Εκπληκτικό: η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε αμέσως τι φταίει!

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σαφή πολιτική φυσιογνωμία. Είναι μόρφωμα λαϊκισμού. Είναι σύμπτωμα του στρατηγικού ελλείμματος της αριστεράς.

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (Η Καθημερινή, 22/05/23)

  • Του Νίκου Τσούλια

Στην πρώτη επίσημη μετά τις εκλογές ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος βρισκόμαστε μπροστά σε μία έκπληξη. Όχι, η μεγάλη στρατηγικής έκτασης και σημασίας ήττα, η κατάρρευση του κόμματος δεν οφείλεται στην πολιτική του ατζέντα, δεν οφείλεται στον υπερχειλίζοντα λαϊκισμό ούτε και στη λάθος στρατηγική. Γενικά δεν ευθύνεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το αποτέλεσμα. Να ποιοι ευθύνονται.

«Τα κόμματα της ήσσονος και προοδευτικής αντιπολίτευσης με την απαξίωση της απλής αναλογικής και των συνεργασιών και την μονομέτωπη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που έτεινε χείρα προοδευτικών συγκλίσεων, άνοιξαν το δρόμο για την ισχυρή επικράτηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη».

Είναι πρωτόγνωρο και εκπληκτικό. Για μία συντριβή, που φέρνει το κόμμα τους 20% πίσω από τη Νέα Δημοκρατία, που για πρώτη φορά εδώ και μισό αιώνα εκλογικών διαδικασιών ποτέ δεν είχαμε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντί να αυξάνει τα ποσοστά να τα μειώνει κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, γι’ αυτή την εξέλιξη να μην ευθύνεται η ηγεσία του κόμματος αλλά τα άλλα κόμματα που δεν εντάχθηκαν στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ!

Αλαζονείας και έπαρσης συνέχεια…

Η απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ στη Ν.Δ. δεν ξενίζει. Τη γέφυρα την έστησε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας με το γνωστό σχήμα των Καραμανλικών, του Παυλόπουλου κλπ. Ως προς τι η δήθεν άγνοια του τι συνέβη; Είναι αξιοθρήνητοι. Αντί να απολογούνται, για τη φούσκα που έχουν δημιουργήσει στηριζόμενοι στην κρίση, επιτίθενται στα άλλα κόμματα. Είναι και αστείοι. Ήθελαν τα άλλα κόμματα της αριστεράς αλλά και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να τους διασώσουν από τον πολιτικό όλεθρο!!

Ο Γραμματέας της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής Ανδρέας Σπυρόπουλος, υπογράμμισε ότι αυτή τη στιγμή η χώρα χρειάζεται μία σοβαρή αντιπολίτευση και αυτόν τον ρόλο δεν μπορεί να τον διαδραματίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας έχει ένα μεγάλο ευεργέτη, τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σαν τον Άη Βασίλη έβγαζε έναν Αντώναρο, έναν Κατρούγκαλο. Δεν ψήφισαν την τροπολογία στη Βουλή για τη Χρυσή Αυγή και δεκαπέντε μέρες μετά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε ότι θέλει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής, του Κασιδιάρη, των καταδικασμένων δολοφόνων. Με τη στάση τους δεν ήταν στην πλευρά της δημοκρατίας και της προόδου. Εμείς θα μιλήσουμε τη φωνή της λογικής, με πρόγραμμα, με σοβαρή τεκμηριωμένη αντιπολίτευση που θα εκφράζει τις προοδευτικές δυνάμεις».

Μπορεί να υπάρχει δικαιολογία, γι’ αυτή την ανόητη ερμηνεία; Η απογοήτευση είναι κακός δάσκαλος. Οδηγεί σε παραληρήματα. Αλλά αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα ήταν αυτός. Έχει το αλάθητο. Πέντε απανωτές συνεχιζόμενες εκλογικές ήττες έχει πλέον ο κ. Τσίπρας από τον κ. Μητσοτάκη σε όλα τα πεδία της πολιτικής ζωής: στις βουλευτικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές εκλογές.

Θυμίζουμε τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στον Σταύρο Θεοδωράκη πέντε ημέρες πριν από τις εκλογές: Στο ερώτημα: «Ένας πολιτικός αν χάσει με 5-6 μονάδες θα έχει κυρώσεις;». Απάντησε ως εξής: «Ε βέβαια θα ‘χει κυρώσεις. Προφανώς θα ‘χει κυρώσεις».

Για να δούμε λοιπόν τώρα με τις 20 μονάδες…

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παγιδευμένος. Έχει «υποχρέωση» απέναντι στον αρχηγό του, γιατί με τη δημαγωγία του στην εποχή της κρίσης έφερε το κόμμα στην εξουσία, αλλά με τη βοήθεια της ακροδεξιάς και μόνο! Πώς να τον αμφισβητήσουν τώρα; Ποιος μπορεί να είναι η εναλλακτική πρόταση για την αρχηγία, όταν δεσπόζει ο λαϊκισμός του υπάρχοντος αρχηγού; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική, δεν έχει λειτουργία κόμματος με δημοκρατία. Απλώς υπάρχουν ομάδες που δημιουργούν συσσωματώσεις ανάλογα με τις εξελίξεις, γι’ αυτό και έχουν πέραση τα τυχάρπαστα πρώην στελέχη της κεντροαριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σαφή πολιτική φυσιογνωμία. Είναι μόρφωμα λαϊκισμού. Είναι σύμπτωμα του στρατηγικού ελλείμματος της αριστεράς. Είναι σε αδιέξοδο γιατί χαρακτηρίζεται από το «ούτε – ούτε». «Ούτε επανάσταση», γιατί δεν υπάρχουν συνθήκες ούτε ακόμα και για την λαϊκίστικη εκφορά του λόγου του. «Ούτε μεταρρύθμιση», γιατί πρέπει να αποδεχτεί ότι δεν αμφισβητεί τον καπιταλισμό.

Πώς μπορεί να το κάνει, όταν είναι διαποτισμένος με αριστερισμό της ρητορικής (και μόνο) περί κοινωνικής ανατροπής, περί σπασίματος των αρμών της εξουσίας;

*Ο Νίκος Τσούλιας είναι Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κινήματος Αλλαγής

 

Σχετικά Άρθρα

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή