Le Ruisseau, 1926, Marc Chagall. (1887 – 1985)
Το ποτάμι
Η θάλασσα είναι κίτρινη απόψε
Κίτρινο και το φεγγάρι
Τα σύννεφα σταχτιά.
Το ποτάμι
Κατέβαζε σάπιους κορμούς αιωνόβιων δένδρων
Και νεκρούς, χιλιάδες νεκρούς με μια τρύπα στο μέτωπο.
Η Τασία, η Μυρσίνη κι η Ελένη
Όρθιες
Αγναντεύουν με πόνο ψυχής τη μαυρίλα που κατεβαίνει απ’ το βουνό
Μετρούν με τα δάχτυλα τις ώρες που σαπίζουν στο νερό
Και αγγίζουν με πόνο τη θλιβερή αποφορά των διαψευσμένων ελπίδων.
Γρήγορα θάρθει ο χειμώνας, τραύλισε η Μυρσίνη
Και το στόμα της άδειασε από δόντια και λέξεις
Δεν θα ξαναμιλήσει πια.
Είναι οι τελευταίες μας στιγμές, σφύριξε η Ελένη,
Απομένει η άλωση και η υποταγή.
Να προλάβουμε
Να υποστείλουμε τις σημαίες και να διπλώσουμε τα λάβαρα με προσοχή.
Η Τασία δεν μίλησε, ένα κλαδί, σαν σπαθί
Την κάρφωσε και την πήρε μαζί του.
Όταν καταλάγιασαν όλα δεν βρέθηκαν
Παρά λίγα ξεσκλίδια από σάρκες και φορέματα
Για να δείχνουν πως κάποτε
Ήταν ο άνθρωπος όρθιος.
Μνημονεύστε τον συνάνθρωποι
Στα νυχτερινά όνειρά σας.
Ημερήσια πού να βρεθούν!
(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Περίπλους»)
ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΟΥΣΚΑΡΙΝΗΣ
Τελευταία άρθρα απόΑΝΔΡΕΑΣ ΦΟΥΣΚΑΡΙΝΗΣ (δείτε τα όλα μαζί)
- Ανδρέας Φουσκαρίνης: Το ποτάμι - 29 Μαρτίου 2020
- Ανδρέας Φουσκαρίνης: O νεαρός υδραυλικός και οι θαυματουργές ιδιότητες του έρωτα ή ο δρόμος προς την ευτυχία - 10 Φεβρουαρίου 2020
- Νίκος Λαγκαδινός: Ξόβεργες οι λέξεις, παγίδα η συγγραφή // Βιβλιοκριτική - 15 Ιανουαρίου 2020
