Ο άνθρωπος που αποτύπωσε με τον φακό του τις συγκλονιστικές στιγμές της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, βρέθηκε 49 χρόνια μετά στο στούντιο της ΕΡΤ και μίλησε στην εκπομπή «Συνδέσεις» με συγκίνηση για τις ακόμα τόσο ζωντανές μνήμες που έχει από εκείνες τις μέρες.
«Ακούω ακόμα τον ήχο των ερπυστριών, ακούω ακόμα αυτό το Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο και ακούω ακόμα τις φωνές των φοιτητών μέσα από τα κάγκελα», είπε μιλώντας στην ΕΡΤ ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας.
Ο Σαρρηκώστας ήταν τότε 30 χρόνων και εργαζόταν για το Associated Press. «Έπεισα τον διευθυντή μου να μπούμε στο αυτοκίνητό του και να κατέβουμε, επειδή ήθελα να έχω κάποιον μαζί μου, γιατί να κυκλοφορεις εκείνες τις μέρες, τις ώρες, Νοέμβρης μήνας σκοτείνιαζε νωρίς. Να βγεις έξω μόνος με τη φωτογραφική μηχανή, ήταν λιγάκι προβοκάτσια», αφηγείται.
Και συνεχίζει, μιλώντας για τις δύο τρομερές συγκυρίες που του επέτρεψαν να βρεθεί στην καρδιά των γεγονότων και να γίνει τόσο ο ίδιος, όσο και τα φωτογραφικά του ντοκουμέντα, αδιάψευστος μάρτυρας των όσων συνέβησαν: «Τον έπεισα. Είχε μια τζάγκουαρ με αγγλικές πινακίδες. Προσέξτε το αυτό. Κατεβαίνοντας την οδό Αμερικής, μπαίνοντας στην Πατησίων πέσαμε πάνω στη φάλαγγα, ένα τρομερό πράγμα. Συνεχίσαμε την πορεία μας μαζί, ώσπου σε κάποιο σημείο, εκεί στο κτίριο του Πανεπιστημίου, μας πλησίασε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο, το 100. Δεν κυκλοφορούσε μύγα. Εγώ ήμουν συνοδηγός. Έρχεται το 100 δίπλα και με την απειλή περιστρόφου, αφού μας έριξε μερικά επίθετα, άνοιξε το παράθυρο, μας σημάδευε εμένα πρώτα και μετά τον διευθυντή μου. «Τσακιστείτε, φύγετε», Παναγίες, Χριστούς κλπ… Και ο διευθυντής μου λέει «τι κάνουμε;» Του λέω, θα δω τι θα κάνουμε. Και χωρίς πολλή σκέψη, είπα να το παίξω κορώνα γράμματα. Άλλωστε μια ζωή την έχουμε. Την είχα κοστολογήσει τρεις δραχμές, τόσο έκανε τότε μια σφαίρα… Ανοίγω το παράθυρο και χωρίς να του πω κουβέντα έβαλα το χέρι μου στο στόμα και έκανα ένα σσσσς αυστηρά στον αστυνομικό με το περίστροφο! Ομολογώ ότι ψάρωσε ο αστυνομικός, δεν το περίμενε τέτοια αντίδραση και υπό την απειλή του όπλου. Γυρίζει στον συνοδηγό του, που ήταν ένας αξιωματικός. Κάτι είπαν μεταξύ τους, κάνανε δεξιά και φύγανε… Έτσι φτάσαμε. Λογικά θεώρησαν ότι ήμασταν CIA, μυστική υπηρεσία πληροφοριών… Βλέποντας τις αγγλικές πινακίδες και εμείς που ήμασταν νέα παιδιά, με κουρεμένα τα μαλλιά κοντά. Σίγουρα μας πέρασαν για αμερικανάκια», εξηγεί.
«Φτάνοντας στο Πολυτεχνείο δεν πήγα κρυφά. Φανερά με τις μηχανές μου και με την τσάντα μου στάθηκα Στουρνάρη και Πατησίων. Μια δεύτερη τρομερή συγκυρία: Εγώ χωρίς φλας, δειλά δειλά και με προσοχή να μην εκνευρίσω κανέναν, γιατί όλοι εκεί τριγύρω ήταν πάρα πολύ νευριασμένοι, ειδικά οι αστυνομικοί. Έρχεται ένας αστυνομικός διευθυντής που ούτε καν γνώριζα. Αυτός πιθανόν να με γνώριζε από τις καθημερινές διαδηλώσεις που είχαμε εκείνες τις ημέρες. Και έρχεται και με ρωτάει «επ, τι κάνεις εσύ εδώ;» και του λέω «κύριε διευθυντά, ήρθα να πάρω μερικές φωτογραφίες για το πρακτορείο μου». Και τι μου λέει; Με κούφανε! «Κάτσε εδώ, θέλω να σε βλέπω. Να σε προσέχω». Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ, να έχω έναν αστυνομικό διευθυντή να με προσέχει! Πίσω μου ήταν η ομάδα του αστυνομικού που ήταν αγανακτισμένη, νευριασμένη. Έβριζαν. Μεταξύ αυτών λοκατζήδες, αξιωματικοί του στρατού και με τα πολιτικά, οι προβοκάτορες, οι γνωστοί προβοκάτορες για μένα, τους οποίους είχα επισημάνει όλο αυτό το διάστημα που γυρίζαμε μέσα στην Αθήνα. Είχανε κρυμμένα τα γκλοπ και όποτε θέλανε να δημιουργήσουν πρόβλημα, πήγαιναν και χτύπαγαν τον κόσμο. Έμπαιναν στα λεωφορεία, στα τρόλει μέσα και χτυπούσαν ανηλεώς τους πάντες, χωρίς διάκριση».
Πηγή: ΕΡΤ
