Διαβάστε το πρώτο μέρος και το δεύτερο μέρος
- Αλέξανδρος Ασωνίτης*
Μέρος Ζ΄, τέλος
Οπισθόφυλλο και άρθρο Ζαχαριάδη
Αλλά πρέπει να περιηγηθούμε και το οπισθόφυλλο των «Ματωμένων Χωμάτων», που, ως γνωστόν, ζώντος του συγγραφέως, δεν συντάσσεται ποτέ χωρίς την έγκρισή του. Το βιβλίο κυκλοφορεί στην επέτειο των 40 ετών, το 1962, εφτά χρόνια μετά την ‘νύχτα των κρυστάλλων’ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και τρία χρόνια μετά το έπος του Κυπριακού αγώνα, στον οποίο οι Τουρκοκύπριοι πολέμησαν όχι για την λευτεριά τους, όπως οι Κύπριοι, αλλά στο πλευρό των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών. Μεταφράζεται το βιβλίο στην Τουρκία το 1970 και στο οπισθόφυλλο Τούρκοι πανηγυρίζουν για την συγκλονιστική του απήχηση στην Τουρκία: «Μέσα στην επική του ατμόσφαιρα του βιβλίου που είναι ένα είδος «Πολέμου και Ειρήνης» της Ελλάδας, αντί ν’ αναζωπυρώνεται το μίσος, ζωντανεύει το ανθρώπινο δράμα όλων των μικρών λαών που σφαγιάζονται στον βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων». Ποιος το λέει αυτό; Ο τουρκικός εκδοτικός οίκος Σαντέρ, που δεν μασάει τα λόγια του: η Ελλάδα, οι Μικρασιάτες, ήταν θύματα του ιμπεριαλισμού, όχι της Τουρκίας, το ίδιο που λέει κι η Σωτηρίου, δηλαδή. Έχει κάθε λόγο, λοιπόν, ο πρόεδρος του Βιομηχανικού επιμελητηρίου της Πόλης, ονόματι Ερτογρούλ Σοϋσάλ να πλειοδοτεί: «το διάβασα σε μια νύχτα. έκλαψα για τους δυο λαούς μας. Ωραίο βιβλίο, απόλυτα έντιμο σαν όλα τα μεγάλα έργα. Οι διανοούμενοί μας το δέχθηκαν με αληθινό ενθουσιασμό». Ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου έκλαψε, άραγε, και για τους Έλληνες της Πόλης που έδιωξαν, σκότωσαν, βίασαν, βασάνισαν και λεηλάτησαν τις περιουσίες τους το 1955; Έφταιγε κάποιος ιμπεριαλισμός τότε, τους βάλανε άλλοι; Ο Σοϋσάλ. λοιπόν, είναι πρόεδρος τουρκικών αλλά και κλεμμένων ελληνικών βιομηχανιών κι επιχειρήσεων, κι η Δ.Σ. τον νομιμοποιεί, συναινεί και δημοσιεύει το μελοδραματικό του λογύδριο.
