Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 11 χρόνια από τη δημιουργία του τραγουδιού «Έχουμε υποχρέωση». Γράφτηκε λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όλα όσα ακολούθησαν – τα περίφημα και συνταρακτικά Δεκεμβριανά του 2008. Εγώ πρωτοετής φοιτητής στη Μπολόνια τότε, μπλεγμένος σε μία ιδιότυπη περιπλάνηση προσωπικών αναζητήσεων και πειραματισμών. Με τη βοήθεια κάποιων ιταλικών φοιτητικών κινημάτων είχαμε καταφέρει να διοργανώσουμε πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της πόλης, εκφράζοντας έτσι την οργή και την αγανάκτησή μας για όλα όσα συνέβαιναν τις ημέρες εκείνες, αλλά και τη γενικότερη προελαύνουσα κρατική και παρακρατική βία της περιόδου εκείνης.
Το βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι, κουρασμένος όπως ήμουν, πήρα την κιθάρα, ένα χαρτί και ένα μολύβι και μέσα σε λίγα λεπτά έγραψα τους στίχους και τη μουσική για το «’Εχουμε υποχρέωση». Είναι ελάχιστες οι φορές που γράφω κάτω από τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση. Άφησα το χαρτί στο γραφείο και πήγα για ύπνο. Το άλλο πρωί, αφού είχα συνέλθει κάπως από τα χθεσινά, πήρα και ξανακοίταξα το χαρτί με τους στίχους και χωρίς να το πολυσκεφτώ το πέταξα στα σκουπίδια. «Τι βλακείες κάθομαι και γράφω», σιχτίρισα.
Βγαίνοντας για να πετάξω τα σκουπίδια, λοιπόν, σε μια γωνιά της οδού San Vitale, είδα μπροστά μου μία ηλικιωμένη γυναίκα, απελπισμένη και μόνη μέσα στο καταχείμωνο, να μου κάνει νεύμα με το κεφάλι της να κοιτάξω το χαρτόνι που είχε στήσει μπροστά στο ακρωτηριασμένο της πόδι: “SONO SOLA – NON HO NIENTE – AIUTATEMI”. Ταράχτηκα και της άφησα ευγενικά κάποια κέρματα ψελλίζοντας απλά ένα “Salve”. Τη στιγμή εκείνη ένιωσα να ξαναζωντανεύουν μέσα μου οι λέξεις που το προηγούμενο βράδυ είχα γράψει για έναν τόσο διαφορετικό λόγο. «Έχουμε υποχρέωση σ’ ανθρώπους και θεσμούς να πολεμήσουμε κι εμείς τους δύσκολους καιρούς». Τελευταία στιγμή πρόλαβα και τράβηξα το τσαλακωμένο χαρτί από τη σακούλα πριν την πετάξω στον κάδο.
Γυρνώντας στο σπίτι, καθαροέγραψα τους στίχους και αμέσως τους ηχογράφησα στον υπολογιστή, όντας πλέον σίγουρος πως το συγκεκριμένο τραγούδι έχει λόγο ύπαρξης. Λίγους μήνες αργότερα, το κομμάτι συμπεριλήφθηκε στον αυτοσχέδιο δίσκο «Κρυμμένος θησαυρός» του 2009 και λίγα χρόνια μετά έμελλε όχι μόνο να συμπεριληφθεί, αλλά να δώσει και τον τίτλο στον πρώτο – επίσημο πλέον – προσωπικό μου δίσκο.
Η ιστορία αυτή βγαίνει στο φως μόλις σήμερα – 11 χρόνια μετά – και τη θεωρώ μία εξαιρετική ευκαιρία για όλους μας, μία πολύ καλή παρότρυνση για ενδοσκόπηση, σκέψη και προβληματισμό, σε μία εποχή που τα «φαντάσματα» άλλων εποχών μοιάζει δυστυχώς να ξαναζωντανεύουν…
ΥΓ. Ματί & Σπύρο, σας ευχαριστώ από καρδιάς που ντύσαμε παρέα με μουσική την αληθινή αυτή ιστορία!
Γιώργος Μάρτος
Αθήνα, 8/12/2019
https://bit.ly/EhoumeIpohreosi_Martos
