- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΙΟΡΔΟΣ
Είπα να ανεβάσω την επίσης όμορφη μουσική εκπομπή του Μουσικού Κουτιού και να την συνδυάσω με μία ενδιαφέρουσα φωτογραφία που μόλις είχε αναρτηθεί κανονικότατα στο Φατσοβιβλίο μαζί με το συνοδευτικό κείμενο που αναφερόταν στην τελευταία ταινία του Paolo Sorrentino «Το Χέρι του Θεού» και στη συμμετοχή στην ταινία της Luisa Ranieri που, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο, «είναι η επιτομή της φλόγωσης. Όλα τα κάδρα της ταινίας τής ανήκουν. Όλα τα βλέμματα των θεατών αλυχτούν σε κάθε της εμφάνιση».
Το εκθειαστικό κείμενο συνοδεύεται από διάφορες φωτογραφίες μεταξύ των οποίων και μία που συνοδευόταν από τη λεζάντα: «Αυτή η σκηνή από το “Χέρι του Θεού” δεν ξεχνιέται με τίποτα».
Σκέφθηκα κι εγώ ο αφελής, πως αφού αυτή φωτογραφία δεν ξεχνιέται με τίποτα, ας τη συνδυάσω με την ομορφιά και την αισθητική του Μουσικού Κουτιού. Και αποπειράθηκα να τα αναρτήσω με τη φωτογραφία αυτούσια και χωρίς αυτολογοκρισία, δεδομένου ότι συμπεριλαμβανόταν έτσι κι αλλιώς στο συνοδευτικό κείμενο που ήταν ήδη αναρτημένο.
Αμ δε…: η ατομική αυτή ανάρτηση κατέβηκε πάραυτα ως παραβάτης των αρχών της κοινότητας και υποβλήθηκα σε 24ωρο αποκλεισμό, αν και η σχετική φωτογραφία, αγέρωχη, παραμένει αναρτημένη στο συνοδευτικό κείμενο για την εκπάγλου καλλονής 48χρονη Ιταλίδα ηθοποιό.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή: μια αδιάψευστη και ερασιτεχνική υποκρισία. Πολύ φάλτσο και περιττό, νομίζω. Ενδεικτικό της ποιότητας της ελευθερίας των ορίων ελευθερίας που αποπνέουν πολλά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σωστά;
ΥΓ. Ένας δικαστής βγαίνει από την αίθουσα σκασμένος στα γέλια. Τον βλέπει ένας συνάδελφος:
– Τι έγινε;
– Άκουσα ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο! Απίστευτο!
– Ε, πες το ντε!
– Είσαι καλά; Μόλις καταδίκασα αυτόν που το είπε σε δέκα χρόνια.
Ανέκδοτο της σοβιετικής περιόδου, που δεν ξέρω πως το θυμήθηκα, ίσως να είναι η ομοιότητα προς την ροπή της υποκρισίας. Να, κάπως έτσι. Σωστά;
