Ελαιογραφία του Νικηφ. Λύτρα (Αθήνα, Συλλογή Κουτλίδη – Εθνική Πινακοθήκη)
Ο Γεράσιμος Μαρκοράς (1826 – 28 Αυγούστου 1911) ήταν ποιητής, μαθητής του εθνικού ποιητή Διονύσιου Σολωμού. Ανήκει στους «σολωμικούς ποιητές» της λεγόμενης «Επτανησιακής σχολής». Γιος του Κερκυραίου δικαστικού και λόγιου Γεωργίου Μαρκορά και εγγονός της Μαρίνας Βλασοπούλου κόρης του Στυλιανού (1748 – 1822).
Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά και έλαβε τη Γυμνασιακή του εκπαίδευση στην Κέρκυρα. Σε ηλικία 23 ετών έφυγε για την Ιταλία και σπούδασε νομικά. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ιόνιο Ακαδημία απ’ όπου αποφοίτησε και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα.
Παρά τις σπουδές του στα νομικά, αφιερώθηκε στην ποίηση. Το 1864 συνέγραψε τον Ελληνικό Βασιλικό ύμνο τον οποίο μελοποίησε ο Νικόλαος Μάντζαρος. Το 1875 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα με τον τίτλο «Όρκος». Το 1890 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «Ποιητικά Έργα», με την οποία καθιερώνεται ως ποιητής στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο και στην οποία περιλαμβανόταν και ο «Όρκος». Το 1898 ακολουθεί η συλλογή του «Μικρά Ταξείδια».
Επηρεασμένος από το διδάσκαλο του, στα ποιήματά του υπήρξε μελωδικός, αφηγηματικός και επιδέξιος χειριστής της δημοτικής. Ήταν φυσιολάτρης και πατριδολάτρης, κάτι που επηρέασε έντονα την ποίησή του. Μαζί με τους Ψυχάρη, Παλαμά, Καρκαβίτσα και Πολυλά συνέβαλε στην επιβολή της δημοτικής και στην αναγέννηση των νεοελληνικών γραμμάτων.
Πέθανε στην Κέρκυρα στις 28 Αυγούστου του 1911.
