Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του ψυχική ανθρωπογεωγραφία και μοναχά ο ίδιος γνωρίζει τα ταξίδια που έχει κάνει στα μήκη και τα πλάτη της προσωπικής του Υδρογείου. Έχει αναρριχηθεί νοητά σε απόκρημνες οροσειρές και έχει καταδυθεί σε σκοτεινά φαράγγια. Έχει διασχίσει με το πνεύμα του τις παγωμένες στέπες του Βορρά και την πυρακτωμένη έρημο του ισημερινού.
Κάποιοι, έμειναν για πάντα παγωμένοι μετά από το ταξίδι τους κι άλλοι πάλι, πυρακτώθηκαν ισόβια. Ο Άγιος Ιωσήφ ο Δαμασκηνός περιπλανήθηκε σε θάλασσες και σε ξηρές, επιστρέφοντας πάντα με μια καρδιά που πάλλονταν από θέρμη για τον άνθρωπο και το Θεό.
—–
Αυτό το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου στις 20:00 θα πραγματοποιηθεί η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου:
«Ο Ανθός της Δαμασκού
Ο Νέος Ιερομάρτυρας Ιωσήφ ο Δαμασκηνός»
Από τις Εκδόσεις Γρηγόρη.
Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2022 και ώρα 20:00 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (Διεύθυνση: Μεγάλου Βασιλείου 15, πλησίον μετρό «Κεραμεικός»)
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
– Ρόνι Μπου Σάμπα: θεολόγος και φιλόλογος εκ Λιβάνου
– πατήρ Γεώργιος Γανωτής: εφημέριος Ιερού Ναού Οσίας Ξένης Αχαρνών και εκπαιδευτικός
Αφήγηση αποσπασμάτων του βιβλίου:
– Μαρία Κασαμπαλάκου: συγγραφέας, εικαστικός και Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και φίλων ατόμων με αυτισμό και ειδικές ανάγκες “Η Αγία Σκέπη”
Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν μουσικά στο δεύτερο μέρος
Αθηνά Χιώτη: φωνή
Αλέξανδρος Καψοκαβάδης: πολίτικο λαούτο
Νίκος Παραουλάκης: νέι.
Είσοδος ελεύθερη
Γραφιστικός σχεδιασμός αφίσας: Ανδριάνα Ντουράκη
῾Ο Ἅγιος Νέος Ἱερομάρτυς Ἰωσὴφ ὁ Δαμασκηνὸς * | † 10η Ἰουλίου 1860
῾Ο Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰωσὴφ Ἀλ-Χαντὰντ γεννήθηκε τὸν Μάϊο τοῦ 1793 σὲ μία πτωχή, ἀλλὰ εὐσεβῆ Ὀρθόδοξη οἰκογένεια, στὴν Δαμασκὸ τῆς Συρίας, μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Βηρυτό, πρωτεύουσα τοῦ Λιβάνου. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀπέκτησε κάποια μόρφωσι καὶ ἔμαθε ἀραβικὰ καὶ λίγα ἑλληνικά. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ πατέρας του δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ πληρώνη τὰ ἀναγκαῖα δίδακτρα, ἀπεφάσισε νὰ σταματήση τὴν ἐκπαίδευσί του καὶ νὰ βάλη αὐτὸν νὰ ἐργασθῆ στὴν βιομηχανία τοῦ μεταξιοῦ. Ὁ Ἅγιος ὅμως εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ γνῶσι, παρὰ τὴν μεγάλη φτώχεια τῆς οἰκογενείας του. Ὡς λύσι βρῆκε νὰ ἐργάζεται ὅλη τὴν ἡμέρα σκληρὰ καὶ τὴν νύκτα νὰ συνεχίζη ἀπὸ μόνος τους τὴν ὁλοκλήρωσι τῆς μορφώσεώς του.
Στὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν μόρφωσι εἶναι πιθανὸν νὰ ὤθησε αὐτὸν καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του Μωϋσῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε μία καλὴ
παιδεία καὶ μεγάλη ἔφεσι στὰ γράμματα. Πράγματι, ἡ μικρή, ἀλλὰ σημαντικὴ καὶ πλούσια βιβλιοθήκη τοῦ ἀδελφοῦ του Μωϋσῆ, ἀποτέλεσε τὴν κύρια πηγὴ γνώσεως γιὰ τὸν Ἰωσήφ. Ὁ Μωϋσῆς τελικὰ ἀπεβίωσε πολὺ νέος, μόλις 25 ἐτῶν, καὶ ὑπῆρχε ἡ ἄποψις, ὅτι ἔπαθε ὑπερκόπωσι ἀπὸ τὴν πολλὴ μελέτη!
