Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.
Ανδρέας Κάλβος
Διακόσια-ένα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, μιας επανάστασης που συνεχίστηκε αδιάλειπτα μέχρι το 1922, όλα πια φαίνονται πολύ καθαρά: Ο Αγώνας μας για την Ελευθερία όχι μόνο ζει αλλά, όσο προχωρούμε μέσα σε αυτόν τον ταραγμένο 21ο αιώνα, μεταβάλλεται σε πηγή έμπνευσης για τους νέους αγώνες που οφείλει να δώσει το έθνος μας για να απαντήσει σε απειλές και παθογένειες διαχρονικές. Και δεν είναι μόνο ο τουρκικός επεκτατισμός αλλά και ο κακός μας εαυτός, η διχόνοια, η δολοφονία του «εμείς» και η τυφλή προσκόλληση σε κάποια μεγάλη δύναμη
Η Επανάσταση του 1821 συγκίνησε και συνεχίζει να συγκινεί τους Έλληνες επειδή οι αξίες που το 1821 ακτινοβόλησε σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην Αϊτή και τις ΗΠΑ, παραμένουν επίκαιρες.
Η Επανάστασή των Ελλήνων θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη. Πριν από το 1821, οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις ήταν επαναστάσεις εσωτερικές, με χαρακτήρα κυρίως κοινωνικό. Η ελληνική Επανάσταση πήρε τη σκυτάλη και εισήγαγε στην Ευρώπη τον αγώνα του έθνους ενάντια στην αυτοκρατορία. Και αυτή η νέα εθνική συνείδηση που ξεπροβάλλει διαθέτει και βάθος ιστορίας και πολιτισμού, διαθέτει Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και Κοσμά Αιτωλό, Μιλτιάδη και Μέγα Αλέξανδρο, «παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην τουρκοκρατία». «Αγαμέμνωνα» είχε βαφτίσει η Μπουμπουλίνα τη ναυαρχίδα της.
Η Επανάστασή μας όχι μόνον δεν ήταν φτωχός συγγενής της Δύσης, όπως την ήθελε επί δεκαετίες η ετερόφωτη μεταπρατική διανόηση της χώρας, αλλά επέδρασε αποφασιστικά στην ανάδυση της σύγχρονης ιδέας περί ελευθερίας, και της μορφής που εν τέλει πήρε το εθνικό κράτος σε όλο τον κόσμο.
Ο αγώνας του Έθνους ενάντια στην αυτοκρατορία είναι το στοιχείο που συνδέει όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Στα Βαλκάνια, οι ομόδοξοι λαοί βρίσκονταν υπό οθωμανική κατοχή· στην Κεντρική Ευρώπη βασίλευε η αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία, λίγο πιο πάνω ήταν η Ρωσική Αυτοκρατορία. Από το 1800 και μετά, όλοι οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης άρχισαν να αφυπνίζονται. Ένας αγώνας που, από τις επαναστάσεις του 1848 και την Άνοιξη των Εθνών, διαρκώς επανέρχεται στην Ανατολική Ευρώπη αλλάζοντας μορφή: αγώνας εναντίον της τσαρικής απολυταρχίας, αγώνας εναντίον του σοβιετικού δεσποτισμού, άρνηση του μετασοβιετικού επεκτατισμού του Πούτιν.
Η εθνική αυτοδιάθεση, η αξιοπρέπεια, ο αγώνας για την Ελευθερία και το θυσιαστικό φρόνημα είναι αυτό που σήμερα συνδέει τους Έλληνες με τους Ουκρανούς. Το Έθνος τους σήμερα δίνει τον δικό του αγώνα για την Ελευθερία, η πλειοψηφία των Ελλήνων διαισθάνεται τις κοινές ιστορικές εμπειρίες και συμπαραστέκεται παίρνοντας ξεκάθαρη θέση.
Υπάρχουν και εκείνοι που μένουν πίσω. Που κλείνουν το μάτι στην πουτινική Απολυταρχία, που σιωπούν, ή ακόμα και πανηγυρίζουν, μπροστά στην ισοπέδωση της Μαριούπολης και τις κραυγές των Τσετσένων, που είναι οι «Τσέτες» του καθεστώτος Πούτιν.
Το κάνουν από τυφλό αντιδυτικισμό, και ενάντια στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, επειδή δεν διαθέτουν όραμα αυτονομίας για τη χώρα. Γιατί πολλοί από αυτούς δεν είναι Έλληνες πατριώτες, αλλά αισθάνονται Ρώσοι, όπως πολλοί αντίπαλοί τους αισθάνονται Αμερικάνοι. Άλλωστε, ο εθνομηδενισμός αποπειράθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια να ενταφιάσει την ελληνική ιστορική συνείδηση και την ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Δίχως ελπίδα, αίσθηση συλλογικότητας και κουράγιο αντίστασης, γυρεύουν κάποια μεγάλη δύναμη στην οποία να προσκολληθούν.
Ωστόσο, όσοι ακόμα από εμάς παρέμειναν Παιδιά του 1821, δεν αμφέβαλλαν ποτέ για τη στάση που έπρεπε να πάρουν σε αυτήν τη βάρβαρη, κατακτητική εισβολή.
Ζήτω το 1821, λοιπόν, ενάντια στον τουρκικό επεκτατισμό· ενάντια στη βάρβαρη και κατακτητική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία· ενάντια στον μηδενισμό, την ολιγαρχικότητα, και την αντιδημοκρατία των δυτικών παγκοσμιοποιημένων ελίτ.
Για την Ελλάδα, για μια Ευρώπη των Εθνών, για έναν πολυπολικά ισορροπημένο κόσμο της οικουμένης δίχως Αυτοκρατορίες.
Κίνημα Άρδην
