ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΑΝΗΣ
Η Πόλα, το καρτέλ και οι καβουροδαγκάνες
Η μέρα ξεκινάει από τη νύχτα. Και η νύχτα, τώρα που φύγανε η Νάτη και η Κλοντέλ για διακοπές, δεν περνάει.
Τα αρπαχτικά είναι ανήσυχα τη νύχτα. Ψάχνουν τα θηράματα. Για την Πόλα, όταν φεύγουν οι φίλες της, είμαι το υποκατάστατο του θηράματος. Δε με αφήνει να κοιμηθώ, ούτε να ησυχάσω. Κολλάει τη μουσούδα της στη μύτη μου ερεθίζοντας τον αλλεργικό βλεννογόνο των ματιών μου, μου τραβάει μια ξεγυρισμένη δαγκωνιά στο χέρι και με αναγκάζει να σηκωθώ από το κρεβάτι, να πάρω το τάμπλετ και να περιμένω στην πολυθρόνα του καθιστικού ώστε να αράξει και αυτή στην άλλη πολυθρόνα και να με αφήσει – που λέει ο λόγος – στην ησυχία μου.
Σε κάνα μισάωρο ξαναγυρνάω στο κρεβάτι αλλά τα καλά κρατάνε λίγο. Η Πόλα επιστρέφει και η ιστορία επαναλαμβάνεται τουλάχιστον πέντε-έξη φορές τη νύχτα.
Πέντε και μισή το πρωί φτιάχνω καφέ, ανακουφισμένος που ξημερώνει, έστω και χωρίς να έχω κοιμηθεί. Στις έξι παίρνω μήνυμα από το μεξικάνικο καρτέλ που του πλένω τα ρούχα. Η Πόλα έχει πέσει για ύπνο.
Στις εννιά παίρνει τηλέφωνο ο Κιτσολάκης, ο εγχώριος πελάτης του καρτέλ. Με θέλει για να πάμε με το υδροπλάνο του στη Μύκονο. Εκτός από κοκό έχει και τουριστικές επιχειρήσεις όπου δυστυχώς εμπλέκομαι κι εγώ με το πλυντήριό μου.
Να του πεις του Νικόλα του Κιτσολάκη ότι είσαι άυπνος όλη νύχτα; Δε σφάξανε, γιατί σε σφάξανε. Πάμε στη Μύκονο, κατευθείαν στο Nick the Freak, το wine bar με τα χρυσά καλαμαράκια και τις πλατινένιες καβουροδαγκάνες. Φυσικά τον λογαριασμό τον πληρώνει με ευχαρίστηση ο Νικόλας γιατί το μαγαζί είναι δικό του. Εγώ βοηθάω στο πλύσιμο και έχω λανσάρει και το σλόγκαν «δεν πληρώνετε κύριοι το φαγητό αλλά την εμπειρία». Εννοείται ότι το σλόγκαν είναι μούφα γιατί το να χαλάς ένα μισθό ερευνητή για το τίποτα δεν αποτελεί εμπειρία για τους λεφτάδες. Αποτελεί τρομαχτική εμπειρία για τον ερευνητή αλλά ποιος από αυτούς τους κακόμοιρους πλησιάζει!
Σπάζω την καβουροδαγκάνα με το ειδικό εργαλείο και ανατριχιάζω. Σκέφτομαι ότι πανεύκολα κάποια μέρα μπορεί να σπάσει έτσι το δικό μου το κεφάλι και πάει το μυαλό μου στην Πόλα που δεν έχει υπομονή να με περιμένει πάνω από λίγες ώρες. Η καημένη δεν ξέρει πού έχει μπλέξει. Αντίθετα, σε μας τα δίποδα είναι γνωστό ότι πρώτα σε αυτές τις περίεργες καταστάσεις την πληρώνουν τα κατοικίδια, σαν προειδοποίηση για τους κτήτορες.
Τελειώνουμε με τις δαγκάνες χωρίς να μιλήσουμε σχεδόν καθόλου. Είμαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μια τέτοια μέρα μπορεί να έχει οποιαδήποτε εξέλιξη. Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου φιλοσοφώντας: του καβουριού το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο, το δικό μου παίζεται, άρα είμαι σε πλεονεκτική θέση. Από την άλλη η αγωνία είναι μεγαλύτερο μαρτύριο.
Μην τον υποτιμάτε τον Κιτσολάκη, είναι μετρ της ψυχολογίας. Είναι συνεχώς ανέκφραστος αλλά σε μετράει και σε αναλύει με χειρουργική ακρίβεια. Ξέρει για παράδειγμα πολύ καλά ότι η στάση που του ζητώ ευγενικά να κάνουμε στην Αίγινα, καθώς επιστρέφουμε, δεν είναι για να δω τον αγαπημένο μου βαφτισιμιό αλλά για να ανάψω λαμπάδα στον Άγιο Νεκτάριο που έμεινα ακόμη μια μέρα ζωντανός. Εννοείται ότι περνάω και από τον βαφτισιμιό, δεν είναι να λες ψέματα σε αυτούς τους ανθρώπους.
Πριν αποχωριστούμε, ο Κιτσολάκης με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Εκείνο το δευτερόλεπτο που περνάει και δεν έχω φάει σφαίρα μετά το φιλικό χτύπημα, το κεφάλι μουδιάζει.
Άλλη μια μέρα στη δουλειά πέρασε. Η νύχτα είναι της Πόλας.
