Λουί-Ογκίστ Μπλανκί (1805 – 1881) ο επονομαζόμενος και “φυλακισμένος”, ήταν Γάλλος σοσιαλιστής επαναστάτης

Ο Λουί-Ογκίστ Μπλανκί (Louis-Auguste Blanqui, 8 Φεβρουαρίου 1805 – 1 Ιανουαρίου 1881), ο επονομαζόμενος και  “φυλακισμένος”, ήταν Γάλλος σοσιαλιστής επαναστάτης, που συχνά συνδέεται αδίκως με τους ουτοπικούς σοσιαλιστές. Στην ουσία υπερασπίζεται τις ίδιες ιδέες με το σοσιαλιστικό κίνημα του 19ου αιώνα. Ανήκει στους μη-μαρξιστές σοσιαλιστές. Ο ιστορικός Michel Winock τον θεωρεί σαν έναν από τους ιδρυτές της γαλλικής ακρο-αριστεράς, ο οποίος αντιτίθεται στις δημοκρατικές εκλογές, τις οποίες θεωρεί “αστικές”, και διψά για την “πραγματική κοινωνική ισότητα“.

Μετά το 1830 και ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, ο Μπλανκί καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική λαϊκή βούληση θα μπορέσει να εκφραστεί μόνο μέσω της βίας: “η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων” που αφήνει τους ανθρώπους ανυπεράσπιστους μπροστά στην “απεχθή κυριαρχία των προνομιούχων”, οδηγεί αναπόφευκτα στην ταξική πάλη. Ως εκ τούτου, φυλακίστηκε για την επαναστατική του δράση για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, γεγονός που του έδωσε το παρωνύμιο ” Ο Φυλακισμένος”. Είναι ο θεμελιωτής του μπλανκισμού.

Το 1880 εκδίδει την εφημερίδα Ούτε Θεός, ούτε αφέντης η οποία έγινε σημείο αναφοράς για το κίνημα των αναρχικών.

Ο αιώνια εξεγερμένος

Ο Λουί Ογκίστ Μπλανκί γεννήθηκε στο Puget-Théniers (Alpes-Maritimes), στις 8 Φεβρουαρίου 1805. Η οικογένειά του, ιταλικής καταγωγής, πολιτογραφήθηκαν Γάλλοι λόγω της προσάρτησης της επαρχίας της Νίκαιας το 1792. Ο πατέρας του, Ζαν Ντομινίκ Μπλανκί, βουλευτής στη Συμβατική Εθνοσυνέλευση, είχε φυλακιστεί και ο ίδιος το 1793 (εμπειρία που αφηγείται στο βιβλίο του Η Αγωνία των δέκα μηνών), πριν από τον διορισμό του σαν υπονομάρχης κατά την περίοδο της Πρώτης Αυτοκρατορίας (Puget-Théniers) μέχρι το 1814. Ο Ογκίστ Μπλανκί είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό, τον Αδόλφο Μπλανκί, φιλελεύθερο οικονομολόγο και θεωρητικό υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και της αποδέσμευσης του Κράτους από την οικονομία. Οι οικογενειακές σχέσεις ήταν πολύ συγκρουσιακές.

Ο πατέρας του, Jean-Dominique, παντρεύτηκε τη μητέρα του, Σοφία, όταν εκείνη ήταν πολύ νέα: δεκαέξι ετών κι εκείνος τριάντα οκτώ. Τη ζήλευε υπερβολικά και οι συζυγικές σχέσεις επιδεινώνονται. Επιπλέον, οι οικονομικοί πόροι της οικογένειας είναι μηδαμινοί. Η πτώση του Ναπολέοντα και η Παλινόρθωση θα οδηγήσουν σε πρόσθετες δυσκολίες. Ο Ζαν-Ντομινίκ καταφέρνει να πάρει με το μέρος του τον μεγαλύτερο γιο του, τον Αδόλφο, που μισεί τη μητέρα του, γράφοντας στις Αναμνήσεις του, πως ήταν σπάταλη και βίαια, ενώ η μάνα και ο Auguste έχουν αμοιβαίο συναισθηματικό δέσιμο. Ο Aδόλφος ισχυριζόταν ότι η Σοφία ενσταλάζει τη διχόνοια ανάμεσα στα παιδιά της. Έτσι ξέσπασε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ της Σοφίας, από τη μία πλευρά και του Ζαν-Ντομινίκ και του γιού της από την άλλη καθώς η Σοφία κληρονόμησε από τη θεία της ένα κτήμα με μια έπαυλη στο Grandmont, και διεκδίκησε την αποκλειστική διαχείριση της περιουσίας της. Ο σύζυγός της και ο μεγαλύτερος γιος της, την κατηγορούν για κακή διαχείριση των χρημάτων της. Για τον σύζυγό της είναι πλέον “αξιοκαταφρόνητη”.

