Ο Γιώργος Φούντας ήταν ηθοποιός, από τους σημανικότερους του κινηματογράφου, θεάτρου και της τηλεόρασης. Έπαιξε σε περισσότερες από 50 ταινίες και δημιούργησε τον δικό του κινηματογραφικό τύπο, του δυναμικού, παραδοσιακού, αλλά και με ευαισθησίες άνδρα. Η ατάκα του προς τη συμπρωταγωνίστριά του Μελίνα Μερκούρη «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι!» («Στέλλα») παραμένει αξέχαστη.
Ο Γιώργος Φούντας γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1924 στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Πατέρας του ο Ευθύμιος Φούντας (Καμαράκης) και μητέρα του η Αγγελική το γένος Καδδά σε μια οικογένεια με πέντε αδέρφια τον Παναγιώτη την Μαργαρίτα την Ευφρωσύνη την Λουκία και τον Σωτήρη. Ενώ ήταν ακόμη μικρός, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη Ριζούπολη. Τελειώνοντας το Δημοτικό άρχισε να εργάζεται στο γαλατάδικο του πατέρα του στου Ψυρρή, αλωνίζοντας μ’ ένα ποδήλατο την Αθήνα. Φοιτά σε νυχτερινό σχολείο, παίζει μποξ και ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ, αν και αργότερα θα γίνει γνωστός ως οπαδός του Παναθηναϊκού.
Ο κινηματογράφος πάντα τον γοήτευε και όταν του δόθηκε η ευκαιρία έλαβε μέρος στα δοκιμαστικά της ταινίας του Γιώργου Τζαβέλλα «Χειροκροτήματα» (1943). Κέρδισε ένα μικρό ρόλο, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στη μεγάλη οθόνη. Στη συνέχεια σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον κορυφαίο έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη.
Φαντάρος πραγματοποιεί την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο θέατρο «Περοκέ», με το «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον θίασο Μουσούρη και τον θίασο της Κατερίνας. Αρχές του 1951 συναντά τον Φίνο και παίζει στη «Νεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Ηλιάδη, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών κι έκανε γνωστή στο διεθνές κοινό την πρωταγωνίστρια της Ειρήνη Παππά.
Την ίδια χρονιά ο Γιώργος Φούντας συμμετέχει στο εμβληματικό νεορεαλιστικό δράμα του Γρηγόρη Γρηγορίου «Πικρό ψωμί» και το 1954 πρωταγωνιστεί στη «Μαγική Πόλη» του Νίκου Κούνδουρου, όπου γίνεται ευρύτερα γνωστός. Σταθμό στην καριέρα του αποτελεί το ερωτικό δράμα του Μιχάλη Κακογιάννη «Στέλλα» (1955). Η ατάκα «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι!», που εκστόμισε στη συμπρωταγωνίστριά του Μελίνα Μερκούρη παραμένει κλασική.
Η ταινία κέρδισε τη«Χρυσή Σφαίρα» καλύτερης ξένης ταινίας και ο Γιώργος Φούντας αρχίζει να γίνεται γνωστός και στο εξωτερικό. Ο κινηματογράφος, τώρα, αποτελεί την πρώτη του προτεραιότητα. Αφήνει το θέατρο, στο οποίο θα επιστρέψει χρόνια αργότερα.
Το 1960 ο Γιώργος Φούντας ξανασυναντιένται με τη Μελίνα Μερκούρη στην ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή». Ξεχωριστή χρονιά ήταν το 1963, όταν τα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη φτάνουν ένα βήμα πριν από το Όσκαρ Ξένης Ταινίας (το χάνουν από το «8 ½» του Φελίνι). Τον ίδιο χρόνο γνωρίζει τη λυγερόκορμη χορεύτρια Χρυσούλα Ζώκα (1931-2015). Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και την παντρεύεται σε δεύτερο γάμο. Ο γιος του Πάνος έρχεται να συμπληρώσει την ευτυχία τους. Είχε αποκτήσει δύο ακόμη παιδιά από τον πρώτο του γάμο.