Ὁ Ἰωσὴφ κατέβαλε προσπάθεια στὴν μελέτη τῶν βιβλίων τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀλλὰ ἦταν ἀπογοητευμένος, διότι λίγα μόνον πράγματα κατανοοῦσε ἀπὸ ὅσα διάβαζε. Ἐν τούτοις, δὲν ἀποκαρδιώθηκε, ἀλλὰ αὔξησε τὴν ἀποφασιστικότητά του γιὰ μάθησι. Κατέφυγε στὴν καθοδήγησι ἑνὸς σοφοῦ Μουσουλμάνου τῆς Δαμασκοῦ, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ὁποίου προχώρησε ἀρκετὰ στὴν ἐκπαίδευσί του. Παρὰ ταῦτα, ἡ ἀδυναμία νὰ καταβάλη τὰ δίδακτρά του, τὸν ἐμπόδισε νὰ συνεχίση καὶ ἔτσι ἐξακολούθησε τὴν μὲν ἡμέρα νὰ ἐργάζεται, τὴν δὲ νύκτα νὰ ἐπιμένη στὴν αὐτοδιδαχή του!
Τὸ κύριο μέρος τῆς παιδείας του, πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι κατεῖχε ἡ ἐντρύφησις στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Μελετοῦσε συστηματικὰ τὴν Βίβλο καὶ μάλιστα συνέκρινε τὴν ἀραβικὴ μετάφρασι μὲ τὸ ἑλληνικὸ πρωτότυπο κείμενο τῶν ἑβδομήκοντα, ὥστε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ ἀποκτήση καλύτερη γνῶσι τῆς ἑλληνικῆς. Μελετοῦσε μὲ τόσο πάθος καὶ ἀγάπη τὴν Ἁγία Γραφή, ἕως σημείου νὰ δύναται νὰ ἀποστηθίζη ὁλόκληρα τμήματα ἀπὸ αὐτήν! Ἐν συνεχείᾳ, μὲ τὴν καθοδήγησι κάποιου Καθηγητοῦ, προχώρησε σὲ θεολογικὲς καὶ ἱστορικὲς σπουδές. Παράλληλα, ἄρχισε νὰ διδάσκη τὶς πλούσιες πλέον γνώσεις του στὸ σπίτι του καὶ ἀπὸ ἕναν ἑβραῖο μαθητή του ἔμαθε καὶ τὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα.
Ἡ τόσο μεγάλη ἐνασχόλησις τοῦ Ἰωσὴφ μὲ τὰ γράμματα ἐφόβισε ἰδιαίτερα τοὺς γονεῖς του, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ τὴν μάθησι καὶ τὴν διδασκαλία μὲ τὸ ἐπιχείρημα, ὅτι θὰ εἶχε τὴν ἴδια «τύχη» μὲ αὐτὴν τοῦ ἀδελφοῦ του! Ἐφ᾿ ὅσον ὅμως ἀπέτυχαν στὴν προσπάθειά τους αὐτή, σκέφθηκαν νὰ τὸν νυμφεύσουν ἐσπευσμένα, ὥστε νὰ ἀνακόψουν τὴν μεγάλη του ἔφεσι στὰ γράμματα. Πράγματι, βρῆκαν μία νέα, τὴν Μαριὰμ Ἀλ-Κούρσι, μὲ τὴν ὁποίαν τὸν ἐνύμφευσαν σὲ ἡλικία μόλις 19 ἐτῶν, τὸ 1812. Ὁ Γάμος ὅμως δὲν τὸν ἀπέτρεψε ἀπὸ τὸν πόθο του γιὰ γνῶσι. Λέγεται μάλιστα, ὅτι ἀκόμη καὶ τὴν νύκτα τοῦ γάμου του, αὐτὸς δὲν ἄλλαξε τὸ
πρόγραμμα αὐτο-διδασκαλίας του, ἤτοι ἀναγνώσεως καὶ μαθήσεως!…
* * *
Ἡ φήμη τοῦ εὐλαβοῦς νέου διαδόθηκε στὴν Ἐνορία του στὴν Δαμασκὸ καὶ ἔτσι ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Σεραφεὶμ (1813-1823) ἀπεφάσισε νὰ τὸν χειροτονήση Ποιμένα τῆς Ἐνορίας του. Τὸν ἐχειροτόνησε Πρεσβύτερο σὲ ἡλικία μόλις 24 ἐτῶν τὸ 1817. Ὁ δὲ ἑπόμενος Πατριάρχης Ἀντιοχείας Μεθόδιος (1824-1850), ὁ ὁποῖος ἀνεγνώρισε τὰ μεγάλα προτερήματα τοῦ Ἁγίου, τοῦ ἀπένειμε τὰ ὀφφίκια τοῦ Πρωθιερέως καὶ τοῦ Μεγάλου Οἰκονόμου.
