ΑΔΡΙΑΝΗ ΚΕΦΑΛΑ*
8 Μάρτη
Δεν έχει σημασία αν γιορτάζω.
Χαίρομαι.
Για όλες τις γυναίκες, που όταν γεννούν κορίτσι, δεν νιώθουν ελαττωματικές
για όλες τις γυναίκες, που τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν στο θέατρο, και δεν κρύβονται
για όλες τις γυναίκες, που σπουδάζουν και δουλεύουν, παντού, και πιστεύουν στον εαυτό τους και διεκδικούν
για όλες τις γυναίκες που το φύλο τους, δεν στέκεται εμπόδιο για τα όνειρα και τους στόχους τους
για όλες τις γυναίκες, που δεν φοβήθηκαν, δεν λύγισαν, δεν τρόμαξαν, δεν παραιτήθηκαν
για όλες τις γυναίκες, που μίλησαν, κατήγγειλαν και κοίταξαν θαρρετά στα μάτια την κοινωνία.
Για όλες τις γυναίκες που καταφέρνουν και σηκώνουν μόνες τους, το βάρος της ύπαρξής τους
Και είμαι μαζί,
με όλες τις γυναίκες, που χωρίς στήθος και χωρίς μήτρα ,νιώθουν και είναι γυναίκες,
με όλες τις γυναίκες, που πόνεσαν, τρόμαξαν, λύγισαν, ισοπεδώθηκαν
και πάλι σηκώθηκαν όρθιες
με όλες τις γυναίκες, που ξέφυγαν από όσα τους έμαθαν, όσα τους χάρισαν, όσα είχαν, όσα τις βόλευαν, όσα τις εξαγόραζαν και προχώρησαν μπροστά
με όλες τις γυναίκες που έχασαν τα πάντα, ή δεν είχαν ποτέ αρκετά, ή τίποτα,
με όλες τις γυναίκες που νίκησαν
με όλες όσες νικήθηκαν
με όλες όσες πολεμάνε ακόμα.
Χαίρομαι και είμαι μαζί
Με όλες τις γυναίκες που λένε «είμαι» και εννοούν,
Και σώμα και μυαλό και ψυχή και συνείδηση.
Με όλες τις γυναίκες που το ξέρουν και το έχουν από πάντα, «το μισό του ουρανού»
Με όλες τις γυναίκες που το είδαν, το ανακάλυψαν, και το διεκδίκησαν αργότερα,
Ακόμα και με αυτές, που δεν «εσχίσθη το παραπέτασμα» του ουρανού, και δεν πήραν το κομμάτι που τους ανήκει ακόμα
Χαίρομαι και είμαι μαζί με όλες τις γυναίκες
Που είναι ή παλεύουν να είναι, δυνατοί, ολόκληροι, αξιοπρεπείς και ισότιμοι άνθρωποι.
Υ.Γ.
Το κείμενο αυτό το έγραψα 8 του Μάρτη του 2021.
Παρά το γεγονός ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα από όλα αυτά που αισθάνομαι, σκέφτομαι και πιστεύω
Είναι μέσα σε αυτό τον ένα χρόνο, σαν να πέρασαν είκοσι, τριάντα ή και σαράντα χρόνια, όχι όμως προς την κατεύθυνση εμπρός. Με οπισθοδρόμηση, με διαδρομή θολή, με πολλές στάσεις, με βία, πολύ βία και αίμα.
Με βία και αίμα για τη γυναίκα, προς τη γυναίκα.
Πώς να σκεφτείς να τιμήσεις, ή να «γιορτάσεις» τη Γυναίκα, πώς να εμφανίσεις ως το μόνο φυσιολογικό, την ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες και την ίση αντιμετώπιση, σε όλες τις μορφές της κοινωνίας,
όταν αναδείχθηκε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, το πρόβλημα της βίας, με θύμα τη γυναίκα,
που αφορά χωρίς αμφιβολία τη γυναίκα, επειδή είναι γυναίκα.
Και είναι τεράστιας σημασίας, το πρόβλημα της βίας απέναντι στις γυναίκες.
Ο τρόμος στις σχέσεις, με την ενδοοικογενειακή βία παρούσα, η χρησιμοποίηση των νεαρών γυναικών, από τους συντρόφους τους, σαν να είναι άψυχες κούκλες, ο εξευτελισμός, η κακοποίηση, ο βιασμός τους και η ολοκληρωτική εξόντωσή τους, με τη δολοφονία τους
Δεν αφήνει πολλά περιθώρια, με ανοιχτή καρδιά, ως κοινωνία, να τιμήσουμε τη γυναίκα και τους αγώνες της στο παρελθόν, και τις διεκδικήσεις της στο μέλλον, αγνοώντας αυτή την πραγματικότητα, σαν να είναι κάτι εντός των ορίων του φυσιολογικού.
Η δυναμική και γόνιμη παρουσία της στην επιστήμη, την τέχνη, την παραγωγή, την έρευνα και παντού, αμαυρώνεται από την βία εναντίον της, που καθημερινά μπορεί να εξοντώσει και να αφανίσει τη ζωή μιας γυναίκας οπουδήποτε, ανεξαρτήτως δουλειάς, ηλικίας, και μόρφωσης.
Η 8 Μάρτη για να είναι η μέρα της Γυναίκας,
για να μπορεί η κοινωνία να τιμήσει και να αναγνωρίζει τη γυναίκα, ως ισότιμο και πολύτιμο εταίρο της,
θα πρέπει να εξασφαλίζει τουλάχιστον, με πολλούς τρόπους, κατά το δυνατόν, την ασφάλειά της, στην οικογένεια, στην εργασία, στην πόλη, στο πανεπιστήμιο,
το απολύτως αναγκαίο και απαραίτητο
τη ζωή της.
Και αυτό είναι έργο και ευθύνη της πολιτείας.
Η οποία δεν μπορεί να παριστάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ούτε να χαρίζει τριαντάφυλλα στις 8 του Μάρτη, στις γυναίκες που συμμετέχουν στα κυβερνητικά όργανα και να αισθάνεται ότι έκανε το καθήκον της.
Χρειάζονται πολλά και ουσιαστικά για να έχει νόημα «Η ημέρα της Γυναίκας»
_________________________
*Αδριανή Κεφαλά
Η Αδριανή Κεφαλά γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία.
Εργάστηκε 25 χρόνια στη γενική γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων.
Ζει με την οικογένειά της στο Παλαιό Φάληρο.
Το «Μπαίνω στη θέση σου» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της μετά το «Αλήθειες bitter».