Αν και ο Αύγουστος δυσανασχετεί ενίοτε με την επιβολή του αδελφού του και αν και δεν έχουν την ίδια σχέση με τους γονείς τους, πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι σχέσεις τους δεν ήταν κατά βάσιν κακές στα νιάτα τους. Ο Αδόλφος ήθελε για τον Ωγκύστ, όπως και για τα υπόλοιπα αδέλφια του, να έχουν μια ικανοποιητική εκπαίδευση. Δουλεύοντας σαν δάσκαλος και καλύπτοντας τις προσωπικές του ανάγκες, αναλαμβάνει να πληρώνει τα μισά έξοδα της εκπαίδευσης του Ωγκύστ. Στο τέλος, αναγκάζεται να πληρώνει τα πάντα από την τσέπη του, καθώς η θεία του και ο πατέρας του δεν ήθελαν να συνεισφέρουν στα έξοδα. Αναφέρει επίσης ότι ο Ωγκύστ ως παιδί, του “κόστισε περισσότερο σε φροντίδα [από] όλα τα υπόλοιπα[του] παιδιά”, Σε ηλικία δεκατριών ετών, ο Ογκίστ πάει στο Παρίσι, με υποτροφία του ιδρύματος Massin όπου διδάσκει ο αδελφός του Αδόλφος (μέλλων φιλελεύθερος οικονομολόγος), επτά χρόνια μεγαλύτερός του, και φοιτά στο Λύκειο Καρολομάγνος. Στη συνέχεια παρακολουθεί μαθήματα στη Νομική και Ιατρική σχολή. Όμως πολύ νωρίς μπαίνει στην πολιτική και σύντομα πρωτοστατεί σαν μαχητής του επαναστατικού δημοκρατικού κινήματος κατά την περίοδο της βασιλείας του Κάρολου Χ, του Λουδοβίκου-Φίλιππου Ι και στη συνέχεια του Ναπολέοντα ΙΙΙ. Οι νεανικές του ιδέες

χαρακτηρίζονται από εχθρότητα απέναντι στην Παλινόρθωση και κατά συνέπεια και τον Βοναπαρτισμό, παρ’όλο που το δημοκρατικό κίνημα ήταν ακόμα μια μικρή μειοψηφία. Γίνεται άθεος. Συναναστρέφεται τον Jean-Baptiste Say, καθώς είναι συμμαθητής του γιού του, ενώ ο Αδόλφος θα γίνει μαθητής του. Στην ηλικία των δεκαεπτά ετών, αγωνίζεται ενεργά κατά της δίκης για τους Τέσσερεις λοχίες της La Rochelle που καταδικάστηκαν σε θάνατο με την κατηγορία της προσχώρησης στη μυστική εταιρεία των Καρμπονάρων, και του στασιασμού στο σύνταγμά τους. Ο Decaux λέει ότι “η πολιτική θεωρία του, σύμφωνα με την οποία, μια μικρή ομάδα αποφασισμένων επαναστατών μπορεί να καταλάβει την εξουσία, γεννήθηκε από τη συμμετοχή του στο κίνημα των Καρμπονάρων”.

Εναντίον του Καρόλου Χ και του Λουδοβίκου-Φίλιππου

Από το 1824 συμμετέχει στο κίνημα των Καρμπονάρων, τη μυστική οργάνωση που μάχεται κατά της παλινόρθωσης της μοναρχίας. Εμπλέκεται σε όλες τις συνωμοσίες των δημοκρατικών της εποχής του. Ως εκ τούτου, ακολουθούν συνομωσίες, ένοπλες εξεγέρσεις και φυλακίσεις.

