Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου (Η Καθημερινή, 02/04/23)
- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Ολόκληρη την περίοδο που ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ –ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης αγωνίζεται με περίσσια θέρμη για την διαλεύκανση της υπόθεσης των υποκλοπών των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων, συντελείται μια κλοπή που δεν αφορά τηλεφωνικές συνομιλίες, αλλά το ίδιο του το κόμμα του οποίου τα εναπομείναντα ελαφρά ενδύματα διαμοιράζονται ένθεν κακείθεν όσοι θέλουν να ρίξουν κάτι ακόμη πάνω τους και είναι πολλοί. Ίσως η μεγάλη θέρμη για το πρώτο δεν του άφησε χρόνο να αντιληφθεί και να αντισταθεί στο δεύτερο.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος και σαφής, παρατηρώ τελευταία και παρά το γεγονός ότι μπροστά μας έχουμε τις εθνικές εκλογές, μια μεγάλη πρεμούρα στελεχών για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σε πολλούς δήμους ανακοινώνονται νέοι συνδυασμοί από διάφορους πασοκικούς παράγοντες οι οποίοι τρέφουν φιλοδοξίες. Οι συνδυασμοί αυτοί όμως δεν είναι κλειστοί, αλλά ορθάνοιχτοι για συνεργασίες όχι πολιτικές και προγραμματικές, αλλά με κριτήριο εκλογιμότητας. Έτσι βγαίνουν στην πιάτσα και με το ελαστικό κριτήριο που ανέφερα μπορούν να συζητούν είτε με την Νέα Δημοκρατία, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και με τους δύο ταυτόχρονα. Σε κάποιους δήμους που γνωρίζω έχουν υπάρξει ήδη συμφωνίες ή επιβεβαιώνονται παλιότερες συνεργασίες. Στην περιφέρεια Αττικής μαγειρεύεται συνεργασία του Γιάννη Σγουρού με την Ρένα Δούρου, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, με τον πρώτο, απ’ ό,τι γνωρίζω, να ενεργεί αυτόνομα χωρίς συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Όλα αυτά δεν αποπροσανατολίζουν πάρα πολλούς μόνο από το να ασχοληθούν με τον μεγάλο και προφανή στόχο των εθνικών εκλογών, που κατά την γνώμη μου είναι στοίχημα επιβίωσης για το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχουν και άλλους κινδύνους κρυφούς ή φανερούς. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι συμφωνίες γίνονται κάτω από τα τραπέζια με την λογική τι θα συνέφερε την όποια δημοτική συνεργασία να γίνει στις εθνικές εκλογές, σε ένα πάρε-δώσε χωρίς αρχές, αξίες και ιδεολογικοπολιτικά σύνορα.
Σε αυτό το πλαίσιο το ΠΑΣΟΚ ξεπουλιέται από κάποιους που το ίδιο έκανε παράγοντες κατά την περίοδο της παντοδυναμίας του . Ειδικά τα πρώτα χρόνια μετά το 1981, αλλά και μετέπειτα όποιος έβαζε υποψηφιότητα οπουδήποτε με την σημαία του ΠΑΣΟΚ εκλέγονταν πανηγυρικά. Έτσι πολλοί άσχετοι έγιναν συνδικαλιστές, συνεταιριστές, αυτοδιοικητικοί κλπ, οι οποίοι δεν έμειναν άσχετοι, αλλά κάτι μάθαιναν για το αντικείμενό τους και αποκτούσαν αυτοπεποίθηση σε δυσανάλογο, σε σχέση με τις ικανότητές τους, βαθμό, κάτι που είχε ως επόμενο βήμα την υποβάθμιση έως τον μηδενισμό της συμβολής του ΠΑΣΟΚ στην εξέλιξή τους.
Ανθρώπινο είναι, αλλά όταν ξεπερνιούνται τα λογικά όρια έρχεται η σειρά του «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου». Έχει υποφέρει το ΠΑΣΟΚ από αυτά τα βαρίδια διαχρονικά, αλλά όταν ήταν δυνατό τα κουβαλούσε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Όταν όμως είναι αδύνατο, είναι ασήκωτα. Στην περίπτωση δε που αυτά δεν βλέπουν ή δεν οσμίζονται ευοίωνο μέλλον, προσπαθούν να επιβιώσουν ως παράγοντες που δεν επιθυμούν την ανάμειξη των κομμάτων στις δραστηριότητες που η κομματική επιρροή και στήριξη δεν βοηθάει πλέον. Η θέση τους είναι εντός εκτός και επί του συμφέροντός τους.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αν δεν ασχοληθεί και με αυτά, να προσπαθήσει να δώσει λύσεις, στον σχετικά λίγο χρόνο που μένει μέχρι τις εθνικές εκλογές, είναι πιθανό να βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