Σημειώνω ότι η Διδώ Σωτηρίου το 1975, έναν χρόνο μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, κι ενώ το αίμα αμάχων κυλάει ζεστό κι οι αγνοούμενοι είναι χιλιάδες κι οι πρόσφυγες 200.000 κι έχει πέσει για μια ακόμη φορά κάθε προσωπείο της Τουρκίας, όπως έχει πέσει και σήμερα που καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι Τούρκοι και πόση αξία είχαν οι επαναστάσεις μας, το 1975 η Δ.Σ. κυκλοφορεί το βιβλίο: Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, απαλλάσσοντας πάλι την Τουρκία κάθε ενοχής: “καταγγέλλει πλήρως τον «επικίνδυνο, ανέφικτο επεκτατισμό» της Μεγάλης Ιδέας, μεμφόμενη τον Βενιζέλο για την τυχοδιωκτική και ξενοκίνητη αποστολή του ελληνικού στρατού στην Ιωνία”.1
Όπως εξαιρεί, η Δ.Σ. και τον μπολσεβικισμό απ’ τους ένοχους της καταστροφής. Αν και ξέρει πολύ καλά ότι, πχ, κομμουνιστές, κι όχι δυτικοί ιμπεριαλιστές, φιγουράρουν από το 1928 δίπλα στον Κεμάλ, στο ηρώο του, στην Πόλη, (το γλυπτό είναι φτιαγμένο από Ιταλό), αλλά δεν το αναφέρει. Σκεφθείτε οι ξένοι σύμμαχοι του Κεμάλ στο ηρώο, οι Αράλωφ (πρέσβυς ΕΣΣΔ στην Άγκυρα), Βοροσίλοφ και Φρούνζε (Σοβιετικοί στρατηγοί, σύμβουλοι του Κεμάλ -ο Φρούνζε δολοφονήθηκε από τους συντρόφους του) να ήταν Δυτικοί, τι θα έγραφε. Ξέρει κι άλλα η Δ.Σ, ότι τα έτη 1929-33 ο Κεμάλ φιλοξένησε τον ευαίσθητο οραματιστή της διαρκούς επανάστασης Τρότσκι, που αδιαφόρησε πλήρως για τις τουρκικές γενοκτονίες -άλλωστε οι δύο απ’ τους τρεις εμπνευστές της γενοκτονίας των Αρμενίων, στην ΕΣΣΔ κρύβονταν, εκεί τους εκτέλεσαν οι Αρμένιοι, κι ο εκ των ιδρυτών του ΚΚΤ, ο διαβόητος Ζεκί, ήταν απ’ τους οργανωτές της γενοκτονίας. Ξέρει ότι η καλή Τουρκιά υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τους Ναζί τον Ιούνιο του 1941 και δεν είχε ούτε ένα νεκρό στον Β΄ Π. Π. (αντίθετα επωφελήθηκε κι έκλεψε κι άλλες ελληνικές περιουσίες με τον φόρο βαρλίκ το 1942 -και το 1943 με δημεύσεις περιουσιών κι εγκλεισμούς σε στρατόπεδα), όταν η ΕΣΣΔ έχασε 22 εκατομμύρια κι η “μοναρχοφασιστική” Ελλάδα 700 χιλιάδες.
Κι όμως, η Δ.Σ, μια πρόσφυγας κι αριστερός «προοδευτικός» άνθρωπος, βρίσκει συνεχώς άλλοθι για την Τουρκία σαν να εφαρμόζει κατά γράμμα την γραμμή του Ζαχαριάδη, όπως αυτός την ανακοίνωσε σε ένα απαντητικό του άρθρο προς τον αριστερό καθηγητή φιλοσοφίας Χαράλαμπο Θεοδωρίδη (βιβλία του: “Επίκουρος, κι η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου” –“Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας” κ.