Το 1825-1826, συμμετέχει στην εφημερίδα Ο Παραγωγός, σεν-σιμονικής επιρροής, που ιδρύθηκε από τους Olinde Rodrigues και Prosper Enfantin.

Το 1827, τραυματίστηκε τρεις φορές κατά τη διάρκεια φοιτητικών διαδηλώσεων στο Καρτιέ Λατέν, μία απ’αυτές στον αυχένα.

Το 1828, σχεδιάζει μια αποστολή στον Μοριά για να πάει να βοηθήσει την επαναστατημένη Ελλάδα. Φεύγει μαζί με τον φίλο και συμφοιτητή του Αλέξανδρο Plocque. Το ταξίδι τελειώνει στο Puget-Théniers, ελλείψει διαβατηρίου.

Στα τέλη του 1829 συνεργάζεται με την εφημερίδα της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης, “Η Υδρόγειος” του Πιερ Λερού. Το 1830, βρίσκεται στις γραμμές της πιο επαναστατικής οργάνωσης, που είναι γνωστή ως η Συνωμοσία La Fayette, η οποία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της Επανάστασης του 1830, στην οποία ο Μπλανκί συμμετέχει ενεργά. Μετά την επανάσταση, προσχωρεί στην Εταιρεία των Φίλων του Λαού και συνδέεται με άλλους αντιπάλους του ορλεανικού καθεστώτος: τον Buonarrotti (1761-1837), τον Raspail (1794-1878) και τον Barbès (1809-1870), μεταξύ άλλων.

Τον Ιανουάριο του 1831, συντάσσει μια απειλητική προκήρυξη, στο όνομα της “Επιτροπής των Σχολών”. Στον απόηχο των διαδηλώσεων, φυλακίζεται στο Grande Force για τρεις εβδομάδες. Kαθώς όμως είναι αμετανόητος και δεν αποκηρύσσει τη βία, συλλαμβάνεται και πάλι με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά της ασφάλειας του Κράτους. Τέλος του 1831 δικάζεται μαζί με δεκατέσσερεις συντρόφους του για αδικήματα κατά του τύπου. Κατά τη διάρκεια της δίκης ο Μπλανκί αποδεικνύει τη μαχητικότητά του διεκδικώντας καθολική ψήφο, κατηγορώντας τους αστούς ως “προνομιούχους”, και δηλώνει προλετάριος. Χρησιμοποιεί μια φράση που αντικατοπτρίζει το σοσιαλιστικό του φρόνημα: “Να φορολογείς τα αναγκαία είναι κλοπή ;να φορολογείς το περίσσευμα, είναι αποκατάσταση της δικαιοσύνης.” Και συνεχίζει: “Κάθε επανάσταση είναι μια πρόοδος”. Κατ’αυτόν τον τρόπο, επιδεινώνει τη θέση του ενώπιον των δικαστών, που τον καταδικάζουν σε ένα χρόνο φυλακή.

Μετά τη φυλακή, ξαναρχίζει την επαναστατική δράση του στην “Ένωση των οικογενειών”, που διαδέχεται το 1837 την “Εταιρεία των Εποχών”.

Στις 6 Μαρτίου του 1836, συλλαμβάνεται, κάνει οκτώ μήνες φυλακή και στη συνέχεια απελευθερώνεται υπό εποπτεία στο Pontoise.

Στις 12 Μαΐου του 1839, κατά την επιστροφή του στο Παρίσι μαζί με τον Armand Barbès και τον Martin Bernard, συμμετέχει στο κίνημα εξέγερσης κατά τη διάρκεια του οποίου κατέλαβαν το δικαστικό Μέγαρο και προς στιγμήν το Δημαρχείο του Παρισιού, ενώ δεν κατόρθωσαν να καταλάβουν το Αστυνομικό Τμήμα. Ο απολογισμός είναι 50 νεκροί και 190 τραυματίες. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης, κρύβεται για πέντε μήνες, αλλά συλλαμβάνεται στις 14 Οκτωβρίου.

