- ΣΑΚΗΣ ΜΟΥΜΤΖΗΣ
Με αφορμή τις προχθεσινές φοιτητικές εκλογές, έκανα μια αναδρομή στα φοιτητικά χρόνια της δεκαετίας του ’70. Οι φοιτητές, έχοντας βιώσει τις απαγορεύσεις και τη βία της δικτατορίας, είχαν ως πρώτιστο στόχο τη σύνδεση της δικής τους γενιάς, αυτής που αποκλήθηκε «γενιά του Πολυτεχνείου», με την προδικτατορική γενιά του 114. Συνδετικός κρίκος θα ήταν η αναβίωση και η επαναλειτουργία του κεντρικού οργάνου του φοιτητικού κινήματος, της ΕΦΕΕ, πανελλαδικά, και της ΦΕΑΠΘ, στη Θεσσαλονίκη. Αυτό επιτεύχθηκε, όταν με αδιάβλητες διαδικασίες εξελέγησαν οι σύνεδροι, αναλογικά με τη δύναμη κάθε παράταξης, και συγκρότησαν τα δύο αυτά κεντρικά όργανα.
Παράλληλα, διεξάγονταν και οι φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη των διοικητικών συμβουλίων των σχολών. Ολη αυτή η διαδικασία είχε μία προϋπόθεση: oι φοιτητικές παρατάξεις να θέλουν να εκδώσουν συγκεντρωτικά αποτελέσματα. Τότε, αυτό ήταν αυτονόητο και απλό. Εννοείται πως η κυριαρχία της Αριστεράς ήταν πλήρης. Ας σημειωθεί πως στις πρώτες φοιτητικές εκλογές, ενώ η Νέα Δημοκρατία στις εθνικές εκλογές έλαβε 53%, η παράταξή της καταποντίσθηκε. Η μεταδικτατορική ριζοσπαστικοποίηση δεν ανεχόταν τις φωνές ενός αστικού λόγου.
Η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η ΔΑΠ αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια. Αυτό η «δημοκρατία» της Αριστεράς δεν το άντεξε και το αντιμετώπισε με τη μη έκδοση συγκεντρωτικών αποτελεσμάτων. Από τότε μέχρι και τις ημέρες μας κάθε παράταξη εκδίδει τα δικά της συγκεντρωτικά αποτελέσματα. Δηλαδή, παρατηρείται το αξιοπερίεργο φαινόμενο, ενώ υπάρχουν τα πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα ανά σχολή, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, ενήλικοι άνθρωποι να αδυνατούν να κάνουν τη στοιχειώδη άθροισή τους για να παρουσιάσουν ένα τελικό πανελλαδικό αποτέλεσμα.
Μια συνέπεια, ίσως η κυριότερη, αυτής της μεθόδευσης είναι η αδυναμία συγκρότησης της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ, που εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια δεν υφίστανται ως συλλογικό σώμα. Το οξύμωρο είναι πως οι καθοδηγητές των πολιτικά ανώριμων μειρακίων ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στη δεκαετία του ’70 στην αναβίωση της ΕΦΕΕ και της ΦΕΑΠΘ. Μια άλλη συνέπεια είναι η πλήρης ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει το αυτοαποκαλούμενο φοιτητικό κίνημα. Αυτό, δεδομένων των συνθηκών, μάλλον είναι θετικό.