α) που, σε ένα κείμενό του στον Ριζοσπάστη, 11-7-1935, είχε γράψει, μεταξύ άλλων: «Τότε βρεθήκαμε εμείς με τις αφάνταστές μας σαχλαμάρες να δώσουμε καινούργια ζωή στην πεθαμένη Τουρκία. Η παραδειγματική νίκη που μόνο εμείς είμαστε ικανοί να χαρίσουμε στον εχθρό μας…». Την επομένη ακριβώς, 12-7-1935, ο επίσημος Αξιώτης του ΚΚΕ, o γραμματέας του Νίκος Ζαχαριάδης, επεμβαίνει και καταχεριάζει τον “πολίτη Θεοδωρίδη” γράφοντας ό,τι δεν έχουν ξεστομίσει ούτε Τούρκοι (για την Ιστορία: ο Ζαχαριάδης με γερμανικό αεροπλάνο μεταφέρθηκε στο Νταχάου το ’41, με αμερικάνικο γύρισε το ‘45). Ζαχαριάδης, λοιπόν, σε απόψεις χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, για τις οποίες όχι μόνο δεν έχει απολογηθεί ποτέ το ΚΚΕ αλλά τις στηρίζει μέχρι σήμερα:
«Αν δεν νικιόμασταν στη Mικρασία, η Τουρκία θα ήταν σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα!! Τη «λευτεριά» μας θα τη στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού! Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μικρασία πήγε όχι ως εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των Εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγανε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στο Τουρκικό λαό, μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο… Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι’ αυτό εμείς ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕ ΛΥΠΗΘΗΚΑΜΕ για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…»
Συμπεράσματα
Απ’ όσα αποσπάσματα των «Ματωμένων Χωμάτων» παρέθεσα, συνάγεται ότι αυτή ακριβώς την γραμμή Ζαχαριάδη μετέφερε στο βιβλίο της η Δ.Σ, δομώντας το σε δύο άξονες: α) Στην αναγκαστικά αντικειμενική, κατά το μάλλον ή ήττον, παρουσίαση των τουρκικών θηριωδιών στην Μικρασία με παράλληλο υπερτονισμό των δικών μας, ώστε να μπορέσει να εξομοιώσει κατακτητή και κατακτημένο και να χτίσει την οπτική της που στοιχειοθετείται ως προπαγανδιστική β) Στην ιδεολογικού χαρακτήρα έμφαση στον δυτικό ιμπεριαλισμό, με ταυτόχρονη αποσιώπηση της καθοριστικής μπολσεβίκικης βοήθειας στον Κεμάλ, αλλά και της ίδιας της ιμπεριαλιστικής φύσης της Τουρκίας, αθωώνοντάς την εκ των πραγμάτων και προβάλλοντας σε αντίστιξη, μέσω του Δροσάκη-Ζαχαριάδη, τον δήθεν ελληνικό ιμπεριαλισμό που έκανε πόλεμο σε ξένη γη, στην Μικρασία (επαναλαμβάνω ότι μ’ αυτήν την προσέγγιση και το ‘21 ιμπεριαλισμός ήταν, το λένε άλλωστε οι Τούρκοι και εγχώριοι ασυμβίβαστοι επαναστάτες: “η Ελλάδα από το 1821 όλο επεκτείνεται”).
Προκύπτει, συνεπώς, ένα θεμελιώδες ερώτημα:
Γιατί τα κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδας κι οι αριστεροί ιστορικοί, εκτός ελαχίστων (π.χ: Βλάσης Αγτζίδης), δεν λένε την αλήθεια, έναν αιώνα τώρα, για την στάση του Λένιν και την δική τους, την απολύτως πειθήνια προς αυτήν, με αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να ξέρει ορθώς για τους δυτικούς αλλά όχι για τους μπολσεβίκους; Οι δυτικοί είναι απέναντί μας ηθικοί παραβάτες των συμφωνιών τους, οι μπολσεβίκοι των ηθικών αρχών τους.
Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο θλιβερό ερώτημα:
Πώς είναι δυνατόν, με ποια ψυχική διεργασία, εννοώ, να καταλήγει κάποιος, η Διδώ Σωτηρίου εν προκειμένω (αλλά κι οι υπονομευτές του ΚΚΕ στο μικρασιατικό μέτωπο κι ο Ζαχαριάδης κ.λπ), να στραφεί κατά του ίδιου της του εαυτού και να χρησιμοποιήσει την καταστροφή της ιδιαίτερης πατρίδας της, της Μικρασίας, της οικογενείας της, συγγενών, χωριανών, φίλων κ.λπ για να ‘δικαιώσει’ την ιδεολογία/ιδεοληψία ενός κόμματος το οποίο ακολουθούσε πιστά, παρά την διαγραφή της;
Γιατί, αυτό είναι τα «Ματωμένα Χώματα», ένα προπαγανδιστικό βιβλίο που δεν είναι ούτε μυθιστόρημα ούτε μαρτυρία. Αλλοιώς, αν η Δ.Σ πάσχιζε να προσεγγίσει με αληθινή αγωνία την μικρασιατική απελευθερωτική επιχείρηση της Ελλάδας, θα προσέφερε με το κείμενό της, που εξυμνούν ανέμελα κριτικοί και δημοσιολογούντες, κάποια σοβαρά συμπεράσματα-ερωτήματα, στα οποία μας κατευθύνουν η Ιστορία και τα γεγονότα:
Α) Ποιανού πατρίδα είναι η Μικρασία; Των Ελλήνων, που ζουν εκεί από το 1100 π.Χ. χωρίς να εκδιώξουν κανέναν και να κάψουν κανενός τις πόλεις ή των Σελτζούκων Τούρκων που ενέσκηψαν από την Μογγολία από το 1070 μ.Χ. και είναι κύριοι της Μικρασίας από το 1460; Ποιος δικαιούται να έχει τον πρώτο λόγο; Είναι ίδιοι; Τι αρχαιότητες έχουν στα «μουσεία» τους οι Τούρκοι, ελληνικές ή δικές τους; Τα ψηφιδωτά στην Ζεύγμα (που ο Ερντογάν έστειλε πρόπερσι το προεδρικό αεροπλάνο για να φέρουν κάποια που τους επέστρεψαν απ’ τις ΗΠΑ) ποιοι τα ‘χουν φιλοτεχνήσει, Έλληνες ή Τούρκοι;
Β) Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους Τούρκους ως αυτόχθονες, με δικαιώματα στη γη τους, όπως οι Πέρσες, Ασσύριοι, Κούρδοι, Μεσοποτάμιοι, πχ, ή ως εισβολείς κατακτητές και ως έναν καινοφανή τύπου ανθρώπου που η στρεψοδικία, η αρπαγή, η βία, ο εξανδραποδισμός, η επεκτατικότητα είναι υπαρξιακή του ανάγκη -κάτι που τον θέτει εκτός και απέναντι απ’ την υπόλοιπη ανθρωπότητα και τον παγκόσμιο πολιτισμό, στον οποίο δεν έχουν συνεισφέρει σχεδόν τίποτε, αλλά και πέρα απ’ τις θρησκείες και το ίδιο το ιστορικό Ισλάμ, του οποίου αποτελούν όνειδος; Δεν θα είχε άδικο κάποιος να υποστηρίξει ότι η Τουρκία, με τις συνεχείς αρπαγές ξέων εδαφών και τις γενοκτονίες, είναι de facto εχθρός της ανθρωπότητας, το ψελλίζουν διστακτικά δυτικοί αναλυτές τελευταία. Άλλωστε, το «έθνος» που συναρμολόγησε ο Κεμάλ, έχει δείξει εδώ κι εκατό χρόνια «τι σόι» είναι, για να θυμηθούμε τους καλούς Τούρκους της Δ.Σ. Σε ό,τι μας αφορά: Πώς θα αναχαιτίσουμε τις συνεχείς απειλές και την επιθετικότητά τους, με το βραβείο Ιπεκτσί της ελληνοτουρκικής φιλίας, που έχει απονεμηθεί και στην Δ.Σ;
Γ) Η Ελλάδα πήγε για να κατακτήσει νέες αγορές και εδάφη, εκεί όπου η οικονομική δύναμη ήταν στα χέρια Ελλήνων, ή πήγε να απελευθερώσει ελληνικούς πληθυσμούς και εδάφη στην β΄ φάση της ελληνικής επανάστασης -η τρίτη φάση είναι η κυπριακή επανάσταση 1955-59 κατά Εγγλέζων και Τούρκων; Ας πούμε την αλήθεια, κι ας αμαυρώνεται από την μεγαλύτερη ήττα του ελληνισμού.
