Σκίτσο του Ηλία Μακρή (Η Καθημερινή, 05/02/23)
- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Με το άγριο επιβάλλονται οι δικτατορίες και τα καθεστώτα. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να επιβάλει με τους ίδιους τρόπους την δημοκρατία είτε δεν ξέρει είτε δεν έχει καμία σχέση με αυτό το πολίτευμα ή έχει στο μυαλό του μια δημοκρατία που δεν είναι δημοκρατία.
Η αναφορά μου αυτή δεν είναι για τον κ. Σπίρτζη, σημαντικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. και υπουργός στα χρόνια της διακυβέρνησής του προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ στο οποίο όμως δεν είχε τέτοια αναγνώριση και βαρύτητα ως στέλεχος. Ο κύριος αυτός με την φράση «Θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο», απλώς έδειξε μια νοοτροπία που είναι κυρίαρχη στον ΣΥΡΙΖΑ με αυθεντικό εκφραστή τον κ. Πολάκη. Σχεδόν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. συμφωνούν με τις απόψεις του «αψύ Κρητικού», απλώς αποφεύγουν να το δείχνουν. Ο κ. Σπίρτζης έδειξε όχι μόνο την ικανότητά του να μεταμορφώνεται και να προσαρμόζεται πολιτικά με αυτό που τον συμφέρει προσωπικά. Αν, μια και είμαστε κοντά στο άνοιγμα του Τριώδιου και θα έχουμε τα καρναβάλια, ο εν λόγω κύριος μπορούσε να μεταμφιέζεται με τον ίδιο τρόπο που μεταμορφώνεται πολιτικά θα αναδεικνύονταν βασιλιάς των απανταχού καρναβαλιών και καρναβαλιστών.
Η αντίληψη αυτή όμως ξεκινά από παλιά και έχει βαθιές ρίζες. Τα στελέχη του ΚΚΕ είχαν γαλουχηθεί από τη μαμά Μόσχα και είναι πλέον ξεκαθαρισμένο τι γάλα έπιναν. Και στην ΕΣΣΔ επιβάλλονταν μια δημοκρατία που δεν ήταν δημοκρατία. Από την διάσπαση του ΚΚΕ προέκυψε το ΚΚΕ εσωτερικού, του οποίου συνέχεια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με στελέχη ομογάλακτα αυτών του ΚΚΕ. Μπορεί οι πολιτικές θέσεις για λόγους επιβίωσης κυρίως, να διέφεραν, αλλά η νοοτροπία ήταν η ίδια.
Οι αναθεωρητές του ΚΚΕ εσωτερικού σε καμιά περίπτωση δεν μπόρεσαν να συγκινήσουν ένα υπολογίσιμο μέρος του λαού και περιορίζονταν σε μικρά εκλογικά ποσοστά της τάξης του μπαίνω δεν μπαίνω στη Βουλή. Αυτό έρχονταν σε αντίθεση με την ιδέα που είχαν για τον εαυτό τους και τον ρόλο που κατά τους ίδιους που είχαν να παίξουν σε αυτή τη ζωή και αυτή η εντύπωση δεν τους επέτρεπε ούτε καν να σκεφθούν ότι μπορεί να φταίνε οι ίδιοι και η πολιτική τους. Έτσι η εξήγηση ήταν μονόδρομος: φταίει ο λαός που δεν μπορεί να τους καταλάβει και να αποδεχτεί τους υψηλούς στόχους που έχουν για την οικουμένη τη χώρα και τον ίδιο το λαό. Αρχισε να δημιουργείται σε αυτό το κόμμα ένας ιδιότυπος ελιτισμός που απάλλασσε τα στελέχη του από την βάσανο της αυτοκριτικής που θα μπορούσε να κλονίσει την αυθεντία τους. Το ΚΚΕ τον απέφυγε αυτό τον σκόπελο όχι γιατί τα στελέχη του είχαν διαφορετική νοοτροπία, αλλά γιατί παραμένοντας στην αγκαλιά της μαμάς Μόσχας ήξερε πόσο μπορούσε να απλώσει το ζωνάρι του και τι να ελέγχει σε αυτή τη χώρα. Η συμφωνία της Γιάλτας τα είχε καθορίσει.