Το 1997 ολοκλήρωσε την κινηματογραφική του καριέρας, συμμετέχοντας στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Βίκυ Πεζίρη «Οι Λεβέντες της Θάλασσας» για τους σφουγγαράδες της Καλύμνου. Στην κινηματογραφική του διαδρομή, που ξεπέρασε τον μισό αιώνα, ο Γιώργος Φούντας διακρίθηκε όχι μόνο για τον τρόπο που έπαιζε, αλλά και για τον τρόπο που αγκάλιαζε και φιλούσε τις συμπρωταγωνίστριές του στην οθόνη, κάτι που τον είχε καταστήσει αυθεντικό σύμβολο του σεξ, μακριά από το στιλ του ζεν πρεμιέ, ως ένα δυναμικό, παραδοσιακό, αλλά και με ευαισθησίες αρσενικό.
Ο Γιώργος Φούντας τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στις ταινίες «Με τη Λάμψη στα Μάτια» (1966) και «Πυρετός στην Άσφαλτο» (1967).
Από το 1970 και έπειτα, η παρουσία του Γιώργου Φούντα στον κινηματογράφο άρχισε να μειώνεται. Το 1973 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση, για τη σειρά Κατοχή, που προβαλλόταν στην ΥΕΝΕΔ. Δύο χρόνια αργότερα, έλαβε βασικό ρόλο στη σειρά Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται. Η τελευταία του ταινία ήταν το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της Βίκυ Πεζίρη, Οι λεβέντες της θάλασσας (1997).
Την τελευταία δεκαετία της ζωής του έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ο Γιώργος Φούντας έφυγε από τη ζωή στις 28 Νοεμβρίου 2010, σε ηλικία 86 ετών και ετάφη στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Φιλμογραφία
- Χειροκροτήματα (1944)
- Καταδρομή στο Αιγαίον (1946)
- Νεκρή πολιτεία (1951)
- Πικρό ψωμί (1951)
- Μαύρη γη (1952)
- Ανοιχτή θάλασσα (1954)
- Γυναίκες δίχως άντρες (1954)
- Ο άνεμος του μίσους (1954)
- Το κορίτσι της γειτονιάς (1954)
- Μαγική πόλις (1954)
- Στέλλα (1955)
- Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)
- Άσσοι του γηπέδου (1956)
- Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)
- Γαλήνη (1958)
- Γερακίνα (1958)
- Η λίμνη των πόθων (1958)
- Μόνο για μια νύχτα (1958)
- Η ζαβολιάρα (1960)
- Αν ήξερες παιδί μου (1960)
- Αντίο ζωή (1960)
- Η αυγή του θριάμβου (1960)
- Λύτρωσε με αγάπη μου (1960)
- Πόθοι στα στάχυα (1960)
- Ποτέ την Κυριακή (1960)
- Η κατάρα της μάνας (1961)
- Η μεγάλη θυσία (1962)
- Προδομένη αγάπη (1962)
- Πολιορκία (1962)
- Ζήλεια (1963)
- Κάθαρμα (1963)
- Τα κόκκινα φανάρια (1963)
- Αλέξης Ζορμπάς (1964)
- Ανεμοστρόβιλος (1964)
- Κραυγή (1964)
- Ο κράχτης (1964)
- Το κορίτσι της Κυριακής (1964)
- Ο επαναστάτης (1965)
- Με τη λάμψη στα μάτια (1966)
- Ο Ψαρόγιαννος (1966)
- Οι στιγματισμένοι (1966)
- Ο ανακατωσούρας (1967)
- Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
- Τρούμπα ’67 (1967)
- Πολύ αργά για δάκρυα (1968)
- Η λεωφόρος της προδοσίας (1969)
- Ο αντάρτης του βάλτου (1969)
- Ο πρόσφυγας (1969)
- Ο μεγάλος ένοχος (1970)
- Έξοδος κινδύνου (1980)
- Δεκαεπτά σφαίρες για έναν άγγελο (1981)
- Το κορίτσι της Μάνης (1986)
- Λεβέντες της θάλασσας (1997)
Τηλεοπτικές σειρές
- Κατοχή (1973, ΥΕΝΕΔ)
- Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975, ΕΙΡΤ)
- Γαλήνη (1976, ΕΡΤ)
- Έξοδος κινδύνου (1978, ΕΡΤ)
- Η κούρσα του θανάτου (1982, ΕΡΤ)
- Στον αργαλειό του φεγγαριού (1985, ΕΡΤ2)
- Γόβα στιλέτο (1993, ΑΝΤ1)