Δ) Ένα πρακτικό αλλά μείζον ερώτημα: Γιατί η Ελλάδα δεν επεχείρησε να δολοφονήσει τον Κεμάλ, που είχε καταδικάσει σε θάνατο ο Σουλτάνος, για να διαλύσει κάθε τούρκικη αντίδραση;
Ε) Είναι ανεξήγητη η στάση των Δυτικών, που 100 χρόνια τώρα αντιμάχονται την Ελλάδα (η οποία εξ αντικειμένου είναι φιλικά διακείμενη προς αυτούς ως γεννήτορας του πολιτισμού τους) και υποστηρίζουν την Τουρκία, που δεν εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Ερμηνεύονται όλα απ’ τα συμπλέγματά τους προς την Ελλάδα, λόγω της υποχρεωτικής τους αναφοράς σε αυτήν, κι αν ναι, γιατί δεν έχουν την ίδια στάση προς το Ισραήλ που τους έδωσε εμμέσως την θρησκεία; Και πώς είναι δυνατόν να τους εμπιστευόμαστε μετά το ’22, το ’59, το ’74 και πότε θα απολογηθούν για όσα μας έκαναν, ειδικά οι Ιταλοί; Γιατί δεν οργανωνόμαστε, ώστε να μην τους έχουμε ποτέ ξανά ανάγκη;
ΣΤ) Η Τουρκία είναι η μόνη «χώρα», η οποία ζει σε εδάφη άλλων εθνών και πολιτισμών έχοντας εκδιώξει τους αυτόχθονες κατοίκους ή έχοντάς τους μετατρέψει σε υποτελείς της με πλήρως αλλοιωμένη ταυτότητα και συνείδηση. Κάτι που δεν ισχύει, στον δικό της απόλυτο βαθμό, ούτε με τους Αγγλοσάξωνες, Γάλλους, Ισπανούς, Πορτογάλους στην Αμερική και στην Αυστραλία ούτε με τους Σλαύους στην Νότια Ευρώπη.
Ζ): Απ’ το ‘22 και μετά συμβαίνει στην Ελλάδα κάτι που υποσκάπτει τις ρίζες της υπάρξεώς μας, κι ας ευχηθούμε να μην το πληρώσουμε πιο ακριβά απ’ το, καθόλου φτηνό, Μακεδονικό: Απ’ την Καταστροφή και τον Διχασμό, λοιπόν, έχουμε περάσει στην εκατονταετή Μεγάλη Διαίρεση με καθαρά ιδεολογικό χαρακτήρα (όπως η Δ.Σ τον περιγράφει αδρά στα Μ.Χ), κάτι εξαιρετικά δύσκολο να υπερκερασθεί. Στην ήττα του ’22 τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η βασιλοδεξιά είχε ενδεχόμενο δόλο κι η αριστερά ομολογημένο δόλο, “επιδιώξαμε”, δηλαδή συμπαρατάχθηκε, αν και ελληνικό κόμμα, με τους Τούρκους. Δεν είναι μόνο αυτό, όμως: η εκ μέρους της συνολική αναθεώρηση της ελληνικής Ιστορίας, απ’ την περίοδο της αρχαιότητας κιόλας, και η υποτίμησή της, να μην πω λοιδορία, η υποκατάστασή της με τα δικά της κομματικά πάθη (απ’ τα οποία απουσιάζει η αλληλοσφαγή τους στην Τασκένδη), η αντικατάσταση των αξιών χιλιετιών με αμφίβολες δικές της, η αυτιστική μετατόπιση απ’ τα εξωτερικά ζητήματα στα εσωτερικά, τα οποία μεγεθύνει, αυτά όλα παρασέρνουν κάθε υποστύλωμα που πάνω του πάτησε κι άνθισε η ελευθερία μας και ακυρώνουν κάθε ελληνικό αίτημα, όπως αυτό θεμελιώνεται από το Διεθνές Δίκαιο, την Ιστορία και την απλή λογική.
