- Της Μαργαρίτας Φρανέλη
Σε πόσες οικογένειες οι σχέσεις είναι τυπικές και οι συζητήσεις επιφανειακές; Είναι προτιμότερο να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, παρά να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας, για όσα μας θυμώνουν, για όσα μας δυσαρεστούν, για όσα μας δυσκολεύουν, για όσα μας πνίγουν και για όσα μας κρατάνε πίσω… Σε πόσες οικογένειες οι συζητήσεις παραμένουν σε ένα επιφανειακό επίπεδο, όπου τα σοβαρά προσπαθούν όλοι να τα αφήσουν απέξω, να τα κρύψουν, να τα καλύψουν, να τα σκεπάσουν;
«Στο σπίτι μας συζητιούνται μόνο τα απλά. Τα καθημερινά και απαραίτητα. Τα βαρετά και τετριμμένα. Τα σοβαρά απλώς δεν υπάρχουν. Δεν υφίστανται. Δεν εκφράζονται με λέξεις. Δεν μετατρέπονται σε πράξεις. Τα σοβαρά αιωρούνται ως πέλεκυς» (σελ. 106).
«Θα σου πει, μαμά, ότι κι εγώ δεν σ’ αγαπώ…
Τα λόγια είναι της κόρης μου. Την αγκαλιάζω όσο μπορώ, αλλά ίσως δεν είμαι φτιαγμένη από τα υλικά της μάνας. Ίσως είμαι φτιαγμένη από τα υλικά της δικής μου μάνας. Ένα κιλό αλεύρι σκληρό. Λίγο λάδι. Ελάχιστη ζάχαρη. Πικραμύγδαλο όσο πάρει.
Πλάθουμε χαρακτήρες στρογγυλούς, χωρίς γωνίες, τους σιγοψήνουμε μια ζωή. Κι ύστερα τους καίμε. Τους καίμε και τους κλαίμε. Μάνα είναι μόνο καμία» (σελ. 109).
«Ποτέ πια δεν είπα στη μαμά μου ανέκδοτο. Ποτέ πια δεν της είπα τίποτα ευχάριστο. Όταν με ρωτάει τι έκανα, ανακοινώνω μόνο θανάτους, αρρώστιες, άντε και καμιά κλήση της τροχαίας, για να φτιάξει το κλίμα. Τα ευχάριστα ποτέ. Δεν είναι ανακοινώσιμα…
Η ζωή για τη μαμά μου είναι μια σειρά από λάθη που πρέπει να διορθωθούν. Υπάρχουν λάθη που διορθώνονται. Και λάθη που δεν… Αδιόρθωτα… Μην τα ρωτάς. Δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνουμε.
Αντίθετα, τα παιδιά της είναι λάθη που σηκώνουν διόρθωση. Λάθη που μπορούν να αποβούν προς όφελος. Αυτό το κάνεις έτσι. Ποτέ αλλιώς. Αν το κάνεις αλλιώς, κάηκες» (σελ. 14-15).
Τι γίνεται όταν η μητέρα όλη την ώρα επισημαίνει τα λάθη του παιδιού της; Τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του; Πώς νιώθει το παιδί όταν η μητέρα είναι ο βασικός κατήγορος που είναι διαρκώς έτοιμη να τονίσει κάθε λανθασμένη κίνηση ή επιλογή του παιδιού; Και πώς νιώθει το παιδί όταν συσσωρεύονται ένα σύνολο από λάθη και κακοτοπιές;
«Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της μητρικής αγάπης; Το κιλό, το στρέμμα, το λίτρο, το αμπέρ ή μήπως η ανθρωποώρα;
Όπως και να τη μετρήσεις, το αίμα νερό δεν γίνεται»…
- Φρανέλη Μαργαρίτα. 2009. Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ. Αθήνα: Πατάκης.
__________________________________
Κουραβάνας Νικόλαος, Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Αναρτήθηκε από Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, MSc
