- ARTHUR RIMBAUD
Οι φουκαράδες
Μαύροι, μες στην αχλή και μες στο χιόνι, το κρύο το χιόνι,
στο μεγάλο φεγγίτη που καίγεται, στέκουνε μόνοι
με τις πατούσες κυκλικά.
Τι δυστυχία! Γονατιστοί οι κοντοί, καθείς τεντώνει
το λαιμό του, το φουρνάρη να βλέπει που ζυμώνει
τα ξανθά ψωμάκια τα γλυκά.
Θωρούν το δυνατό και λευκό μπράτσο να γυρίζει
το γκριζωπό ζυμάρι, που ύστερα φουρνίζει
σε μια τρύπα μέσα σκοτεινή,
ακούνε τα ψωμάκια να ψήνονται τα ευλογημένα
και το φουρνάρη που με χοντρό χαμόγελο ένα
σκοπό παμπάλαιο τραγουδεί.
Σφίγγονται όλοι κοντά… Μα ούτ’ ένας δεν κινιέται
στου πορφυρού φεγγίτη την πνοή, που αναφυσιέται
θερμή, ως κοιλιά θερμή.
Μοιάζουν καθώς να πέρασαν μια νήστεια μακρυσμένη
όταν σαν πλουμιστό πανί, σαν τηγανίτα βγαίνει
ρόδινη, το ψωμί!
Και τότες, κάτω απ’ τα δοκάρια αυτά τα καπνισμένα,
τραγουδάνε τα κόρα τ’ αρωματισμένα
κι οι γρύλοι, πως σ’ αυτή τους
παίρνει ανάπνια η ζωή,την τρύπα τους τη ζεσταμένη.
Κι αυτών, κάτω απ’ τα ράκη τους, πόσο ευχαριστημένη
είναι η ψυχή τους!…
Αισθάνονται τόσο πολύ να ζουν, να μην πονάνε
σε κύκλον οι φτωχοί Χριστοί, όλοι κείθε να’ναι
πάχνη γιομάτοι…
Κολλούνε τις μικρές τους μύτες στους αρμούς,
στις οπές των πραγμάτων, κι αφήνουν γρυλλισμούς
αν δούνε κάτι…
Όλοι τους κτήνη, κάνουνε τις προσευχές τους πρώτα
διπλωμένοι προς τ’ ουρανού που ξανάνοιξε τα φώτα,
και πάλι βρέχει βαρετά.
Τα νερά δυνατά την κιλότα τους ξεσκίζουν
κι αυτοί, κάτω από τα πουκάμισά τους, τουρτουρίζουν
στο χειμωνιάτικο βοριά…
Μετάφραση: ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ
- Πρώτη δημοσίευση: ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ. Έτος ΙΓ΄, τόμος 25ος, τεύχος 294, 15 Μαρτίου 1939
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΕΔΩ:
Αρθούρος Ρεμπώ: Γάλλος ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού
