Σκίτσο του Ηλία Μακρή (Η Καθημερινή, 18/12/22)
- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Αρραβώνας, γάμος, και τα δύο μαζί, σύμφωνο συμβίωσης, σχέση με «σοβαρό σκοπό» ή επιπόλαιη; Όπως και να έχει όλα φωνάζουν ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ οδηγείται σε μια συνύπαρξη με τον ΣΥΡΙΖΑ που φήμες την φτάνουν μέχρι και σε κοινή κάθοδο στις εκλογές. Δεν χρειάζεται κοφτερό πολιτικό μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η συμβίωση όποια μορφή και αν έχει είναι παραπάνω από πιθανό να αποβεί μοιραία για τον φορέα που φιλοδοξεί να εκφράζει την δημοκρατική παράταξη.
Δεν θέλω να ασχοληθώ με τις προξενήτρες οι οποίες περισσότερο για το μάλλον υπαρξιακό προσωπικό τους πολιτικό όφελος ενδιαφέρονται και όχι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Το ζήτημα είναι τι κάνει η νέα ηγεσία και ο νέος πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης και το πώς έχουν καταφέρει να οδηγούν το Κίνημα στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ κόντρα στην θέληση της πλειοψηφίας και των μελών που τους ανέδειξαν, αλλά και των ψηφοφόρων του. Μοιάζουν παγιδευμένοι σε αυτή την προοπτική και δεν ξέρω αν έχουν το καθαρό μυαλό να καταλάβουν ότι είναι πολύ πιθανό να γίνουν οι νεκροθάφτες του μεγαλύτερου λαϊκού κινήματος που υπήρξε σε αυτή τη χώρα, δημιουργήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και έχει κάνει περήφανους εκατομμύρια Έλληνες. Ίσως να αποτελεί ρεκόρ να υπάρχουν τόσο σύντομα από την εκλογή ενός νέου προέδρου κρίση ταυτότητας, θέμα ενότητας και κατά συνέπεια υπαρξιακό πρόβλημα.
Δύο είναι τα βασικά αίτια, πέρα από την πλήρη έλλειψη διαδικασιών, που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση: Το πρώτο είναι η μετατροπή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος σε Πανελλήνιο Σοσιαλδημοκρατικό Κίνημα (θα τρίζουν τα κόκαλα του Ανδρέα Παπανδρέου), με το έτσι θέλω και με συνεχείς δηλώσεις για την σοσιαλδημοκρατία έχοντας λησμονήσει τον σοσιαλισμό. Δεύτερο είναι αυτό που έχω αναλύσει οι «μυστικοί αρραβώνες» που οσονούπω θα γίνουν φανερός γάμος με τον ΣΥΡΙΖΑ που θα βάλεις τέλος στην βασική αρχή του Κινήματος για αυτόνομη πορεία, κάτι που δεν είναι ένα τυπικό θέμα, αλλά βαθιά πολιτικό και ιδεολογικό. Αν δεν μπορεί να εκτιμήσει η ηγεσία ότι η κυρίαρχη εικόνα της πολιτικής σήμερα στη χώρα είναι αποτέλεσμα της επιρροής του «αντισύριζα μετώπου» δεν μπορεί να εκτιμήσει και το μέγεθος της καταστροφής που θα είναι για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μια τέτοια σύμπραξη.
Δεν θα είχαμε τον Κυρ. Μητσοτάκη πρωθυπουργό σήμερα αν ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε στενές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αντισύριζα κλίμα ανέδειξε το αουτσάιντερ Μητσοτάκη πρόεδρο της ΝΔ που νίκησε το «δεξί χέρι» του Καραμανλή και μεγάλο φαβορί Β. Μεϊμαράκη.
Αλλά και στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο ΚΙΝΑΛ το ίδιο φαινόμενο είχαμε και διευρυμένο μάλιστα. Ο Γιώργος Παπανδρέου αν και άργησε να θέσει υποψηφιότητα, αφού το έκανε μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ήταν το αδιαμφισβήτητο φαβορί αν και ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε εργαστεί ήδη αρκετό διάστημα και εντατικά. Αυτές μαζί με τον Νίκο Ανδρουλάκη ήταν οι ισχυρές υποψηφιότητες. Το φαβορί ο Γ. Παπανδρέου με κάποιες δηλώσεις για σύμπραξη δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων αν και σε αυτές δεν υπολόγιζε τον ΣΥΡΙΖΑ θόλωσε το τοπίο και με την συμβολή κάποιων καλοθελητών «δικών του ανθρώπων» οι οποίοι εντάσσουν στις δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Γιώργος θέλει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Α. Λοβέρδος στην προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί το αντισύριζα κλίμα πήγε από την άλλη πλευρά στη συνεργασία με την ΝΔ, ενώ ο Ν. Ανδρουλάκης που δεν ασχολήθηκε με αυτά φάνηκε ουδέτερος. Εν κατακλείδι και στα δυο μεγάλα κόμματα το αντισύριζα κλίμα έπαιξε σημαντικότατο ρόλο σε βαθμό να ηττηθούν οι απόγονοι των ιδρυτών τους. Σημειώνω δε πως τώρα το αντισύριζα κλίμα είναι σοβαρά ενισχυμένο συγκριτικά με αυτό που ήταν πριν τις εκλογές του 2019.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης αν είχε μιλήσει πριν τις εσωκομματικές εκλογές που τον ανέδειξαν πρόεδρο για αυτά που γίνονται τώρα, δεν θα ήταν πρόεδρος. Είναι όμως και έχει μπροστά του τις εθνικές εκλογές.
Όπως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα έτσι δεν υπάρχουν και στα κόμματα που λειτουργούν δημοκρατικά. Τα μεγάλα προβλήματα που έχουν προκύψει στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ μπορούν να αντιμετωπιστούν με δημοκρατικές διαδικασίες. Στην αρχή να ανοίξει μια συζήτηση στη βάση για την φυσιογνωμία του κινήματος στις νέες συνθήκες και τους στόχους του. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά πρέπει να συμμετέχει σε κάποια κυβέρνηση. Έχει μάθει ο πισινός κάποιων σε κυβερνητικές καρέκλες και δεν μπορεί να ξεμάθει ή κάποιοι άλλοι βλέπουν μόνο έτσι την «πολιτική τους καριέρα»;
Το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε κυβέρνηση με ισορροπίες και συμφωνίες κορυφής. Έγινε γιατί δούλεψε και απέκτησε σχέσεις και δεσμούς με τις ζωντανές κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις, με τον λαό και αυτός το έσπρωξε στην εξουσία με δύναμη που έσπασε όλα τα κατεστημένα της συντήρησης που κρατούσαν τη χώρα στάσιμη. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, αλλά δεν είναι ούτε δημοκρατικοί ούτε προοδευτικοί. Να υπάρξει συζήτηση για την πολιτική των συμμαχιών και με ρητή δέσμευση ότι η στάση του Κινήματος απέναντι σε κυβερνητικές προτάσεις και προοπτικές θα αποφασιστεί από εσωκομματικό δημοψήφισμα στο οποίο θα έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν όσοι ψήφισαν στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές.
Έτσι μπορούν να αποκτήσουν ενδιαφέρον και να ενεργοποιηθούν χιλιάδες μέλη σε όλη τη χώρα που τώρα παρακολουθούν αμήχανα και αυτά που συμβαίνουν στο Κίνημα και τα θλιβερά τής Καϊλή.
Με αυτό τον τρόπο το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα πάει ενωμένο στις εκλογές και μπορούν να αποφευχθούν εκλογικές απώλειες που τώρα και με αυτή την πολιτική τής εκ των προτέρων δέσμευσης χωρίς μάλιστα να υπάρχουν διαδικασίες και αποφάσεις είναι εμφανείς. Δεν χρειάζονται οι δημοσκοπήσεις για να δούμε πως δεν αρμενίζουμε σωστά.
Χρόνος υπάρχει, αρκεί να υπάρχει θέληση και τόλμη. Δεν είναι εσωστρέφεια, αλλά απαραίτητη θεραπεία.
Εγώ, πάντως, τον Πολάκη δεν τον παντρεύομαι.