Τα προαναγγέλλουν και τα αποτυπώνουν καθαρά αυτά, τα «Ματωμένα Χώματα». Η διαίρεση δεν είναι μεταξύ βασιλικών και μη, δεξιάς-αριστεράς, πλούσιων-φτωχών, αλλά μεταξύ όσων υπερασπίζουν την ελευθερία και τα δίκαια της Ελλάδας και όσων αντιτίθενται σ’ αυτά θεωρώντας την υπεράσπιση αυτή “ιμπεριαλιστική” και (απροσχημάτιστα, εδώ και τρεις δεκαετίες) ακροδεξιάς κατεύθυνσης αν όχι “φασιστικής”, χαρακτηρισμούς που εκτοξεύουν με εσκεμμένη επιπολαιότητα.
Και, όπως ακριβώς υποδεικνύουν τα ΜΧ, κατά της Τουρκίας δεν καταφέρονται ποτέ (η συνολική αδράνεια απέναντι της οποίας βαρύνει ιδεολογικά την αριστερά και πολιτικά-πρακτικά την αστική πολιτική τάξη), παρά μόνο σε συνδυασμό με κατηγορίες κατά των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ», όπως λέει η Δ.Σ. Πρόκειται για επικίνδυνη παραπλάνηση του λαού: Δεν κρύβεται, και ποτέ δεν κρυβόταν, ο δυτικός ή ο κομμουνιστικός ιμπεριαλισμός πίσω απ’ την Τουρκία. Η ιστορική της διαδρομή αποδεικνύει ότι η Τουρκία η ίδια είναι ο ορισμός του ιμπεριαλισμού, κομπορρήμων, αυτόφωτος κι αυτάρκης. Κι η Ελλάδα τον κατανίκησε το 1821 κι απελευθέρωσε την Μικρασία μέχρι την Άγκυρα το 1922, όπου την ανάσχεσαν, και ηττήθηκε, τρείς σύμμαχοι ιμπεριαλισμοί: τουρκικός, δυτικός, σοβιετικός -πρωτίστως όμως ηττήθηκε απ’ τον Διχασμό και τα δικά της ασυγχώρετα λάθη, της βασιλοδεξιάς, αλλά η Ελλάδα τα χρεώθηκε, οι Μικρασιάτες, οι Κύπριοι, οι ομογενείς μας στην Ρωσία, στην Ουκρανία, οι Ελλαδίτες, όλοι μας: Από τότε ξεκινάει κι η αλλοίωση του χαρακτήρα μας.
Επιπλέον, με την αυτοκαταστροφική, αναθεωρητική αυτή αντίληψη της ιστορίας, στα βασικά εγχειρίδια της οποίας περιλαμβάνονται εξ αντικειμένου τα «Ματωμένα Χώματα», έχουν διαπαιδαγωγηθεί, ειδικά μετά το 1990, άνθρωποι που μισούν τον εαυτό τους, την Ιστορία, την πατρίδα τους, στην οποία, κάτι παγκοσμίως πρωτοφανές, θέλουν να επιφέρουν το μέγιστο δυνατό πλήγμα: «να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς, είμαστε σε πόλεμο με την Ελλάδα» κ.λπ, κ.λπ. Από ποια ιδεολογική μήτρα προέρχονται τα συνθήματα αυτά; Απ’ το ’21 και τις άλλες δύο επαναστάσεις μας, το ‘22 και το ’55;
Πάμε ξανά στην Μικρασία, την Ιωνία, την Αιολία, τον Πόντο, για μια ανάσα πολιτισμού και αισιοδοξίας: Διωγμένοι κατατρεγμένοι ξεριζωμένοι, με εχθρικό το μαύρο ελλαδικό κράτος, παρά τις τεράστιες προσπάθειες υποδομής που έκανε, και μερίδα του λαού, οι Πόντιοι και Μικρασιάτες πρόσφυγες, που δεν έχουν φυσικά καμμία σχέση με τους σημερινούς οικονομικούς παράνομους μετανάστες, πέτυχαν να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν ένα σπουδαίο πολιτισμό, μικρασιάτικο, συγχωνευμένο και σε απόλυτη αρμονία με τον ελλαδικό. Οι Τούρκοι, εκατό χρόνια τώρα που κατέχουν την Μικρασία χωρίς τους Έλληνες, τι πολιτισμό δημιούργησαν;
Η ίδια η Διδώ Σωτηρίου είναι η απόδειξη του μικρασιάτικου αυτού πολιτισμού, παρά την ιδεοληψία της στα «Ματωμένα Χώματα» και παρά το ότι δεν έχει την λογοτεχνική φαντασμαγορία, π.χ., της Αγγέλας Παπάζογλου στα «Χαΐρια μας εδώ».