Στις 14 Ιανουαρίου 1840, καταδικάζεται σε θάνατο. Η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, και φυλακίζεται στο Mont-Saint-Michel. Η γυναίκα του, Amélie-Suzanne Serre, με την οποία είχε παντρευτεί το 1833 πεθαίνει το 1841 ενώ ο ίδιος βρίσκεται στη φυλακή. Ήταν δάσκαλος της όταν εκείνη ήταν έντεκα ετών. Οι γονείς της Αμελί αρχικά τον συμπαθούσαν πολύ για τις αντιμοναρχικές ιδέες του. Στη συνέχεια όμως, είχαν μεγάλους ενδοιασμούς για τον γάμο της κόρης τους. Γιατί τον θεωρούσαν φτωχό και επιπλέον, ήταν στη φυλακή, έχοντας εναντιωθεί επανειλημμένα κατά του καθεστώτος του Λουδοβίκου-Φίλιππου. Οι ίδιοι ήταν φίλα προσκείμενοι στη Μοναρχία του Ιουλίου. Για αυτούς τους λόγους, ο γάμος της Αμελί με τον Ογκίστ τους δυσαρέστησε και τον αποδέχθηκαν απρόθυμα μόνο λόγω της επιμονής της.

Το 1844 μεταφέρεται στο νοσοκομείο των φυλακών της Τουρ για λόγους υγείας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1847. Δημοκρατικοί και σοσιαλιστές όπως ο Louis Blanc, Arago, Cavaignac, Pierre Leroux, κ.λ.π. κάνουν έκκληση για απελευθέρωση του Μπλανκί μέσω της εφημερίδας “Η Μεταρρύθμιση” κι έτσι ο Louis-Philippe του απονέμει χάρη. Ο Μπλανκί δεν αποδέχεται την αποφυλάκισή του: αξιώνει να πουν ότι “διεκδικεί αλληλεγγύη για τους συντρόφους του”. Το γράμμα της άρνησης της χάρης δημοσιεύεται στη “Μεταρρύθμιση”.

Το αγόρι που γεννήθηκε από την ένωσή του με την Αμελί το 1834, ο Estève, διαπαιδαγωγείται από τους γονείς της Αμελί και τον επίτροπο August Jacquemart. Μεγαλώνουν τον γιο του με τρόπο τελείως αντίθετο απ’ότι θα ήθελε ο ίδιος (π.χ. ο Μπλανκί καταδικάζει το γεγονός ότι το παιδί είχε βαπτιστεί ), ίσως ακόμη και “κατά [του]”. Η Αμελί φοβόταν ότι οι γονείς της μπορεί να έκαναν τον Estève να περιφρονήσει τον πατέρα του.

Δεύτερη Δημοκρατία

Μόλις αποφυλακίζεται συμμετέχει σε όλες τις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα στο Παρίσι, από τον Μάρτιο έως τον Μάιο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1848, η οποία εγκαθιδρύει τη Δεύτερη Δημοκρατία. Γρήγορα όμως απογοητεύεται από το καθεστώς. Προσδοκούσε μια επαναστατική κυβέρνηση και, ακόμη και αν κάποια μέτρα, όπως η αναγνώριση του δικαιώματος στην εργασία τον ικανοποιούν, συνειδητοποιεί τον συντηρητικό χαρακτήρα της κυβέρνησης. Καταδικάζει τις ιδέες του Λαμαρτίνου, πιστεύοντας ότι είναι παράλογο να διατηρηθεί η τρίχρωμη σημαία που αντιπροσωπεύει τη Δημοκρατία και την Αυτοκρατορία, ενώ έχει απαξιωθεί από τη χρήση της ως σύμβολο της Μοναρχίας του Ιουλίου. Υπεραμύνεται της υιοθέτησης της κόκκινης σημαίας, σύμβολο” του αίματος που έχυσε γενναιόδωρα ο λαός και η Εθνοφρουρά “. Θέτει ως αίτημα στον Raspail και ιδιαίτερα στον Caussidière, να πάρουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να αποτρέψουν μια αντιδραστική διακυβέρνηση. Επίσης, έκανε επερώτηση στην κυβέρνηση του Λαμαρτίνου στις 7 Μαρτίου του 1848, ζητώντας τη μετάθεση των προκηρυγμένων εκλογών για αργότερα. Θέλοντας έτσι να προπαγανδίσει τις επαναστατικές ιδέες στον γαλλικό λαό. Όμως ο Λαμαρτίνος δεν θέλει να παρατείνει για πολύ την άσκηση εξουσίας που απέκτησε χωρίς λαϊκή ψηφοφορία, και αφήνει την ημερομηνία αμετάβλητη.