Κάνω μια παρένθεση για να ξεκαθαρίσω ένα ζήτημα που είναι ξανά στο προσκήνιο. Ουδέποτε οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού είδαν με καλό μάτι τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον μισούσαν γιατί ήταν σοσιαλιστής και μέχρι τότε δεν είχαν επιτρέψει σε καμιά σοσιαλιστική κίνηση να υπάρξει στην Ελλάδα. Τον μισούσαν ακόμη πιο πολύ, τόσο που ενώθηκαν αυτοί οι εκ διαμέτρου αντίθετοι στον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» και έκαναν την άθλια ετερόκλητη συμμαχία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για να τον εξοντώσουν πολιτικά και βιολογικά. Αμφότεροι είχαν τους λόγους τους και τα συμπλέγματα που τους οδήγησαν σε αυτό που καταγράφηκε στην λαϊκή συνείδηση ως «Βρόμικο 89». Οι μεν της αριστεράς και της προόδου δεν κατάφεραν να γίνουν ποτέ λαϊκοί ηγέτες, ενώ ο Ανδρέας δημιούργησε το μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα και λατρεύτηκε από τον λαό. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ο Ανδρέας αγαπήθηκε από τον λαό γιατί και ό ίδιος αγαπούσε και σέβονταν τον λαό. Και για να το προσαρμόσουμε στην πολιτική αυτή είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας: ο απόλυτος σεβασμός στην λαϊκή κυριαρχία , που αυτοί δεν τον έχουν . Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πιο προσωπικούς λόγους. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος μελλοντικός ηγέτης της Ενώσεως Κέντρου μέχρι που ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας .
Τα καλά λόγια και οι ύμνοι του προερχόμενου από το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό κ. Τσίπρα είναι υποκρισία και άθλια απόπειρα τυμβωρυχίας. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση ο Ανδρέας με τέτοιας ποιότητας πολιτικούς.
Ο Τσίπρας, τέκνο και αυτός σοβιετικής διαπαιδαγώγησης, όπως και πολλοί σύντροφοί του που αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να κερδίσει τις εκλογές και την ατυχία κατά τη γνώμη μου να το κάνει. Κάθισαν στους κυβερνητικούς θώκους με την νοοτροπία ότι τις αγόρασαν και θα είναι εκεί μέχρι να πεθάνουν διότι αυτοί είναι οι πεφωτισμένοι και όλοι έπρεπε να τους θαυμάζουν και να τους δοξάζουν. Για να υπάρχει αυτή η εικόνα έπαιρναν όλα τα απαραίτητα μέτρα στο πλαίσιο της δημοκρατίας όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται. Η εικόνα της οδού «Ηρώδη του Αττικού» να είναι κλεισμένη από 3-4 αστυνομικές κλούβες ώστε να μπορεί ο μεγάλος ηγέτης να είναι απερίσπαστος και να μην ενοχλείται από τίποτα διαμαρτυρόμενους, αλλά κυρίως να μην φαίνεται ότι υπάρχουν έστω και κάποιοι λίγοι που αμφισβητούν την αυθεντία του, είναι ακόμη νωπή.
Για τον ίδιο λόγο φρόντιζε να καθαρίζει το τοπίο όπου πήγαινε να μιλήσει. Η Θεσσαλονίκη κατά την έκθεση κλείνονταν ολόκληρη και οι αστυνομικές κλούβες έκλειναν όλο το λιμάνι. Όταν πήγαινε επίσκεψη σε καμιά επαρχιακή πόλη και μάθαιναν ότι κάποιοι πολίτες σκόπευαν να διαμαρτυρηθούν για κάποιο λόγο, τους συλλαμβάνανε μέχρι να τελειώσει η επίσκεψη και όταν έφευγε τους άφηναν ελεύθερους. Το ίδιο είχε γίνει και στο κέντρο της Αθήνας όταν θα πήγαινε να μιλήσει στο Μέγαρο Μουσικής και κάποιοι πολίτες που ήθελαν να κρεμάσουν ένα πανό απέναντι συνελήφθηκαν κρατήθηκαν στην Ασφάλεια και όταν μίλησε και έφυγε αφέθηκαν ελεύθεροι. Έτσι αντιλαμβάνονται την δημοκρατία και αυτή η δημοκρατία ναι επιβάλλεται με το άγριο.
Το μεγαλύτερο όμως παράδειγμα περιφρόνησης και ευτελισμού της λαϊκής κυριαρχίας από την πλευρά του κ. Τσίπρα είναι το περιβόητο δημοψήφισμα και η κωλοτούμπα, για τα οποία όπως και για όλα τα άλλα και για την συγκυβέρνηση με τον Καμμένο ουδέποτε έκανε αυτοκριτική.
Και το εξοντωτικό οικονομικό χτύπημα με φόρους της μεσαίας τάξης αυτής της λογικής ήταν: να αφαιμάξουμε όσους μπορούμε για να οικοδομήσουμε σοσιαλισμό, λες και στον σοσιαλισμό οι πολίτες πρέπει να ζουν στην ανέχεια. Δεν ήταν λάθος ούτε αμέλεια συνειδητή επιλογή ήταν. Τι να τα κάνουν τα λεφτά, σοσιαλισμό να κάνουμε. Δεν ντράπηκε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας άλλωστε να το πει στους δυστυχισμένους και τους χαροκαμένους στο Μάτι: «Αν σας δώσουμε δέκα χιλιάδες θα τα χαλάσετε». Αυτό το Μάτι τους τηράει και θα τους τηράει και σαν κατάρα πάντα θα τους κυνηγά.