Ὁ π. Ἰωσὴφ εἶχε πολὺ μεγάλο κηρυκτικὸ χάρισμα καὶ ἐπὶ πολλὰ ἔτη διετέλεσε Ἱεροκήρυκας τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ στὴν Δαμασκό, μὲ ἐξαιρετικὰ ἀποτελέσματα. Πολλοὶ τὸν ἀποκαλοῦσαν νέο Χρυσόστομο, ἐνῶ ἀποσπάσματα ἀπὸ τοὺς λόγους του ἀνεφέροντο μὲ μεγάλη εὐλάβεια μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. Οἱ πιστοὶ τὸν ἄκουγαν μὲ λαχτάρα καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τηρήσουν τὶς σωτηριώδεις συμβουλές του μὲ ἀκρίβεια. Ἡ διακονία τοῦ εὐλαβοῦς αὐτοῦ Κληρικοῦ περιελάμβανε τὴν παρηγορία τῶν καταβεβλημένων καὶ πασχόντων, τὴν βοήθεια τῶν πτωχῶν καὶ τὴν ἐνίσχυσι τῶν ἀδυνάτων. Τὸ 1848, ὅταν μία ἐπιδημία κίτρινου πυρετοῦ ἐξαπλώθηκε στὴν Δαμασκό, ὁ π. Ἰωσὴφ ὑπηρετοῦσε τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἔθαπτε τοὺς κεκοιμημένους, χωρὶς φόβο μήπως προσβληθῆ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια, καίτοι ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἔχασε ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά του.
Ἦταν σὲ ὅλους σεβαστὸς καὶ ἀξιαγάπητος καὶ μὲ τὸν τρόπο του κατώρθωσε νὰ ἀπαλλάξη τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ δεισιδαιμονίες καὶ προλήψεις στοὺς ἀρραβῶνες, τοὺς γάμους καὶ τὶς κηδεῖες. Ἐπίσης, τὸ 1845 ἀνακαίνισε τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὁ ὁποῖος εὑρίσκετο πλησίον τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ.
Μία ἀξιόλογη δραστηριότητά του ἦταν καὶ ἡ διεύθυνσι τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς τῆς Δαμασκοῦ ἀπὸ τὸ 1836, τὴν ὁποίαν προσεπάθησε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀναπτύξη μὲ διορισμὸ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καὶ μισθοδοσία Καθηγητῶν, ὥστε νὰ προσελκύση σπουδαστὲς ἀπὸ ὅλη τὴν Συρία καὶ τὸν Λίβανο καὶ νὰ τοὺς προετοιμάση γιὰ μία ἐπάξια ἱερατικὴ διακονία. Τὰ ἔξοδα γιὰ τὴν λειτουργία της καλύφθηκαν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο. Τὸ 1852 μὲ ἰδική του πρωτοβουλία ἄνοιξε τμῆμα θεολογικῶν σπουδῶν στὴν Σχολή, δώδεκα ἐκ τῶν ἀποφοίτων τῆς ὁποίας ἀνεδείχθησαν Ἐπίσκοποι.
Ὁ ἅγιος καὶ ἀφιλάργυρος π. Ἰωσὴφ διεκρίνετο γιὰ τὴν μεγάλη του πτωχεία. Διακονοῦσε στὴν Ἐκκλησία ἄνευ πληρωμῆς. Δίδασκε στὴν Σχολὴ ἄνευ ἀποδοχῆς. Ἀνταπεξήρχετο στὶς βιοτικές του ἀνάγκες μὲ βοήθεια ἀπὸ τὴν ἐργασία τῶν παιδιῶν του. Ἦταν πιστός, ὑπομονετικός, δίκαιος, πρᾶος, ἥσυχος, ταπεινός, συμπονετικὸς καὶ φιλικὸς ἄνθρωπος. Δὲν ὡμιλοῦσε γιὰ τὸν αυτό του καὶ ἀπέφευγε τοὺς ἐπαίνους ἀπὸ μέρους τῶν ἄλλων. Μὲ τὴν εὐγένεια καὶ τὴν πειθώ του ἐπέστρεφε τοὺς πεπλανημένους στὴν Ἐκκλησία.
