Ο Νίκος Θωμόπουλος συνομιλεί με την Μάρω Λεσιώτη, με αφορμή την παράσταση «Village», στο χώρο 2510, Θεμιστοκλέους 52, στα Εξάρχεια. Σχετικά με τη θεατρική σχολή improve, την απήχησή της στο ελληνικό κοινό. Τις σχέσεις της με τους άλλους θεατρικούς παράγοντες. Τον αυτοσχεδιασμό στο θέατρο και, τελικά, τις καταβολές του, μέσα στην θεατρική ιστορία.
- Ποια είναι η πορεία της θεατρικής σας ομάδας Raining Cats And Bats;
Όλα ξεκίνησαν από τη Βαρκελώνη το 2018 όταν δύο από τα μέλη της ομάδας, η Ελβίρα και η Μάρω, παρακολούθησαν ένα φεστιβάλ improv theatre. Tο BIG IF! Και είπαν ΝΑΙ στο μεγάλο ΑΝ! Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, επικοινώνησαν με άλλους Έλληνες improvisers. Αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα που θα κινούνταν εμπνευσμένη από ένα format του φεστιβάλ.
Κατά τη διάρκεια ύπαρξης της ομάδας προστέθηκαν και καινούριοι improvisers. Νέα format με αποτέλεσμα η ομάδα να επεκτείνει τον ορίζοντά της. Πάντα αυτοσχεδιάζοντας. Να κερδίζει έδαφος όχι μόνο στην κοινότητα των αυτοσχεδιαστών αλλά και στο ευρύ κοινό.
- Με ποιο τρόπο και πρακτικές μεθόδους επεξεργάζεστε στη διάρκεια των προβών την χρήση του αυτοσχεδιασμού;
Το improv είναι ένα θεατρικό είδος με πλούσια ιστορία. Στη μορφή που το ξέρουμε έχει σχεδόν έναν αιώνα παρουσίας στην Αμερική. Έτσι λοιπόν, υπάρχει πλούσιο ασκησιολόγιο το οποίο χρησιμοποιούμε στις πρόβες μας. Τόσο για τη σκηνική ετοιμότητα, όσο και για το χτίσιμο χαρακτήρων και σχέσεων χαρακτήρων. Οι ασκήσεις αυτές είναι ασκήσεις τόσο αυτοσχεδιαστικές όσο και ασκήσεις κλασικού θεάτρου. Καθώς θεωρούμε ότι ο συνδυασμός των τεχνικών είναι που εμπλουτίζει το τελικό αποτέλεσμα.
- Τι εμπόδια και προβλήματα έχετε συναντήσει ως ομάδα για να πετύχετε τους στόχους σας;
Το γεγονός είναι ότι το improv είναι ένα είδος που έχει έρθει στην ελληνική σκηνή τα τελευταία 10 χρόνια περίπου. Άρα είναι σχετικά καινούριο. Είναι κάτι που μας έχει δυσκολέψει πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις όχι μόνο την εμπιστοσύνη του κοινού, αλλά και την εκτίμηση των επαγγελματιών του θεατρικού κόσμου: Θεατράρχες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί. Οι περισσότεροι μας αντιμετωπίζουν ως «ερασιτέχνες», κάτι το οποίο δεν είναι αληθές.
Υπάρχουν πλέον 5 σχολές πανελλαδικά που διδάσκουν την τέχνη του improve. Ενώ στο εξωτερικό το improv αποτελεί βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης ενός ηθοποιού και βασικό ζητούμενο στις ακροάσεις.
- Πώς λειτουργείς στη σκηνή ως μέλος της ομάδας, παίζοντας διαφορετικούς ρόλους;
Για εμάς σαν ομάδα, νούμερο ένα μέλημα είναι να στηρίζουμε το συμπαίκτη μας και να συμπληρώνουμε αυτό που λείπει. Έτσι κι εγώ προσπαθώ κάθε φορά αφενός να μένω πιστή στο χαρακτήρα μου. Αλλά και να παρακολουθώ την εξέλιξη του μέσα στην ιστορία, χωρίς όμως αυτό να εμποδίζει τους συμπαίκτες μου να κάνουν τη δική τους δουλειά. Είναι πολύ δύσκολο αυτό όταν δεν έχεις κείμενο και το χαρακτήρα γραμμένο από το συγγραφέα.
