Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Η σιωπή μπορεί να είναι χρυσάφι, αλλά έχω την εντύπωση ότι τις περισσότερες φορές είναι... μπρούντζος!

by Νίκος Λαγκαδινός
  • ΝΙΚΟΣ Χ. ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να μιλάς σήμερα για τα όσα απίθανα, απίστευτα και τερατώδη συμβαίνουν στον τόπο μας. Γιατί –λέω– να χαλάς τη ζαχαρένια σου για τον κάθε τυχάρπαστο που κανοναρχεί τη ζωή μας;; Εξάλλου έχω κουραστεί να είμαι ένας μονίμως τιμητής της δημόσιας ζωής.

Αλλά να, που με κινητοποιεί η σκέψη ότι η σιωπή είναι συνενοχή! Η απάθεια είναι βέβαιο ότι ισοδυναμεί με συγκατάνευση ή, αν δώσουμε και μια διασταλτική ερμηνεία, με παρότρυνση. Η σιωπή μπορεί να είναι χρυσάφι, αλλά έχω την εντύπωση ότι τις περισσότερες φορές είναι… μπρούντζος!

Σ’ αυτήν ακριβώς τη στάση βασίζονται και υπολογίζουν οι ιππόποδες του πολιτικού, πνευματικού και δημοσιογραφικού βυθού και οι ακόλουθοί τους για να δεσπόσουν σ’ ένα χώρο όπου η φυσική τους θέση θα ήταν στον πυθμένα του περιθωρίου.

Δεν έχουν όμως την παραμικρή αναστολή για τα όσα ιδιοτελή, ασύδοτα και κακοποιά λένε και κάνουν όλοι αυτοί. Θα έλεγε κανείς ότι δοκιμάζουν μια περίεργη μαζοχιστική ηδονή εξευτελίζοντας τον κόσμο.

«Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δίκαιο και έντιμο παρά μόνο αν αλλάζει οριστικά αυτόν τον κόσμο, που το χρειάζεται». Το έχει πει ο θεατρικός συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ. Και αναρωτιέμαι, μήπως πρέπει να το πούμε κι εμείς στη σημερινή Ελλάδα, όπου βασιλεύει η αδικία, η εκμετάλλευση, η φοροδιαφυγή και η καταπίεση, το ψέμα και η απάτη, η υποκρισία και η φτώχεια! Είμαστε ελεύθεροι; Αμφιβάλλω. Μάλλον δεν είμαστε ελεύθεροι.

Απλώς είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα σύστημα εξουσίας που μας ρουφάει το αίμα…
Παλεύω απεγνωσμένα να κατανοήσω την εποχή μου, αλλά βλέπω ότι σήμερα η άσκηση εξουσίας είναι μια παρωδία, όπου τα μονίμως θύματα είναι ο κοσμάκης, που καθημερινά δέχεται ηλεκτρικές εκκενώσεις εκατομμυρίων βολτ και κοντεύει να σαλτάρει – αν ήδη δεν έχει γίνει κι αυτό.

Δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι αυτό που ήταν πάντοτε! Αυτό που βλέπω και νιώθω είναι πως η ισορροπία του έξω και του μέσα χώρου έχει ανατραπεί. Καλούμαι εγώ, εσύ, ο καθένας, να βρούμε ερείσματα ζωής. Δεν αντέχουμε άλλο την αμφιβολία, την αγωνία, το άγνωστο.
Θέλουμε βεβαιότητες! Είναι στιγμές που λέμε όλοι ότι τίποτα δεν αλλάζει στην κοινωνία μας!

Όμως όλα ανανεώνονται! Και θα μου πείτε, πού το βλέπεις; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ένας ρυθμός στην εξέλιξη των πραγμάτων που μας φαίνεται αργόσυρτος. Και το λέω λοιπόν, αυτό γιατί δεν μου ταιριάζει η απαισιοδοξία.

Αυτό που έχει σημασία είναι να αξιοποιούμε την εμπειρία μας, να κρατάμε τον ζήλο μας για τη ζωή και να προσέχουμε να μη μας αφυδατώσει η καθημερινότητα. Δεν είναι καινούργιο αν πω ότι με αγώνες, βάσανα και υπεράνθρωπες δυσκολίες, η κακία και η παλιανθρωπιά στο τέλος κατατροπώνονται και θριαμβεύει η αρετή.

Σημασία έχει να μην αφήσουμε άλλους να γράψουν το σενάριο της ζωής μας. Και δεν μιλάω μεταφυσικά. Δεν θέλω όμως να ξαναμπώ στις ράγες μιας λογικής που μας έφτασε εδώ που τώρα είμαστε και βουρλιζόμαστε. Όλοι σπρώξαμε το τρένο στα προηγούμενα χρόνια, όλοι ζητούσαμε αυξήσεις, δώρα, επιδόματα… Και τι δεν ζητούσαμε! Κι όχι με απλές αιτήσεις, αλλά με διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, φωνές και κακό.

Μπλέξαμε με την καταναλωτική κοινωνία στην οποία μας έβαλαν κι εμείς αγόγγυστα μπήκαμε και αράξαμε. Κάπου νιώθω ότι η καταναλωτική κοινωνία ήρθε λαθραία στη ζωή μας και πήρε τη θέση άλλων πιο υψηλών στόχων. Μας έταζαν χίλια δυο, αλλά μας έδιναν την καταναλωτική κοινωνία. Έτσι, αργά και σταθερά γίναμε οι δυνάστες του εαυτού μας. Θέλαμε άνεση, ευζωία, λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερες ώρες ψυχαγωγίας και τεμπελιάς. Νομίζαμε ότι ξέραμε τι θέλουμε. Στην πορεία χάσαμε τα πάντα. Έρχονται στιγμές που λέω ότι πράγματι δεν ξέραμε τι θέλαμε! Κι από μια άποψη αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν δηλαδή ξέραμε τι θέλαμε, θα ήμασταν μηχανές προγραμματισμένες.

Άραγε ο άνθρωπος ξέρει τον εαυτό του; Όταν ζητάει ψωμί το κάνει για να δυναμώσει η φωνή του και να ζητήσει ύστερα κι άλλο. Μπορεί αυτό να μην συμβαίνει με όλα τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, γνωρίζουμε όλοι μας τους επαγγελματίες ακτιβιστές του είδους. Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις που δεν μπορώ να τις εξηγήσω… Βλέπω με λύπη μου ότι ενώ η κοινωνία μας έπρεπε να έχει στόχους και να τους παλεύει, τελικά έγινε στόχος! Έγινε στόχος από κάποιους πολιτικούς που υποτίθεται ότι θέλουν να μας σώσουν. Και ναρκισσεύονται καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, και κοκορεύονται και κορδακίζονται και χρησιμοποιούν όλα τα σύγχρονα μέσα της αυτοπροβολής για να κάνουν θόρυβο. Φτάνω στο σημείο να λέω ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας είναι μια θλιβερή μεσαιωνική συντεχνία…

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή