Δημήτρης Δόγκας: “Ένα στερνό άγγιγμα” | Ποίηση

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΓΚΑΣ

Ένα στερνό άγγιγμα

Άσε με σε παρακαλώ
Ν’ αγγίξω λίγο το πρόσωπο σου,
Μόνο ένα χάδι
Έτσι καθώς αντιφεγγίζει στο λιόγερμα
Χωρίς τις κοφτερές γωνιές του μεσημεριού
Σίγουρο και ήρεμο σαν αρχαϊκό μειδίαμα
Μες την υπολανθάνουσα θλίψη του
Λείο και ροδαλό, στρογγυλεμένο
Στο άλικο καθρέφτισμα
Του άμεμπτου ουρανού με το δείλι.
Άφησέ με, ένα μόνο τρυφερό άγγιγμα
Πριν το σκοτάδι να σβήσει τα χρώματα
Σαν το στερνό προσκύνημα στη ζωή.
Γιατί ποιος ξέρει μετά
Αν στο βαθύ σκοτάδι ζωντανεύουν τα όνειρα,
Οι οπτασίες αν ανασαίνουν στ ‘ αλήθεια
Αν από τούτη την ομορφιά του δειλινού
Κάτι απομένει σαν καταστάλαγμα,
Η μνήμη αν χύνεται έξω από το ριγμένο δοχείο της
Κι απλώνουν πάλι τα χρώματα στο μαύρο στυπόχαρτο,
Άσε με
Γιατί η ομορφιά αξίζει μια τελευταία σπονδή
Η αγάπη το ύστατο χαίρε,
Ένα στερνό τρεμάμενο βήμα προς την αιωνιότητα.
Κι είναι τούτη εδώ η στιγμή
Που άλλο πιο όμορφο δεν έχει να δώσει.

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή