Η Νάξος
Σάββατο απόγεμα πήραμε
το πλοίο της γραμμής.
Στο χώρο: προορισμός η Νάξος.
Στο χρόνο: δεκαεννιά του Απρίλη.
Υπάλληλοι ιδιωτικοί και δημόσιοι
θα επιστρέφαμε στους εαυτούς μας.
Μα, ψυχικά ποιος θα’ταν ο προορισμός μας,
δεν το ξέραμε.
Γι’ αυτό, Σάββατο απόγεμα πήραμε
το πλοίο της γραμμής,
πληρώνοντας και του κόσμου τα λεφτά από πάνω.
Διασχίσαμε διακόσια μίλια στο χώρο
και κάπου δώδεκα ώρες στο χρόνο.
Όμως, εκείνο που μέσα μας διανύσαμε
ήταν αμέτρητο.
Ώσπου φτάσαμε.
Φτάσαμε γεωγραφικά, ακτοπλοϊκά,
στραγγίσαμε το εισιτήριο
ώς την τελευταία πεντάρα της ενέργειάς του,
μα πουθενά η Νάξος!
Κι όμως ο χάρτης έδειχνε ότι
τόντι το λιμάνι αυτό ήταν η Νάξος!
Κ’ οι κάτοικοι του νησιού
κάνανε όρκους,
να θάψουμε τα παιδιά μας, λέγανε,
αν δεν ήταν τούτη η Νάξος
κι αν δεν είμαστε Ναξιώτες εμείς!
Φύγαμε απογοητευμένοι απ’ τη Νάξο
κι από τους Ναξιώτες.
Αν όλοι αυτοί οι διαβόλοι
που μας περίμεναν στην προκυμαία
είχαν την ευφυία ν’ αρνηθούνε
ποιοι είναι και πού βρίσκονται,
ίσως να’ταν τόντι εκεί η Νάξος
που νοσταλγήσαμε.
- Το ποίημα του μεγάλου μας θεατρικού συγγραφέα πρωτοδημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό “Τα Νέα Ελληνικά” των Ηρ & Ρ. Αποστολίδη, τόμος Α΄, τεύχος 5, Μάιος 1952