Ο Μπλανκί επιδιώκει να σχηματίσει μια ομάδα άσκησης πίεσης μαζί με τον Louis Blanc και τον Cabet. Αυτοί όμως καθώς και οι διαδηλωτές της 17ης Μαρτίου, είναι τρομοκρατημένοι από τις πρακτικές του Μπλανκί: κατά συνέπεια, οι εκλογές που αρχικά είχαν προγραμματιστεί για τις 9 Απριλίου μετατίθενται μόλις για τις 23 του ίδιου μήνα. Η Κεντρική Δημοκρατική Ένωση που είχε ιδρύσει με σκοπό την πίεση για κυβερνητική αλλαγή και η χρήση βίας από αυτόν τον πολιτικό χώρο, τον φέρνουν αντιμέτωπο με τους μετριοπαθείς δημοκράτες. Συνελήφθη μετά τις 26 Μαΐου, αιτία η εισβολή του μαζί με διαδηλωτές στην αίθουσα της Νομοθετικής Βουλής, ζητώντας αλληλεγγύη προς την υπόθεση των πολωνών κρατουμένων. Φυλακίζεται στη Vincennes.

Η δίκη διεξάγεται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Bourges στις 7 Μαρτίου 1849. Εισαγγελέας είναι ο Baroche, μέλλων υπουργός της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Δικάζεται, μαζί με τους επαναστάτες σοσιαλιστές συντρόφους του, συγκεκριμένα με τους Raspail, Barbes, Louis Blanc, … Στην απολογία του είπε ότι προσπάθησαν να κατευνάσουν το λαϊκό κίνημα και να αποφύγουν τη βία. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ένα περιστατικό οδήγησε σε διαμάχη τον Barbès και τον Μπλανκί σχετικά με τη γνησιότητα του Εγγράφου Tascherau. Οι κατηγορίες που εξακοντίζει ο Barbès εναντίον του Μπλανκί εξαγρίωσαν τον ίδιο και τον Benjamin Flotte έναν από τους φίλους του. Καταδικάζεται σε δέκα χρόνια φυλακή, και τον στέλνουν στην Doullens.

Η μητέρα του, όλα τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές, του συμπαραστέκεται με αφοσίωση. Φροντίζει για την υγεία του, και κατορθώνει να μεταφερθεί ο γιος της γρήγορα στη φυλακή της Belle-Île γιατί η προφυλάκιση του στη φυλακή Mazas επιδείνωσε την υγεία του. Τον Οκτώβριο του 1850, ήταν έγκλειστος στο Belle-Ile-en-Mer ; τον Δεκέμβριο του 1857 στο Corte και στη συνέχεια, το 1859 “εξορίζεται” στο Mascara στην Αλγερία, μέχρι τις 16 Αυγούστου του 1859, οπότε και αποφυλακίζεται.

Το ΄Εγγραφο Taschereau

Στις 31 Μαρτίου 1848 κυκλοφορεί μια έκδοση με τίτλο Αναδρομική Επιθεώρηση (Μυστικά αρχεία της προηγούμενης κυβέρνησης) στην οποία δημοσιοποιείται μια «κατάθεση κάποιου xxx στον υπουργό Εσωτερικών». Στην κατάθεση αυτή, ο καταδότης δίνει τα ονόματα των ηγετών των παράνομων οργανώσεων, που συνομωτούσαν κατά της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του 1839. Ο χαφιές, που δεν κατονομάζεται, αλλά όμως είχε δεχθεί την επίσκεψη του υπουργού Duchâtel στο κελλί του, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Μπλανκί, ο οποίος όμως διαψεύδει τις κατηγορίες ήδη από την 1η Απριλίου 1848 και τις αντικρούει εκτενέστερα σε μια μπροσούρα με τίτλο: Απάντηση του πολίτη Αύγουστου Μπλανκί, που δημοσιεύεται στις 14 Απριλίου 1848.

Το έγγραφο Taschereau πήρε το όνομά του από τον συντάκτη του, Jules Taschereau, πρώην δικηγόρου, μετέπειτα γενικού γραμματέα της Νομαρχίας του Σηκουάνα κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Λουδοβίκου-Φίλιππου και στη συνέχεια βουλευτής στη Συντακτική Συνέλευση. Το ντοκουμέντο αυτό χρησιμοποιήθηκε από τους αντιπάλους του Μπλανκί καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του και ιδιαίτερα από τον Armand Barbès τον χειρότερο απ’όλους. Ο Barbès ισχυριζόταν πως μόνον αυτός, ο Blanqui και ο Lamieussens γνώριζαν ό,τι αφορούσε στην Ένωση των Εποχών. Ο Μπλανκί από την άλλη, έλεγε πως ήταν όλα συκοφαντίες και πως θα ξεσκέπαζε αυτούς που επινόησαν αυτήν την αθλιότητα. Γράφει πως δεν υπάρχει καμμιά απόδειξη γνησιότητας γιατί είναι ανυπόγραφο και πως ο Taschereau είναι οπαδός της “δυναστίας”, και πως αυτό το εφεύρημα, αυτό το “πράγμα” προέρχεται από “το γραφείο του Guizot”. Κατ’αυτόν, είναι μια μέθοδος των συντηρητικών αντιπάλων του για να δημιουργήσουν υποψίες εναντίον του. Επισημαίνει ακόμη την ανακολουθία, του να καταδίδει τους συντρόφους του από τη μια πλευρά και από την άλλη να επιδεικνύει γενναιότητα μπροστά στους δικαστές και τονίζει πως δεν είχε καμμία ιδιαίτερη μεταχείριση μέσα στη φυλακή. Όλη αυτή η υπόθεση απετέλεσε μελλοντικά ένα μελανό σημείο στην εκτίμηση των συντρόφων και υποστηρικτών του παρ’όλο που κάποιοι του έμειναν πιστοί.

Νεκρική προσωπίδα του Ογκίστ Μπλανκί, χαλκογραφία του Félix Bracquemond.

Ο Barbès και ο Lamieussens τον υπονομεύουν συνεχώς λέγοντας πως πιστεύουν στην ενοχή του. Ο Raspail, δείχνει πεπεισμένος από την υπεράσπισή του. Ο Alain Decaux πιθανολογεί την περίπτωση λάθους που έγινε στο αστυνομικό τμήμα, εντοπίζοντας ανακολουθίες στο κείμενο και στο γεγονός ότι καταδόθηκαν τα μέλη των μυστικών οργανώσεων των οποίων όλοι οι επικεφαλής είχαν συλληφθεί. Μια ένδειξη στρέφει την έρευνα συγκεκριμένα προς τον Lamieussens (ο Geffroy, ερευνώντας την υπόθεση, βρήκε ένα πειστήριο σ’ένα γράμμα του Victor Bouton, που υπονοούσε πως αυτός ήταν ο σπιούνος). Το έγγραφο αυτό είχε σκοπό να τον βλάψει και θεωρήθηκε ελάχιστα αξιόπιστο από την πλειοψηφία των παλαιότερων μελών της Ένωσης, αν και κάποιοι πείστηκαν για την εγκυρότητά του, ιδιαίτερα ο Barbès. Ο Alain Decaux επικαλείται την εικασία που έκανε ο Maurice Dommanget; θαυμαστής του Blanqui, ο οποίος γράφει στα 1924 πως όντως θα μπορούσε να έχει μια στιγμή αδυναμίας εξ αιτίας της κατάστασης της υγείας του, αυτό όμως δεν αναιρεί καθόλου τον χαρακτηρισμό του “μεγάλου επαναστάτη” επισημαίνοντας πως και ο Bakounine βρέθηκε σε μια τέτοια στιγμή αδυναμίας.

Πολύ αργότερα ο Dommanget θα αναθεωρήσει και θα γράψει στο “Ένα πολιτικό δράμα στα 1848 ” πως πιστεύει στην αθωότητα του Μπλανκί, λέγοντας πως το ύφος του εγγράφου δεν ταιριάζει με το ύφος γραφής του Μπλανκί. Πιστεύει ακόμα πως οι δημοκρατικοί δεν θα είχαν πεισθεί για την ενοχή του αν δεν επέμενε με τόσο μίσος ο Barbès και πως όλα τα μέλη της μυστικής οργάνωσης ήταν εν γνώσει όλων των στοιχείων που αποκάλυπτε το έγγραφο. Ήταν πεπεισμένος πως υπήρχαν ψευδομάρτυρες. Η αλήθεια για την “προδοσία” του Μπλανκί συνεχίζει να αποτελεί θέμα συζήτησης για τους ιστορικούς.