Για μένα όλη η πληροφορία είναι στις αντιδράσεις των συμπαικτών μου πάνω στη σκηνή. Το να τους ακούω πραγματικά λειτουργεί σαν φάρος. Φυσικά το άγχος μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά. Αλλά ξέρω ότι είμαι σε ένα περιβάλλον που οι συνεργάτες μου με φροντίζουν. Αυτό απελευθερώνει όλη μου τη δημιουργικότητα.
- Απαιτεί ειδικές ικανότητες από τους ηθοποιούς το είδος της παράστασης που ανεβάζετε το «Village»;
Όχι. Απαιτεί όμως ως ένα βαθμό ειδική εκπαίδευση. Ένας ηθοποιός κλασικού θεάτρου μπορεί πολύ σύντομα να ανταποκριθεί αρκετά καλά στο είδος αυτό. Αν μπορέσει να αποτινάξει τη «συνήθεια» της δομής και του ελέγχου. Στην ομάδα μας έχουμε ηθοποιούς που εκπαιδεύτηκαν από εμάς πάνω στο improve. Μέσα στις πρόβες. Είμαστε πολύ περήφανοι για την εξέλιξή τους!
- Είστε ικανοποιημένοι από την ανταπόκριση του κοινού στο «Village», στα έντονα κωμικά στοιχεία που βγαίνουν μέσω του αυτοσχεδιασμού;
Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Φυσικά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Έχουμε όμως καταφέρει -κατά κανόνα- να παίζουμε σε γεμάτο θέατρο. Αυτό είναι κάτι που μας χαροποιεί. Ο αυτοσχεδιασμός δε φέρνει μόνο έντονα κωμικά στοιχεία, ωστόσο. Μπορεί να φέρει και έντονες δραματικές στιγμές. Αυτό είναι λυτρωτικό και για εμάς και για το θεατή. Νομίζω ότι αυτό είναι το διαφορετικό με το αυτοσχεδιαστικό θέατρο, όπως φαίνεται στο «Village». Είναι σαν τη ζωή, ποτέ δεν ξέρεις τι θα έρθει μετά.
- Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στο σύγχρονο κόσμο;
Αυτό είναι μία δύσκολη ερώτηση. Ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Θεωρώ ότι είμαστε εδώ για να πούμε πράγματα που μπορεί να μη λέγονται, ενώ όλοι τα αισθανόμαστε. Να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα.
Καμιά φορά μέσα από τα κείμενα δίνεται βήμα σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δύναμη ή το θάρρος να μιλήσουν. Είτε είναι κείμενα κάποιου συγγραφέα, είτε είναι τα κείμενα που εμείς γράφουμε εκείνη τη στιγμή στο αυτοσχεδιαστικό θέατρο. Ειδικά το αυτοσχεδιαστικό θέατρο προωθεί ιδέες βαθιά κοινωνικές και βγαλμένες από την ίδια τη ζωή.
Φτιαγμένο μόνο με τη φαντασία και τα σώματά μας. Με τις ιδέες του κοινού και αναγνωρίζοντας την ύπαρξή του, από τον κόσμο για τον κόσμο. Με πυρήνα του την αλληλεγγύη και τη στήριξη του συμπαίκτη.
Ένα θέατρο που φτιάχνεται σήμερα και πεθαίνει σήμερα, αλλάζει μαζί με την κοινωνία. Αλλά διαχρονικά παραμένει από την Αρχαία Ελλάδα, στην Commedia Del’Arte, στην Αμερική της σύγχρονης εποχής, στην Ελλάδα του 2022: Η φωνή των «αδυνάτων», η φωνή αυτών που αγκαλιάζουν τα «λάθη» και από αυτά παίρνουν μαθήματα. Έτσι βλέπω το θέατρο γενικά. Ένα θέατρο που απαντά στα προβλήματα της κοινωνίας και που αφυπνίζει το κοινό.
Πηγή: https://www.filmandtheater.gr/village/
