Όπως επισημαίνεται σε σημερινό άρθρο του Guardian, οι κυρώσεις επιβλήθηκαν στον Βλαντιμίρ Πούτιν όχι επειδή θεωρήθηκαν η καλύτερη επιλογή, αλλά επειδή ήταν καλύτερες από τους άλλους δύο διαθέσιμους τρόπους δράσης: αδράνεια ή στρατιωτική εμπλοκή.
Η πρώτη δέσμη οικονομικών μέτρων εισήχθη αμέσως μετά την εισβολή, όταν υποτίθεται ότι η Ουκρανία θα συνθηκολογούσε εντός ημερών. Αυτό δεν συνέβη, με αποτέλεσμα οι κυρώσεις -αν και ακόμη ημιτελείς- να έχουν σταδιακά ενταθεί.
Ωστόσο, δεν υπάρχει άμεση ένδειξη αποχώρησης της Ρωσίας από την Ουκρανία και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, επειδή οι κυρώσεις είχαν το στρεβλό αποτέλεσμα να αυξήσουν το κόστος των εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας, να ενισχύσουν μαζικά το εμπορικό της ισοζύγιο και να χρηματοδοτήσουν την πολεμική της προσπάθεια.
Η Ρωσία αντέχει οικονομικά – Ισχυροποιείται το ρούβλι
Τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2022, ο Πούτιν θα μπορούσε να υπερηφανεύεται για πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών ύψους 96 δισ. δολαρίων (76 δισ. λίρες) – περισσότερο από το τριπλάσιο σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2021.
Όταν η ΕΕ ανακοίνωσε τη μερική απαγόρευσή της στις εξαγωγές ρωσικού πετρελαίου νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, το κόστος του αργού πετρελαίου στις παγκόσμιες αγορές αυξήθηκε, παρέχοντας στο Κρεμλίνο άλλο ένα απροσδόκητο οικονομικό κέρδος. Η Ρωσία δεν δυσκολεύεται να βρει εναλλακτικές αγορές για την ενέργειά της, με τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Κίνα τον Απρίλιο να αυξάνονται περισσότερο από 50% σε ετήσια βάση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κυρώσεις είναι ανώδυνες για τη Ρωσία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι η οικονομία θα συρρικνωθεί κατά 8,5% φέτος καθώς οι εισαγωγές από τη Δύση θα καταρρεύσουν. Η Ρωσία έχει αποθέματα αγαθών απαραίτητα για τη διατήρηση της οικονομίας της, αλλά με την πάροδο του χρόνου θα εξαντληθούν.
Αλλά η Ευρώπη απογαλακτίζεται βαθμιαία από την εξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια, και έτσι αποφεύχθηκε μια άμεση οικονομική κρίση για τον Πούτιν. Το ρούβλι – χάρη στους ελέγχους κεφαλαίων (capital controls) και το υγιές εμπορικό πλεόνασμα – είναι ισχυρό . Το Κρεμλίνο έχει χρόνο να βρει εναλλακτικές λύσεις και πηγές ανταλλακτικών και εξαρτημάτων από χώρες που είναι πρόθυμες να παρακάμψουν τις δυτικές κυρώσεις.
Ανησυχία στο Νταβός για το οικονομικό κόστος ενός παρατεταμένου πολέμου
Στο Νταβός την περασμένη εβδομάδα, το δημόσιο μήνυμα ήταν η καταδίκη της ρωσικής επιθετικότητας και η ανανεωμένη δέσμευση για στήριξη της Ουκρανίας. Όμως ιδιωτικά, υπήρχαν ανησυχίες για το οικονομικό κόστος ενός παρατεταμένου πολέμου.
Αυτές οι ανησυχίες είναι απολύτως δικαιολογημένες. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, οι δυτικές οικονομίες αντιμετωπίζουν μια περίοδο αργής ή αρνητικής ανάπτυξης και αυξανόμενου πληθωρισμού – μια επιστροφή στον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του 1970.
Οι κεντρικές τράπεζες – συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Αγγλίας – πιστεύουν ότι πρέπει να ανταποκριθούν στον σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό αυξάνοντας τα επιτόκια. Η ανεργία αναμένεται να αυξηθεί. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, αν όχι περισσότερο, καθώς οι περισσότερες από αυτές εξαρτώνται περισσότερο από το ρωσικό αέριο από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Έρχεται επισιτιστική κρίση και πλήρης κρίση χρέους
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φτωχότερες χώρες του κόσμου είναι διαφορετικής τάξης μεγέθους. Για ορισμένες από αυτές το ζήτημα δεν είναι ο στασιμοπληθωρισμός, αλλά η πείνα, ως αποτέλεσμα του αποκλεισμού των προμηθειών σιταριού από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας της Ουκρανίας.