Η υπόθεση αυτή προκαλώντας μεγάλη ζημιά στη δημοτικότητά του και πάλι λίγους μήνες αργότερα, και ενώ ο Μπλανκί κρατείται μαζί με τον Barbès στο Belle-Île, εισηγείται τον Δεκέμβριο του 1850 τη διεξαγωγή ενός είδους πλειοψηφικής διαδικασίας, προκειμένου οι συγκρατούμενοι σύντροφοί τους να επιλέξουν ανάμεσα στους δυο τους. Υποπτευόταν τον Barbès για διαφθορά. Ο Barbès είναι διστακτικός στην ιδέα ότι η ιδεολογική αντιπαράθεση θα διεξαχθεί μόνο μεταξύ αυτού και του Μπλανκί. Καθώς έχει πολλούς περισσότερους υποστηρικτές από τον Μπλανκί, θέτει το αίτημα συμμετοχής των θεατών, γεγονός που θα ήταν πιθανόν επιζήμιο για τον Μπλανκί. Τελικά, η διαβούλευση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ γιατί ο Barbès αρνήθηκε να συμμετέχει με τους όρους που ήθελε ο Μπλανκί.

Δεύτερη Αυτοκρατορία

Ο Μπλανκί απελευθερώνεται υπό επιτήρηση με την αμνηστία του 1859. Η μητέρα του και ο αδελφός του Αδόλφος πέθαναν ενώ ήταν στη φυλακή. Έχει όμως ακόμα τον γιο του Estève. Αλλά ο Estève, έχοντας σημαδευτεί από την επιρροή των παππούδων του παρά από τους γονείς τους, ζητά από τον Ογκίστ να εγκαταλείψει την πολιτική. Θα τον δεχθεί στο εξοχικό του μόνο υπό την προϋπόθεση ότι ο πατέρας του θα σταματήσει τον πολιτικό αγώνα. Ο Ογκίστ είναι ανένδοτος και έτσι χάνει την επαφή με τον Estève.

Ακραιφνής επαναστάτης, ξαναρχίζει τον αγώνα εναντίον της Αυτοκρατορίας αμέσως μετά την αποφυλάκισή του. Στις 14 Ιουνίου του 1861, συνελήφθη, καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης, και φυλακίστηκε στη Sainte-Pélagie. Δραπετεύει τον Αύγουστο του 1865 στο Βέλγιο, και συνεχίζει την προπαγάνδα ενάντια στην κυβέρνηση από την εξορία, μέχρι τη γενική αμνηστία του 1869, που του επέτρεψε να επιστρέψει στη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών δημιουργείται το πολιτικό ρεύμα των μπλανκιστών και οργανώνεται σε τμήματα. Ο Μπλανκί αποκτά οπαδούς; έχει ισχυρή επιρροή ειδικά στη φοιτητική νεολαία. Μεταξύ των μπλανκιστών είναι ο Paul Lafargue και ο Charles Longuet (και οι δύο γάλλοι σοσιαλιστές, μελλοντικοί γαμπροί του Μαρξ) ή ακόμα και τον Georges Clemenceau (γρήγορα όμως επέρχεται ρήξη στη σχέση τους λόγω του ότι ο Clemenceau συντάσσεται με τον Delescluze, επαναστάτη σοσιαλιστή που απεχθάνεται ο Μπλανκί. Παρ’όλ’αυτά ο θαυμασμός του ενός για τον άλλο, παραμένει).