Τέλος, δυο λόγια επί προσωπικού: είναι άχαρο για έναν συγγραφέα να σχολιάζει έναν συνάδελφο, και δη καταξιωμένο και απελθόντα, αλλά τα κείμενα μας απασχολούν, όχι το πρόσωπο. Λυπάμαι για όσα αναγκάστηκα να καταγράψω, αλλά αυτό είναι το κείμενο της Δ.Σ.
Η σταχυολόγηση των αποσπασμάτων δεν είναι εξαντλητική φυσικά, δίνει όμως ευκρινώς το στίγμα του βιβλίου. Άλλο είναι το ’22 κι άλλο παρουσιάζει η Δ.Σ. Οι ιστορικοί μπορούν να επισημάνουν πολλά περισσότερα. Έλεγξα κατά το δυνατόν όλα τα ιστορικά στοιχεία που αναφέρω. Συγγνώμη για τυχόν λάθη. Με μεγάλα εισαγωγικά και πλάγια γράμματα φράσεις του βιβλίου, με διπλά μικρά εισαγωγικά οι φράσεις τρίτων, με μονά οι δικές μου. Η αντιπαραβολή των κειμένων Σωτηρίου και Αξιώτη δεν είναι του παρόντος. Χρησιμοποίησα την 25η έκδοση των Μ.Χ, του 1983. Κάθε αντίλογος δεκτός.
Τα στοιχεία για την διαδρομή του βιβλίου από τα άρθρα: «Εγώ, ο Μανώλης Αξιώτης, Τα αυθεντικά Ματωμένα Χώματα». «Ιός» Ελευθεροτυπία, 4-1-2009 (παραπομπή 1), «Στις Μυλόπετρες της Ιστορίας», Κώστας Λεονταρίδης, Καθημερινή, 26-3-2016 (παρ. 2). Ενδεικτικό της συνολικής προσέγγισης του πρώτου άρθρου είναι ότι χαρακτηρίζει τον τουρκικό στρατό του Κεμάλ ως «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα». Δυο παραγράφους πιο κάτω χαρακτηρίζει και το ΕΑΜ ως «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα». Συνάγεται, λοιπόν, ότι ο τουρκικός στρατός είναι ένα είδος ΕΑΜ, ο Κεμάλ ένα είδος Βελουχιώτη, κι ο ελληνικός στρατός ένα είδος ναζί. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι έχουν αποκαλέσει «Βελουχιώτη» τον διαβόητο Βούλγαρο Τσακαλάρωφ, που ενέχεται σε δεκάδες δολοφονίες αμάχων Ελλήνων της Μακεδονίας και για του οποίου την «ηρωϊκή» αξιοποίηση ερίζουν οι Βούλγαροι της Βουλγαρίας κι οι Βούλγαροι της Βόρειας Μακεδονίας. Ενδεικτικό της ευγένειας του άρθρου είναι η επικεφαλίδα: «Ραγιάδες δύο ταχυτήτων».
*Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Τελευταίο του μυθιστόρημα Καθαρμοί, απ’ τις εκδ. Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα.
Πηγή: https://ardin-rixi.gr/archives/247355
