Γιάννης Πλαχούρης: “Σταδίου πέντε” | Ποίηση

Σταδίου πέντε

του Μιχάλη Κατσαρού

Πρωί μόλις που ξύπνησε, νιώθει
το σώμα ξένο το δωμάτιο
τα μάτια του καθρέφτη στον λουτήρα.

Ποιος να ‘μαι, σκέφτηκε, και πού;
Φυσάει ο κόσμος τα πανιά κάπου θα βγω.

Σε δρόμο αφέθηκε.
Χτυπώντας δέκα φτάνει, Σταδίου Πέντε, ανοίγει πόρτα.

Καλώς τον Γιάννη.

Με ξέρεις; Ρώτησε.

Ω ναι! Χιλιάδες χρόνια παραλλήλως πορευόμαστε. Ενίοτε και τεθλα­σμένως. Τότε θυμήσου τον Βουλευού Αμώ στην Αίγυπτο ή Ασουρ­γιάν το ‘18 με τις σφαγές στην Αρμενία. Ακόμα αιώνες πριν ή πριν στιγμή, επέλεξε, στο σπέρμα του Αδάμ ήμασταν ένα, προ­τού στον οργασμό χωρίσουμε. Αργότερα ήμουν ο Παλαιών Πα­τρών Γερμανός με το σκύλο μου στη Νεάπολη. Έπειτα Έπαφος και τρώγοντας το Επά βαρύς γλυκός σε χέρια επιτήδειου καφετζή κι ελπίδα ηλεκτρονικής αφύπνισης ρολόι Φλεβάρη έξη του ‘88.

Ο κύριος δεξιά;

Φίλος ταμίας, πωλητής των ποιητών. Πάντα Λουκάς, ενδεχομένως ο Ευαγγελιστής. Σε λίγες γαλλικές μετενσαρκώσεις παραφθορά Λουΐς Πρεμιέρ, Ντεζιέμ. Κατόρζ, τώρα Λουκάς ΠΑΣΟΚ, βλέ­πεις διατη­ρεί και την πολιτική κρατώντας την, όπως ο Αριστείδης τ’ όστρακο. Πρέ­πει να τον τρυπήσεις για να δεις το φθείρων φέγ­γος φθόγγου κι αν δεν αντέχεις τ’ άσπρα κόκαλα εκταφής, μείνε κι ησύχασε θωρώντας χρώμα. Έτσι ολίγον εμφανίστηκα, Αιόλου και Θεάτρου σαν βούρτσα ή μπο­γιά, κουτί μεταλλικό, χρωματιστής καθ΄ ότι κάποιος πρέπει να γεμίζει και το Χάος.

Αμνήμων παραμένω, τον διέκοψα.

Τότε σηκώθηκε ο ομιλών, τίναξε τα φτερά του και, όπως οι εικόνες έπεφταν ιστορικώς ανάκατες, μες τον χαμό προσώπων κι αναμνή­σεων, οι βασικές αρχές ξεχώρισαν και, όμοια με παζλ, η μνήμη επανήλθε.

Τι ψάχνομαι; Ποιος Γιάννης; Πού;

Σήμερα είμαι εγώ

Μιχάλης Κατσαρός στου Ζαχαρόπουλου.