Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Salvatore Quasimodo, 20 Αυγούστου 1901 – 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και ποιητής. Μαζί με τους Εουτζένιο Μοντάλε, Ουμπέρτο Σάμπα και Τζουζέππε Ουνγκαρέττι θεωρείται από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της ιταλικής ποίησης του 20ού αιώνα. Τιμήθηκε το 1959 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στις Συρακούσες το 1901 και, ως γιός σιδηροδρομικού υπαλλήλου, ξεκίνησε τεχνικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, τις οποίες όμως σταμάτησε για να εργαστεί ως τεχνικός στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Αναφέρεται ότι μητέρα του ήταν η Ρόζα Παπανδρέου, η οποία είχε γεννηθεί στην Πάτρα και στη συνέχεια μετανάστευσε στην Ιταλία. Στο Μιλάνο εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέπειτα ως δάσκαλος ιταλικής λογοτεχνίας στο ωδείο Giuseppe Verdi. Έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις, όπως το Μιλάνο, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία, όπου και νυμφεύθηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Άν και έγραψε τα πρώτα του ποιήματά του σε νεαρή ηλικία (το 1917), αυτά άρχισαν να δημοσιεύονται αρκετά αργότερα (το 1930) στο περιοδικό Solaria, τη χρονιά που κυκλοφόρησε και η πρώτη του ποιητική συλλογή Νερά και χώματα. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις σπουδαίων Άγγλων και Ισπανών ποιητών, όπως ο Σαίξπηρ και ο Νερούδα, καθώς και ελληνικών ποιητικών συλλογών όπως η Ελλήνων Λυρικών (1940). Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.
Εργογραφία και διακρίσεις
Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο κατέγραψε στην ποίησή του τις τάσεις και τα ρεύματα που κυριάρχησαν στην εποχή του. Στην αρχή τα έργα του επηρεάστηκαν από τον “ερμητισμό” που είχε τις ρίζες του στον γαλλικό συμβολισμό και τελικά χαρακτηρίστικαν έντονα από τον από το στοιχείο του κοινωνικού προβληματισμού.
Τα έργα του έχουν νοήματα σκοτεινά και ελλειπτική μορφή: Βυθισμένο όμπορε, Άρωμα ευκαλύπτου, Ερατώ και Απόλλων. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ποίησή του στράφηκε στον ανθρώπινο πόνο και στην αναζήτηση ανθρώπινων αξιών: Κι αμέσως βράδιασε, Μέρα με τη μέρα, Η ζωή δεν είναι όνειρο. Στην τελευταία φάση του έργο του διαπνέεται από την ατμόσφαιρα της Αντίστασης.
Η μεταφραστική του δραστηριότητα είναι ιδιαίτερα σημαντική και κυρίως οι μεταφράσεις των αρχαίων Ελλήνων λυρικών και του Βιργίλιου. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953) και Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά.
Τα έργα του
Οι πιο γνωστές ποιητικές του συλλογές είναι:
- Acque e terre (Νερά και χώματα, 1930)
- Oboe sommerso (Καταποντισμένο όμποε, 1932)
- Erato e Apollion (Ερατώ και Απόλλων, 1936)
- Ed e’ subito sera (Και πέφτει η νύχτα, 1942)
- Poesie nuove (Νέα ποιήματα, 1942)
- Giorno dopo giorno (Μέρα με τη μέρα, 1947)
- La vita non e` un sogno (Η ζωή δεν είναι όνειρο, 1949)
- Falso e vero verde (Πράσινο αληθινό και ψεύτικο, 1956)
- Dalla Grecia, 1959
- La terra impareggiabile (Απαράμιλλη πατρίδα, 1959) και Dare e avere (Δούναι και λαβείν, 1966)
- La vita è sogno
- Day After Day, 1946