Ἡ βιβλιοθήκη του, ἡ ὁποία κάηκε τὸ 1860, ὅταν ὁ ἴδιος μαρτύρησε, ἦταν ἀρκετὰ πλούσια καὶ περιεῖχε δύο ἢ τρεῖς χιλιάδες τόμους βιβλίων. Ἐπιμελήθηκε, ἐπίσης, λειτουργικὲς ἐκδόσεις μεταφράσεις Πατερικῶν ἔργων μὲ τὸ πρωτότυπό τους καὶ ἡ ἔνδειξις τῆς ἐγκρίσεώς του ἐθεωρεῖτο σφραγῖδα ἐγγυήσεως.
Ἀσχολήθηκε ἐπισταμένως καὶ μὲ τὴν μετάφρασι στὰ ἀραβικὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὴν γνωστὴ ὡς ἔκδοσι τοῦ Λονδίνου, διὰ συγκρίσεως μὲ τὸ ἑλληνικὸ καὶ ἑβραϊκὸ κείμενο. Δὲν ἄφησε ἰδικά του πρωτότυπα ἔργα, ἐκτὸς ἀπὸ κάποια ἄρθρα, ἴσως διότι δὲν θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ἱκανὸ καὶ ἄξιο ἐκκλησιαστικὸ συγγραφέα. Προτιμοῦσε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐπιμελῆται τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη καὶ ὀρθότερη ἀπόδοσι καὶ διάδοσι τοῦ Ἁγιογραφικοῦ καὶ Πατερικοῦ λόγου.
* * *
Ἕνα σημαντικὸ πρόβλημα στὴν πολύπαθη περιοχὴ δράσεως τοῦ π. Ἰωσὴφ ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ αὐτὸ τῶν Μελχιτῶν Οὐνιτῶν, οἱ ὁποὶοι ἦσαν παλαιότερα Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ τελικὰ εἰσῆλθαν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἱρετικὴ Ρώμη. Γιὰ τὴν προσέλκυσί τους καὶ τὴν μεταστροφή τους καὶ πάλι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπῆρχαν δύο τάσεις. Ὡρισμένοι ἐπέλεξαν τὴν ὁδὸ τῆς πολιτικῆς καὶ διοικητικῆς πιέσεώς τους, προκειμένου νὰ ἐξαναγκασθοῦν νὰ ἐπιστρέψουν, ἐνῶ ἄλλοι προτιμοῦσαν τὴν ὁδὸ τῆς εἰρηνικῆς προσπαθείας γιὰ ἐπίτευξι συμφωνίας καὶ μεταστροφῆς. Ὁ εἰρηνικὸς καὶ πρᾶος π. Ἰωσὴφ ἦταν κατὰ τῆς βίας καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ συνεργασθῆ μὲ τοὺς Ὀθωμανούς, προκειμένου νὰ πατάξη τοὺς Μελχίτες.
Τὸ 1857 ὁ Οὐνίτης-Μελχίτης πατριάρχης Κλήμης ἐπέβαλε στὴν ἐκκλησία του τὸ Δυτικό-Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ συνήντησε τὴν σφοδρὴ ἀντίδρασι μεγάλου μέρους τοῦ ποιμνίου του, τὸ ὁποῖο ἐξ αἰτίας τούτου ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μία ὁμάδα δραστηρίων ὑπερμάχων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἐκ τῶν Μελχιτῶν-Οὐνιτῶν ἐπικοινώνησε μὲ τὸν π. Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος τοῦς δέχθηκε μὲ εὐμένεια, τοὺς ἐνίσχυσε πνευματικὰ καὶ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν ἐνημέρωσί τουςκαὶ τὴν ἔνταξί τους στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πληρέστερη ἐπίγνωσι. Προλόγισε μάλιστα ἕνα βιβλίο ὑπὲρ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου γραμμένο ἀπὸ ἡγετικὸ στέλεχος τῆς ὁμάδος αὐτῆς, τὸ ὁποῖο ἔφερε τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο: «Ὁ Χριστιανικὸς Νόμος εἶναι κατὰ πολὺ ὑπέρτερος ἀπὸ τὶς Ἀστρονομικὲς Κρίσεις», τὸ ὁποῖο ἐκτυπώθηκε ἀπὸ τὸν Ἐκδοτικὸ Οἶκο τοῦ Ἁγίου Τάφου τὸ 1858. Ἡ ὁμάδα αὐτὴ τῶν μεταστραφέντων
Μελχιτῶν-Οὐνιτῶν εἶχε τόσο αὐξηθῆ καὶ διευρυνθῆ, ὥστε ἂν δὲν συνέβαινε τὸ Μαρτύριο τοῦ π. Ἰωσὴφ στὰ 1860, ἦταν πιθανὸν νὰ μετεστρέφετο μέγα μέρος, ἂν ὄχι ἅπαντες, ἐξ αὐτῶν στὴν Ὀρθοδοξία.
Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Κληρικὸς π. Ἰωσὴφ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίση τοὺς δραστήριους Προτεστάντες «ἱεραποστόλους», οἱ ὁποῖοι δροῦσαν ἐπικίνδυνα στὴν περιοχὴ ἐκείνη κατὰ τὴν ἴδια ἐποχή. Αὐτοὶ ἐξαπλώνοντο σὲ μεγάλες πόλεις, ἀκόμη καὶ στὴν Δαμασκό, μέσῳ κυρίως τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων τους. Τοῦτο εἶχε ὡς θλιβερὸ ἀποτέλεσμα τὴν μεταστροφὴ πολλῶν Ὀρθοδόξων οἰκογενειῶν στὸν Προτεσταντισμό.
Ὁ καλὸς Ποιμὴν π. Ἰωσὴφ προσπαθοῦσε καὶ τὰ πλανηθέντα πρόβατα νὰ ἐπιστρέψη πίσω στὴν σωστικὴ Μάνδρα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ἁρπακτικοὺς λύκους νὰ ἀντιμετωπίση μὲ σθένος καὶ δύναμι. Καὶ πράγματι, ἀρκετοὺς πλανηθέντας ἐπέστρεψε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀντέκρουσε ἐπανειλημμένα τοὺς «ἱεραποστόλους» τῆς ἀπωλείας, ὥστε νὰ ἀνακόψη τὴν ἐπέκτασί τους. Ἦταν τόσο ἰσχυρὰ τὰ ἁγιογραφικά του ἐπιχειρήματα, ὥστε οἱ Προτεστάντες σταμάτησαν τὴν ἐκστρατεία τους κατὰ τοῦ Ὀρθοδόξου Ποιμνίου καὶ πλέον ἔθεταν ἐρωτήματα στὸν π. Ἰωσὴφ ὄχι γιὰ ἀντίκρουσι, ἀλλὰ ἀπὸ ἐνδιαφέρον χάριν τῆς Βιβλικῆς ἐρεύνης!
* * *
Σὲ μία δύσκολη ἐποχὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτὴ ἐκλυδωνίζετο ἀπὸ ἐξωτερικὲς καὶ ἐσωτερικὴς ἐπιβουλές, ὅταν οἱ ἱκανοὶ Κληρικοὶ ἔλειπαν καὶ ἡ ποιμαντικὴ φροντίδα καὶ μέριμνα ἦταν ἀνύπαρκτη, ὁ π. Ἰωσὴφ ἀνεφάνη ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιοτέρους, ἂν ὄχι ὁ σπουδαιότερος παράγων, τῆς πνευματικῆς της ἀναγεννήσεως. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ διαπίστωσις τοῦ Μητροπολίτου Βηρυτοῦ καὶ Λιβάνου Γαβριὴλ († 1901), ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «Οἱ ἀστέρες τῆς Δαμασκοῦ εἶναι τρεῖς: ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ ὁ Ἰωσὴφ Ἀλ-Χαντάντ»!…
Ἡ θεάρεστη ζωὴ καὶ δρᾶσις τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Κληρικοῦ, ἐπιστέφθηκε μὲ ἔνδοξο μαρτυρικὸ τέλος. Στὶς 9 Ἰουλίου τοῦ 1860 ἄρχισε ἡ φοβερὴ σφαγὴ τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους στὴν Δαμασκό. Πολλοὶ Χριστιανοὶ τῆς Δαμασκοῦ κατέφυγαν στὸν Πατριαρχικὸ Ναό, ἐνῶ Χριστιανοὶ ἄλλων πόλεων ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν Λίβανο, ἔσπευσαν στὴν πολι τῆς Δαμασκοῦ.