Η ροπή του Μπλανκί στη βίαιη δράση εκδηλώνεται το 1870 με δύο αποτυχημένες απόπειρες: η πρώτη στις 12 Ιανουαρίου στην κηδεία του Victor Noir (δημοσιογράφος που σκοτώθηκε από τον πρίγκηπα Pierre Βοναπάρτη, γιο του Λουσιέν Βοναπάρτη, ανιψιό του

Αρχικές εκδόσεις

• Υπερασπιστικός Λόγος του πολίτη Λουί-Ωγκύστ Μπλανκί στο Κακουργοδικείο, 1832.
• Οδηγίες για την ανάληψη των όπλων, 1866.
• Η Πατρίδα σε κίνδυνο, 1871.
• Η Αιωνιότητα μέσα από τα αστέρια, 1872.
• Η Κοινωνική Κριτική, 1885.

Ανθολογίες

• Οδηγίες για την ανάληψη των όπλων. Η Αιωνιότητα μέσα από τα αστέρια και άλλα κείμενα. Αποκατάσταση κειμένων και πρόλογος από τους Miguel Abensour και Valentin Pelosse, Παρίσι, Εκδόσεις De la tête de feuilles, 1973.
• Κείμενα για την Επανάσταση, Άπαντα Ι, πολιτικά κείμενα και γράμματα από τη φυλακή, παρουσίαση και σχόλια από τον Α. Münster, Εκδόσεις Galilée, 1977 (δεν υπάρχει τόμος ΙΙ δημοσιευμένος, στον τόμο Ι τα κείμενα σταματούν στο έτος 1853).
• Έργα Ι. Από τις Απαρχές της Επανάστασης του 1848, κείμενα που συγκεντρώνονται και παρουσιάζονται από τον Dominique Le Nuz, Presses Universitaires de Nancy, 763 p. 1993.
• Τώρα, τα όπλα είναι απαραίτητα, τα κείμενα που επιλέγονται και παρουσιάζονται από τον Dominique Le Nuz, Εκδόσεις La Fabrique, 432 p., 2007 σε απευθείας σύνδεση κείμενο Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine..
• Ούτε Θεός, ούτε αφέντης, Εκδόσεις Άντεν, 2009, (ISBN 9782930402772)

Βιβλιογραφία

• Gustave Geffroy, Ο Φυλακισμένος, βιογραφία, 1897 Gustave Geffroy, L’Enfermé, Επανέκδοση Amourier, 2015 Blanqui, l’Enfermé L’Amourier Editions
• Λεξικό της Γαλλικής Βιογραφίας, Librairie Letouzey και aborn, 1954
• Alan B. Spitzer, Οι επαναστατικές θεωρίες του Λουί-Ογκίστ Μπλανκί, Νέα Υόρκη, Columbia U. P., 1957, 208 p.
• V. P. Volguine, Μπλανκί, επιλεγμένα κείμενα, Editions sociales, 1957
• Maurice Dommanget: οι πολιτικές και κοινωνικές ιδέες του Ωγκύστ Μπλανκί, 1957
• Maurice Dommanget, Ωγκύστ Μπλανκί. Από τις απαρχές της Επανάστασης του 1848 (Πρώτοι αγώνες και πρώτες φυλακές), Mouton, το Παρίσι, 1969
• Alain Decaux, Μπλανκί, ο Εξεγερμένος, Πέριν, 1976
• Maurice Παζ, Ένα επαγγελματίας Επαναστάτης, Ωγκύστ Μπλανκί, Παρίσι, Fayard, 1984
• Victor Hugo, τα Πράγματα που είδα 1847-1848.
• Jean-noel Tardy, Η Εποχή των Σκιών. Δολοπλοκίες, συνωμοσίες και μυστικές οργανώσεις του 19ου αιώνα, Παρίσι, Les Belles Lettres, 2015, 672 p.

Κόμικ

• Maximilien Le Roy, Loïc Locatelli Kournwsky, Ούτε Θεός, Ούτε Αφέντης. Ωγκύστ Μπλανκί,Ο Φυλακισμένος, Κάστερμαν, 2014.

Αρχεία

• Βιογραφικό λεξικό, Εργατικό Κίνημα, Κοινωνικό Κίνημα, ” Maitron “: βιογραφικό σημείωμα.
• Μορφές και Πρόσωπα της Κομμούνας: ένα βιογραφικό σκίτσο.
• Εθνική συνέλευση: μια βιογραφία.
• Η Αναρχική Εφημερίδα: ένα βιογραφικό σκίτσο.
• René Bianco: 100 χρόνια Αναρχικού Τύπου: βιβλιογραφική εγγραφή.