Ο Ντέιβιντ Μπίσλεϊ, εκτελεστικός διευθυντής του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος έθεσε το πρόβλημα: «Αυτή τη στιγμή, τα σιλό σιτηρών της Ουκρανίας είναι γεμάτα. Την ίδια στιγμή, 44 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βαδίζουν προς την πείνα».
Σε κάθε πολυμερή οργανισμό –το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και τα Ηνωμένα Έθνη– αυξάνονται οι φόβοι για μια ανθρωπιστική καταστροφή. Η θέση είναι απλή: αν τα αναπτυσσόμενα έθνη δεν είναι εξαγωγείς ενέργειας, αντιμετωπίζουν μια τριπλή σύγκρουση στην οποία οι κρίσεις καυσίμων και τροφίμων πυροδοτούν γενικότερες οικονομικές κρίσεις.
Αντιμέτωπες με την επιλογή να ταΐσουν τους πληθυσμούς τους ή να πληρώσουν τους διεθνείς πιστωτές τους, οι κυβερνήσεις θα επιλέξουν το πρώτο. Η Σρι Λάνκα ήταν η πρώτη χώρα μετά τη ρωσική εισβολή που χρεοκόπησε , αλλά είναι απίθανο να είναι η τελευταία. Ο κόσμος φαίνεται πιο κοντά σε μια πλήρη κρίση χρέους από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τη δεκαετία του 1990.
Η ήττα του Πούτιν δεν είναι πιθανή, η Δύση πρέπει να πάει σε συμφωνία ειρήνης
Ο Πούτιν δικαίως καταδικάστηκε για μεταχείριση της απειλής επισιτιστικής κρίσης ως όπλου, αλλά η προθυμία του να το κάνει δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Από την αρχή, ο Ρώσος πρόεδρος παίζει ένα παιχνίδι διαρκείας, περιμένοντας τον κατακερματισμό του διεθνούς συνασπισμού εναντίον του. Το Κρεμλίνο πιστεύει ότι το κατώφλι της Ρωσίας για οικονομικό πόνο είναι υψηλότερο από αυτό της Δύσης, και μάλλον έχει δίκιο σε αυτό.
Εάν χρειάζονταν αποδείξεις ότι οι κυρώσεις δεν λειτουργούν, τότε η απόφαση του προέδρου Τζο Μπάιντεν να προμηθεύσει την Ουκρανία με προηγμένα πυραυλικά συστήματα το παρέχει . Η ελπίδα είναι ότι η σύγχρονη στρατιωτική τεχνολογία από τις ΗΠΑ θα επιτύχει αυτό που οι ενεργειακές απαγορεύσεις και η κατάσχεση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής: να αναγκάσει τον Πούτιν να αποσύρει τα στρατεύματά του.
Η πλήρης ήττα του Πούτιν στο πεδίο της μάχης είναι ένας τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να τελειώσει ο πόλεμος, αν και όπως έχουν τα πράγματα αυτό δεν φαίνεται και τόσο πιθανό. Υπάρχουν και άλλα πιθανά αποτελέσματα. Το ένα είναι ότι ο οικονομικός αποκλεισμός τελικά λειτουργεί, με τις ολοένα σκληρότερες κυρώσεις να αναγκάζουν τη Ρωσία να υποχωρήσει. Ένα άλλο είναι μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων.
Ο Πούτιν δεν πρόκειται να παραδοθεί άνευ όρων και η πιθανότητα σοβαρών παράπλευρων ζημιών από τον οικονομικό πόλεμο είναι προφανής: πτώση του βιοτικού επιπέδου στις ανεπτυγμένες χώρες. πείνα, ταραχές τροφίμων και κρίση χρέους στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Μετά τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τα ρωσικά στρατεύματα η Δύση είναι δύσκολο να «καταπιεί» έναν συμβιβασμό με το Κρεμλίνο, αλλά η οικονομική πραγματικότητα υποδηλώνει μόνο ένα πράγμα: αργά ή γρήγορα θα επιτευχθεί μια συμφωνία.