Ὁ π. Ἰωσὴφ, ὁ ὁποῖος εἶχε μικρὸ ἅγιο Ἀρτοφόριο στὴν οἰκία του, τὸ ἔλαβε καὶ κατευθύνθηκε στὸν Πατριαρχικὸ Ναό, ἀναρριχόμενος στὶς στέγες τῶν οἰκιῶν. Κατὰ τὴν διάρκεια ὅλης τῆς νυκτὸς ἐνίσχυε καὶ ἐνεθάρρυνε τοὺς τρομαγμένους πιστούς, ὥστε νὰ τύχουν τῆς ψυχικῆς τους σωτηρίας. Ἐπίσης, ἐδιηγεῖτο τὰ Μαρτύρια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς Πίστεως καὶ προσκαλοῦσε τοὺς Χριστιανοὺς στὴν μίμησί τους.
Τὸ πρωΐ τῆς Τρίτης, 10ης Ἰουλίου, οἱ διῶκτες ἐφώρμησαν στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ καταστρέφοντες, ληστεύοντες, φονεύοντες καὶ καίγοντες τὰ πάντα! Πολλοὶ Χριστιανοὶ σφαγιάσθηκαν μαρτυρικά, ἐνῶ ἀρκετοὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ μαρτυρικὸς π. Ἰωσήφ. Τότε ὅμως, τὸν εἶδε ἕνας Μουσουλμᾶνος θρησκευτικὸς ἡγέτης καὶ τὸν ἀναγνώρισε, διότι ὁ Ἅγιος τὸν εἶχε ἀντιμετωπίσει κάποτε ἀναιρετικὰ σὲ μία συζήτησι. Ἀμέσως ἐκεῖνος φώναξε ἀλαλάζοντας: «Αὐτὸς εἶναι ὁ ἡγέτης τῶν Χριστιανῶν! Ἂν τὸν φονεύσουμε, θὰ φονεύσουμε ὅλους τοὺς Χριστιανούς!».
Ὅταν ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ ἡρωϊκὸς π. Ἰωσήφ, κατάλαβε ὅτι ἦλθε τὸ τέλος του. Ἔβγαλε ἀμέσως τὸ ἅγιο Ἀρτοφόριο καὶ κοινώνησε τὰ Τίμια Δῶρα. Οἱ διῶκτες ἐπέπεσαν ἐπάνω του μὲ τσεκούρια καὶ τὸν κατακρεούργησαν. Ἐν συνεχείᾳ, ἔδεσαν τὰ πόδια του μὲ σχοινιὰ καὶ τὸν ἔσυραν στοὺς δρόμους, μέχρις ὅτου τὸ σῶμα του διαμελίσθηκε ἐντελῶς… Συμμορφώθηκε τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγινε συμμέτοχος τῆς θείας Δόξης. Ἔγινε παράδειγμα, εὐλογία καὶ μεσίτης πρὸς τὸν Θεὸν γιὰ τοὺς πάσχοντας Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ γιὰ τὴν δοκιμαζομένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Εἶθε οἱ ἅγιες πρεσβεῖες Αὐτοῦ νὰ μᾶς συνοδεύουν στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν σωτηρία μας!
+
Τῷ δὲ ἐν Τριάδι Παναγίῳ Θεῷ, τῷ ἐνδοξαζομένῳ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ, προσκύνησις καὶ εὐχαριστία, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
(*) Τὸ κείμενο διαμορφώθηκε ἀπὸ σχετικὸ δημοσίευμα στὸ Ἱστολόγιο «Νόστος» τῆς 4.2.2010· βλ. περιοδ. «Ἅγιος Κυπριανός», ἀριθμ. 357/ἸούλιοςΑὔγουστος 2010, σελ. 73-77.
● Σημειωτέον, ὅτι ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωσὴφ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας τὸ ἔτος 1993. Σήμερα, στὴ Δαμασκὸ ἀνεγείρεται Ναὸς ἀφιερωμένος στοὺς τρεῖς Φωστῆρες τῆς Πόλεως: τὸν Ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωσὴφ Νεομάρτυρα.
● ● Περαιτέρω ἐπιμέλ. ἡμετ.
ΠΗΓΗ: www.imoph.org
