύραννος Θεότεκνος, συνέλαβε τον Άγιο και μετά από πολλά βασανιστήρια τον αποκεφάλισε, τα δε ιερά λείψανα αυτών παρέδωσε στην πυρά.

  • Άγιος Ποταμών ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ηρακλείας. 
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ποταμών ήταν Επίσκοπος Ηρακλείας της Αιγύπτου και ένθερμος υπερασπιστής της ορθοδόξου πίστεως και του Μεγάλου Αθανασίου. Το 310 μ.Χ. συνελήφθη και φυλακίσθηκε σε ορυχεία. Συμμετείχε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο και την Σύνοδο της Τύρου το 335 μ.Χ. Μαρτύρησε το 340 μ.Χ., από τους αιρετικούς οπαδούς του Αρείου.
  • Όσιος Μακάριος ο Ιεραπόστολος. 
Ο Άγιος Μακάριος, ο Ιεραπόστολος των Αλταΐων, γεννήθηκε το 1792 μ.Χ. Σπούδασε στην εκκλησιαστική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως και διακρίθηκε για την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στη Ρωσική γλώσσα. Εκεί συνδέθηκε με τον Μητροπολίτη Φιλάρετο και χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Το 1821 μ.Χ. έλαβε το οφίκιο του αρχιμανδρίτη. Δίδαξε στις σχολές του Αικατερινοσλάβ και της Κοστρόμα και το 1829 μ.Χ. έφυγε, για να εργασθεί ιεραποστολικά στη Σιβηρία. Ίδρυσε στην Επισκοπή του Τομσκ το ιεραποστολικό πνευματικό σεμινάριο και επεξέτεινε την ιεραποστολική του δράση μέχρι την περιοχή των Αλταΐων. Το 1843 μ.Χ. αποσύρθηκε στη μονή Μπολκχώβ της επαρχίας του Ορέλ, όπου κοιμήθηκε με ειρήνη.
  • Άγιος Βενάντιος ο Μάρτυρας. 
Ο Άγιος Μάρτυρας Βενάντιος άθλησε στην πόλη Καμερίνο, κοντά στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας το 250 μ.Χ. Οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν, τον κρέμασαν και τον έκαψαν και τέλος τον αποκεφάλισαν.
  • Άγιος Φήλικας ο Ιερομάρτυρας.
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Φήλικας ήταν Επίσκοπος της πόλεως Σπολέτο της Ουμβρίας της Ιταλίας και μαρτύρησε το 304 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού.
  • Άγιος Διόσκορος ο Μάρτυρας.
Ο Άγιος Μάρτυς Διόσκορος μαρτύρησε στην Κυνόπολη της Αιγύπτου το 305 μ.Χ., επειδή ήταν Χριστιανός και κήρυττε το Ευαγγέλιο του Θεού.
ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr

Σχετικά Άρθρα

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή