Στίβεν Κινγκ (1947) Αμερικανός συγγραφέας…

Ο Στίβεν Έντγουιν Κινγκ (Stephen Edwin King, Πόρτλαντ, Μέιν, 21 Σεπτεμβρίου 1947) είναι Αμερικανός συγγραφέας και ένας από τους διασημότερους συγγραφείς βιβλίων θρίλερ και τρόμου. Δίδασκε αγγλικά στο γυμνάσιο, όταν το 1974 εκδόθηκε το Κάρι, το πρώτο μυθιστόρημά του. Έχει γράψει και υπό ψευδώνυμο, το 1972 ως Τζον Σουΐθεν (John Swithen) και μεταξύ 1972 και 1985 ως Ρίτσαρντ Μπάχμαν (Richard Bachman).

Σήμερα, με περισσότερα από 40 μυθιστορήματα και 200 διηγήματα στο ενεργητικό του, αναγνωρίζεται ως σημαντικός τεχνίτης του τρόμου και της φαντασίας αλλά και ένας από τους μείζονες συγγραφείς του 20ου αιώνα. Έχει επανειλημμένα αποσπάσει το Διεθνές Βραβείο Φαντασίας, τα βραβεία Bram Stoker, O. Henry, Nebula και άλλα πολλά, ενώ τιμήθηκε από την Ένωση Συγγραφέων Τρόμου για το συνολικό του έργο. Το 2003 τιμήθηκε με το μετάλλιο Διακεκριμένης Συνεισφοράς από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ. Σήμερα εξακολουθεί να ζει με τη σύζυγό του στο Μέιν.

Ο Στίβεν Κινγκ γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1947 στο Πόρτλαντ της Πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ. Είναι γιος του ναυτικού Ντόναλντ Έντουιν Κινγκ και της συζύγου του Νέλυ Ρουθ Πίλσμπουρυ. Όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά του το 1949, όταν ο Στίβεν ήταν 2 χρονών, η μητέρα του ήταν αναγκασμένη να μεγαλώσει μόνη της τον ίδιο και τον μεγαλύτερο αδελφό του Ντέιβιντ. Μετά βίας μπορούσε να θρέψει την οικογένειά της με ευκαιριακές εργασίες και μετακόμιζε συχνά. Ο Στίβεν Κινγκ έγραψε τις πρώτες του ιστορίες ήδη στην ηλικία των επτά ετών. Στον κινηματογράφο παρακολουθούσε συχνά ταινίες επιστημονικής φαντασίας και φανταστικές ταινίες, απ’ όπου προέρχεται και η προτίμησή του για τις ιστορίες τρόμου. Σε ηλικία δεκατριών ετών βρήκε μια κούτα γεμάτη με ανολοκλήρωτα χειρόγραφα του πατέρα του, κυρίως ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Στο αυτοβιογραφικό του έργο “Οn Writing” (μτφρ: Περί της συγγραφής) γράφει ότι αυτό ήταν γι’ αυτόν μια καθοριστική εμπειρία. Σε ηλικία δεκαεννιά ετών εξέδωσε την πρώτη του ιστορία “I was a Teenager Grave Robber” στο περιοδικό “Comics Review”.

Η ζωή του πριν από την πρώτη επιτυχία

Από το 1966 έως το 1970 ο Κινγκ σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μέιν, όπου και γνώρισε την αργότερα σύζυγό του Ταμπίτα (Tabitha) του γένους Σπρους (Spruce). Στις 2 Ιανουαρίου 1971 παντρεύτηκαν και την ίδια ακόμα χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους Ναόμι (Naomi). Από το 1971 αμέσως μετά την αποφοίτησή του ξεκίνησε να διδάσκει στο Χάμπτον (Hampton) του Μέιν ως καθηγητής αγγλικών. Το εισόδημά του, όμως, ήταν χαμηλό για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του, λόγος για τον οποίο εργαζόταν τα βράδια ως σιδερωτής σε κατάστημα με πλυντήρια. Έτσι, του έμενε μόνο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, τον οποίο χρησιμοποιούσε για να γράφει μικρές ιστορίες. Αν και τα κατάφερνε πού και πού να πουλήσει κάποια από αυτές, βρισκόταν ακόμα πολύ μακριά από το να μπορεί να εξασφαλίσει το εισόδημά του με την συγγραφική του εργασία. Ήδη πριν από την επιτυχία του ο Κινγκ έγραφε αρκετά μυθιστορήματα, τα οποία, όμως, δεν είχαν γίνει αποδεκτά από τους εκδότες. Αργότερα τα δημοσίευσε επεξεργασμένα κάτω από το ψευδώνυμο του “Ρίτσαρντ Μπάχμαν” (Richard Bachman).

Οικονομική επιτυχία

To σπίτι του Κινγκ στο Μπάνγκορ του Μέιν.

Σ’ ένα ενοικιασμένο τροχόσπιτο ο Κινγκ ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημά του “Κάρι” (Carrie). Όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία του On writing (περί συγγραφής), κατά το διάβασμά του θεώρησε το χειρόγραφο του Κάρι άσχημο και το προώθησε στον σκουπιδοτενεκέ. Εκεί το βρήκε η γυναίκα του, το ανέσυρε και τον προέτρεψε να το ολοκληρώσει. Ο Κινγκ το έκανε και το 1973 ο εκδοτικός οίκος “Ντάμπλντέι” (Doubleday) δέχτηκε την ιστορία. Λίγο αργότερα η “New American Library” απέκτησε τα δικαιώματα βιβλίου τσέπης για το ποσό-ρεκόρ των 400.000 δολαρίων. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και με την επιτυχή μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, έγινε γνωστός σε πολύ σύντομο διάστημα. Έχοντας αποκτήσει χρήμα και δόξα, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του καθηγητή και να αφοσιωθεί πλέον ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Λίγο καιρό αργότερα κάνει την εμφάνισή του το βιβλίο “Η λάμψη” (The Shining), που επίσης έγινε μπεστ-σέλερ.

Προβλήματα με το αλκοόλ

Ο Στίβεν Κινγκ ξεκίνησε από πολύ νωρίς να πίνει και κατάληξε, αρχικά χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, στον αλκοολισμό, ενώ ξεκίνησε αργότερα να παίρνει και άλλα ναρκωτικά, όπως αναβολικά και κοκαΐνη. Από το 1985 ο Κινγκ δεν ήταν μόνο εξαρτημένος από το αλκοόλ, αλλά και από την κοκαΐνη. Με τη βοήθεια της γυναίκας του, των φίλων του και μιας θεραπείας μπόρεσε να ξεπεράσει τις εξαρτήσεις του στις αρχές του 1990. Αυτό που τον παρακίνησε να αποφασίσει την απεξάρτησή του, ήταν ένα επιθετικό τέχνασμα που επινόησε η γυναίκα του: όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να βοηθηθεί μόνος του, μάζεψε μια μέρα όλους τους φίλους και συγγενείς του και τον εξέθεσε μπροστά τους αποκαλύπτοντας την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά.

Ο μουσικός

Το 1992 δημιουργήθηκε το συγκρότημα “Rock Bottom Remainders”, το οποίο αποτελείται από συγγραφείς. Μεταξύ άλλων είναι μέλη του δίπλα στον Στίβεν Κινγκ και οι Ρίντλεϋ Πίρσον (Ridley Pearson), Ματ Γκρένινγκ (Matt Groening), Έιμυ Ταν (Amy Tan), Ντέιβ Μπέρυ (Dave Berry) και Σκοτ Τάροου (Scott Turow). Από την ίδρυσή του το συγκρότημα έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες, συνήθως για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όμως, ο Στίβεν Κινγκ, ο οποίος στο συγκρότημα παίζει κιθάρα και τραγουδά ευκαιριακά, δεν συμμετέχει σε όλες τις εμφανίσεις του.

Το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν (Richard Bachman)

Κάτω από το ψευδώνυμό του “Ρίτσαρντ Μπάχμαν” ο Κινγκ δημοσίευε ως τώρα έξι μυθιστορήματα: “Η οργή” (Rage) το 1977, “Η μακριά πορεία” (The Long Walk) το 1979, “Έργα οδοποιΐας” (Road Works) το 1981, “Ο δρομέας” (The Running Man) το 1982 (γυρίστηκε ομώνυμη ταινία με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ το 1987), “Αδύνατος” (Thinner) το 1984 [αυτή η έκδοση οδήγησε στην αποκάλυψη του ψευδώνυμου αυτού και γυρίστηκε ομώνυμη ταινία από τον Tom Holland το 1996, ο οποίος σκηνοθέτησε ήδη την ταινία “Λαγκολίερς” (Langoliers)] και “Οι ρυθμιστές” (The Regulators) το 1996. Φέτος το 2007 αναμένεται η έκδοση στις ΗΠΑ το έβδομο μυθιστόρημα το “Blaze“.

Αρχικά ο Στίβεν Κινγκ κυκλοφόρησε τα βιβλία με το ψευδώνυμο, για να μην πλημμυρίσει μετά τις επιτυχίες των “Κάρι (μυθιστόρημα)” (Carrie), “Σάλεμς Λοτ” (Salem’s Lot) και “Η Λάμψη” (The Shining) την αγορά με βιβλία του Κινγκ, αλλά και για να δει, αν αγοράζονται τα κείμενά του εξαιτίας του ονόματος στο εξώφυλλο ή λόγω της ποιότητάς των. Τα έργα κάτω από το ψευδώνυμό του ήταν εμπορικά, αλλά αφού έγινε γνωστό ότι ευθύνεται ο Κινγκ γι’ αυτά, εξερράγησαν και εδώ οι αριθμοί πωλήσεων.

Ο βιβλιοπώλης Στίβεν Μπράουν (Stephen Brown) μετά την ανάγνωση του πέμπτου μυθιστορήματος του Μπάχμαν “Αδύνατος” (Thinner) εξέτασε προσεκτικότερα τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία του. Σε λάθος του εκδοτικού οίκου NAL οφείλεται το γεγονός ότι βρήκε στα έντυπα πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου “Η Οργή” (Rage) το όνομα “Στίβεν Κινγκ”. Όλα τα υπόλοιπα μυθιστορήματα είχαν εγγραφεί με το όνομα “Ρίτσαρντ Μπάχμαν”.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1985 η ημερήσια εφημερίδα “Bangor Dialy News” δημοσιεύει την είδηση με τον εξής τίτλο: “Μ’ ένα ψευδώνυμο κρατήθηκαν σε μυστήριο πέντε ιστορίες του Κινγκ”. Λίγο καιρό αργότερα επανεμφανίστηκαν όλα τα βιβλία του Μπάχμαν στις λίστες μεγαλύτερων πωλήσεων. Μόνο για το μυθιστόρημα “Αδυναμία” (Thinner), το οποίο με 28.000 αντίτυπα ήταν αναμφίβολα εμπορικά πετυχημένο, δεκαπλασιάστηκαν οι πωλήσεις (280.000 αντίτυπα).

Αφού έγινε γνωστό, ποιος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο, ο Κινγκ άφησε τον Ρίτσαρντ Μπάχμαν να πεθάνει δημοσίως τον θάνατο από ‘ψευδωνυμικό καρκίνο’. Το 1996, όμως, τον άφησε, εκπλήσσοντας το κοινό, να ξαναζήσει και δημοσιεύει δύο μυθιστορήματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες για το τέρας “ΤΑΚ”. Η παραλλαγή του Στίβεν Κινγκ της ιστορίας κυκλοφορεί κάτω από τον τίτλο Desperation, αυτή του Μπάχμαν- στον πρόλογο σημειώνεται ότι πρόκειται για ένα χαμένο χειρόγραφο, το οποίο ανακάλυψε η ‘χήρα’ του Μπάχμαν στα προσωπικά του αντικείμενα- κάτω από τον τίτλο “Οι ρυθμιστές” (The Regulators). Όπως και πρωτύτερα στο “‘Πράσινο μίλι” (The Green Mile) ο Κινγκ κατηγορείται ότι κερδοσκοπεί με αυτόν τον τρόπο δημοσίευσης.

Με τους “Ρυθμιστές” ο Κινγκ κατάφερε να συνδεθεί με το εκφραστικό στυλ των πρώτων τεσσάρων του μυθιστορημάτων, τα οποία γράφτηκαν πριν από την “Κάρι” και διαφέρουν στην έκφραση αρκετά από το στυλ των μετέπειτα έργων του Κινγκ. Μετά την αποκάλυψη του ψευδώνυμου και κάτω από την πίεση της αμερικανικής κοινής γνώμης εμφανίστηκαν ακόμα το 1985 αυτά τα τέσσερα μυθιστορήματα σε συγκεντρωτικό τόμο κάτω από το τίτλο “Στίβεν Κινγκ, Τα βιβλία του Μπάχμαν: τέσσερις πρώιμες νουβέλες” (Stephen King: The Bachman Books: Four Early Novels)

Ο Στίβεν Κινγκ θεματοποίησε στον τρίτο τόμο της τριλογίας του Καστλ Ροκ “Το πρόσωπο του φόβου” (The dark half) την αποκάλυψη του προσωπικού του ψευδώνυμου και χρωμάτισε το μυθιστόρημα με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ακριβώς όπως και ο Κινγκ συμβαίνει και στον συγγραφέα Θαντέους Μπόμοντ (Thaddeus Beaumont)- οικονομική επιτυχία με την αποκάλυψη του ψευδωνύμου- όμως στο μυθιστόρημα αλλάζουν τους ρόλους συγγραφέας και ψευδώνυμο.

Το ψευδώνυμο Τζον Σουΐθεν (John Swithen)

Το ψευδώνυμο Τζον Σουΐθεν χρησιμοποιήθηκε από τον Κινγκ μονάχα μία φορά και μάλιστα για την δημοσίευση της ιστορίας μικρού μήκους “Το πέμπτο τέταρτο” (The fifth Quarter) τον Απρίλιο του 1972 στο αμερικάνικο ανδρικό περιοδικό “Cavalier”. Χρόνια αργότερα (το 1993) αναδημοσιεύθηκε η ιστορία κάτω από το πραγματικό όνομα του Κινγκ στη συλλογή ιστοριών “Εφιάλτες και ονειρότοποι” (Nightmares & Dreamscapes) και μεταφέρθηκε σε σειρά ταινιών με τίτλο “Εφιάλτες και ονειρότοποι: Από τις ιστορίες του Στίβεν Κινγκ” (Nightmares & Dreamscapes: From the Stories of Stephen King). Η συλλογή, τρίτη σε σειρά συλλογή ιστοριών μικρού μήκους του Κινγκ μετά το “Νυχτερινή Βάρδια” (Graveyard Shift) το 1978 και το (Sceleton Crew) το 1985, την αφιέρωσε ο Κινγκ στον Αμερικανό ποιητή, συγγραφέα και μεγάλο παραμυθά, όπως γράφει στην αφιέρωσή του ο Κινγκ, Thomas Williams (1926-1990). Ακολούθησαν άλλες δύο συλλογές.

Η συνεργασία με τον Πίτερ Στράουμπ (Peter Straub)

Μαζί με τον Πίτερ Στράουμπ ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το 1984 το δημοσιευμένο βιβλίο “Το φυλαχτό” (The Talisman). Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εξασφάλισε για την εταιρία του παραγωγής “DreamWorks” τα δικαιώματα κινηματογράφησης για το βιβλίο αυτό, στο οποίο ο πρωταγωνιστής έπρεπε να ξεκινήσει ένα ταξίδι διαμέσου όλης τς Αμερικής και ενός παράλληλου κόσμου. Το 2001 δημοσιεύθηκε η συνέχεια του “Φυλαχτού” με τον τίτλο “Το μαύρο σπίτι” (The Black House).

Ταινίες

Ο Στίβεν Κινγκ ήταν επίσης και σκηνοθέτης: το 1996 γύρισε την ιστορία του μικρού μήκους “Trucks” με τίτλο “Rhea M” με μάλλον μέτρια επιτυχία. Γι’ αυτήν την σκηνοθετική του απόδοση ήταν υποψήφιος για το Χρυσό Βατόμουρο ως χειρότερος σκηνοθέτης, αλλά δεν πήρε τελικά το βραβείο. Έγραψε το σενάριο για το μουσικό βίντεο “Ghosts” του Μάικλ Τζάκσον. Λόγω μη ικανοποίησης με την κινηματογραφική μεταφορά της “Λάμψης” (Shining) του Στάνλεϋ Κιούμπρικ το 1980 έγραψε το σενάριο για ένα επαναγύρισμα, που προβλήθηκε σε τρία επεισόδια στην τηλεόραση.

Προβλήματα με οπαδούς

Το 1979 ο Κινγκ έπεσε πάνω στον Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν, Mark David Chapman, γεγονός, όμως, ευτυχώς χωρίς ‘παρενέργειες’. Αλλά το 1991 απέκτησε προβλήματα με την Anne Hiltner, η οποία τον κατηγορούσε ότι αντέγραφε, όπως και με τον Eric Keene, ο οποίος διέρρηξε στο σπίτι του και απείλησε τη γυναίκα του Κινγκ. Προπαντός στο “Μίζερι” (Misery) του 1987, όπως και στη νουβέλα “Το μυστικό παράθυρο, ο μυστικός κήπος” από τη συλλογή ιστοριών μικρού μήκους “Λανγκολίερς” (Langoliers) του 1990, και τελευταία στο “Η Ιστορία Της Λίζι” (Lisey’s story) του 2006 ο Κινγκ επεξεργάζεται το φόβο του για τους παράφορους οπαδούς.

Βαρύ αυτοκινητιστικό ατύχημα

Στις 19 Ιουνίου 1999 ο Κινγκ χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου από ένα μικρό λεωφορείο και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο οδηγός, Μπράιαν Σμιθ, ήταν μεθυσμένος και “τον απασχόλησε ο σκύλος του”, όπως ανέφερε ο ίδιος. Αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη για το ατύχημα, που αυτός προκάλεσε. Ο Κινγκ νοσηλεύτηκε επί τρεις βδομάδες στο νοσοκομείο. Μετά από το λάθος μιας τοπικής εφημερίδας πολλοί τον πίστευαν νεκρό. Κατά την ανάρρωσή του από τις συνέπειες του ατυχήματος έγραψε το μυθιστόρημα “Ονειροπαγίδα” (Dreamcatcher). Αργότερα ο Κινγκ αγόρασε το ατυχές αυτοκίνητο, το οποίο την ημέρα ένα χρόνο μετά το ατύχημα το κατέστρεψε και το απέσυρε ιδιόχειρα, για να το αποσύρει ως αντικείμενο αγοραπωλησίας από την κυκλοφορία. Ο Σμιθ πέθανε σε ηλικία 43 ετών το Σεπτέμβριο του 2000, συμπτωματικά την ημέρα γενεθλίων του Κινγκ, πράγμα που οδήγησε σε φήμες μυστικιστικού τύπου στην κοινότητα των οπαδών του. Αναφορές σ’ αυτό το περιστατικό βρίσκονται στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Kingdom Hospital“, δικής του παραγωγής, καθώς και στα “Λύκοι της Κάλλα” (Wolves of the Calla) και “Το τραγούδι της Σουζάννα” (Song of Susannah), οι τόμοι τέσσερα και πέντε της σειράς “Ο Σκοτεινός πύργος” (The dark Tower). Το ίδιο το ατύχημα είναι θέμα του έβδομου τόμου της σειράς αυτής το “Ο Σκοτεινός πύργος” (The dark Tower). Ο Μπράιαν Σμιθ αναφέρεται στο μυθιστόρημα αυτό με το όνομά του.

Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία, … και κριτικές

Ο Στίβεν Κινγκ και διάφοροι παράγοντες (σκηνοθέτες και ηθοποιοί κλπ.) διακρίθηκαν συνολικά με πλήθος βραβείων για διάφορες μορφές των ιστοριών του. Διακρίθηκε :

• 1980 το World Fantasy Award της World Fantasy Convention (Συνάντηση επαγγελματιών, συλλεκτών και άλλων ενδιαφερόμενων στο χώρο της σκοτεινής και ελαφριάς φαντασίας στη τέχνη και λογοτεχνία) στην κατηγορία “Καλύτερη νουβέλα φαντασίας” για την ιστορία του “The Reach” από τη συλλογή διηγημάτων “Skeleton Crew“,
• 1981 με το Best Book for young adults (Καλύτερο βιβλίο για νέους ενήλικες) της American Library Association (αμερικάνικο ίδρυμα βιβλιοθηκών;) για το βιβλίο του “Δύναμη πυρός” (Firestarter) του 1980,
• 1981 με το Alumni Career Award του Πανεπιστημίου του Μέιν στο Ορόνο,με * 1982 ως ο ‘Καλύτερος φανταστικός συγγραφέας της χρονιάς’ από το περιοδικό ‘US-Magazine’
• 1982 με το Hugo Award (κανονικά: Science Fiction Achievement Award), βραβείο αναγνωστών (επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο) του λουξεμβουργιο-αμερικανού εκδότη και συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Hugo Gernsback (1884-1967), στην κατηγορία “Καλύτερο βιβλίο μη φανταστικό”, για το ερευνητικό βιβλίο του” (Dance Macabre) του 1981,
• 1982 με το Locus Award του αμερικάνικου περιοδικού ‘Locus Magazine’, που απονέμει βραβεία αναγνωστών για λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας (καμιά φορά και σκοτεινής φαντασίας και τρόμου), στην κατηγορία “Καλύτερο βιβλίο μη φανταστικό” (Best Non Fiction/Related/Reference Book), επίσης για το ερευνητικό βιβλίο του” (Dance Macabre) του 1981,
• 1986 το Golden Pen Award από την Young Adult Advisory Committee της δημοτικής βιβλιοθήκης του Spokane (Spokane Public Library),
• 1986 με το Locus Award του αμερικάνικου περιοδικού ‘Locus Magazine’ στην κατηγορία “Συλλογές” για την συλλογή μικρών ιστοριών “Skeleton Crew“,
• 1987 με το Bram Stoker Award της Horror Writers Association (Ένωση Συγγραφέων Τρόμου) στην κατηγορία “Καλύτερη νουβέλα” για το βιβλίο του “Μίζερυ” (Misery) του 1987,
• 1990 με το Bram Stoker Award της Horror Writers Association (Ένωση Συγγραφέων Τρόμου) στην κατηγορία “Καλύτερη συλλογή” για τη συλλογή του νουβελών “(ελλην.;)” (Four Past Midnight) του 1987,
• 1994 με το βραβρείο αγγλόφωνης λογοτεχνίας O. Henry Award, πού δίνεται από το 1919 για ιστορίες μηκρού μήκους, στην κατηγορία “Καλύτερη αμερικάνικη ιστορία μικρού μήκους” για την ιστορία του “Ο άνδρας με το μαύρο κουστούμι” (The Man in the Black Suit) από τις συλλογές “Six Stories” και “Everything’s Eventual“,
• 1994 με το World Fantasy Award της World Fantasy Convention (Συνάντηση επαγγελματιών, συλλεκτών και άλλων ενδιαφερόμενων στο χώρο του σκοτεινής και ελαφριάς φαντασίας στη τέχνη και λογοτεχνία) στην κατηγορία “Καλύτερη νουβέλα φαντασίας” για την ιστορία του “Ο άνδρας με το μαύρο κουστούμι” (The Man in the Black Suit) από τις συλλογές “Six Stories” και “Everything’s Eventual“,
• 1995 με το Bram Stoker Award της Horror Writers Association (Ένωση Συγγραφέων Τρόμου) στην κατηγορία “Καλύτερη ιστορία μικρού μήκους” για την ιστορία του “Πρωινό στο Γκόθαμ καφέ” (Lunch at the Gotham Cafe) από τη μετέπειτα συλλογή του “Everything’s Eventual“,
• 1996 με το Bram Stoker Award της Horror Writers Association (Ένωση Συγγραφέων Τρόμου) στην κατηγορία “Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου” για το βιβλίο του “Το πράσινο μίλι” (The Green Mile) του 1996,
• 1996 με το 9th. Annual Collectors Award στην κατηγορία “Καλύτερη αξιοσύλλεκτη μονοκόμματη έκδοση” επίσης για το βιβλίο του “Το πράσινο μίλι” (The Green Mile) του 1996,
• 1997 με το Locus Award του αμερικάνικου περιοδικού ‘Locus Magazine’ στην κατηγορία “Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου” για το βιβλίο του “Ντεσπερέσιον” (Desperation) του 1997,
• 1999 με το Bram Stoker Award της Horror Writers Association (Ένωση Συγγραφέων Τρόμου) στην κατηγορία “Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου” για το βιβλίο του “Σάκος με κόκκαλα” (Bag of Bones) του 1998,
• 1999 με το Locus Award του αμερικάνικου περιοδικού ‘Locus Magazine’ στην κατηγορία “Καλύτερο μυθιστόρημα τρόμου” επίσης για το βιβλίο του “Σάκος με κόκκαλα” (Bag of Bones) του 1998,
• 2001 με το Locus Award του αμερικάνικου περιοδικού ‘Locus Magazine’ στην κατηγορία “Καλύτερο βιβλίο μη φανταστικό” (Best Non Fiction/Related/Reference Book) για το βιβλίο του “On Writing”.
• 2006 με το Βραβείο Μπραμ Στόκερ για το βιβλίο του Lisey’s Story
• 2007 με το Βραβείο Grand Master της Mystery Writers of America (Εταιρείας Αμερικανών συγγραφέων μυστηρίου) για το σύνολο του έργου του
• 2008 και πάλι νικητής του Βραβείου Μπραμ Στόκερ με το μυθιστόρημα Duma Key
• 2015 με το Βραβείο καλύτερου αστυνομικού μυθιστορήματος των “Edgar Awards” για το μυθιστόρημά του Ο κύριος Μερσεντές (Mr. Mercedes) του 2014

Τον Οκτώβριο του 1980 ο Κίγκ παραλαμβάνει για πρώτη φορά το βραβείο World Fantasy Award (θα ακολουθήσουν και άλλα), ένα χρόνο αργότερα του αποδίδεται από το πανεπιστήμιο του Μέιν στο Ορόνο ένας ακαδεμικός τιμητικός τίτλος. Εκείνη τη στιγμή ήταν σε ηλικία 34 ετών ο νεότερος φορέας αυτού του τίτλου. Ακόμα παραλαμβάνει τα βραβεία British Fantasy Award, Nebula Award, Bram Stoker Award, O. Henry Award, Locus Award και το Deutscher Phantastik-Preis (γερμανικό βραβείο φαντασίας) καθώς επίσης πολλές άλλες διακρίσεις.

Το 2003 προς αγανάκτηση πολλών κριτικών τιμήθηκε με το National Book Award to American Letters. Το αμερικάνικο Ίδρυμα „National Book“ τίμησε έτσι τα έργα του ως „εξέχουσες συνεισφορές στο γραπτό λόγο“, πολλοί κριτικοί, όμως, αντιδρούσαν με ανοιχτή επίκριση: Ήτανε της γνώμης, ότι η „λογοτεχνία της (ενν. βιομηχανικής) γραμμής συναρμολόγησης“ του Κίγκ δεν έχει να επιδείξει καμία λογοτεχνική αξία, αισθητικό επίτευγμα ή εφευρετική ευφυία και ως εκ τούτου δεν είναι αξιόλογο να τιμηθεί με ένα τόσο σημαντικό βραβείο.

Το Έργο του

Μυθιστορήματα

Οι ιστορίες του Κινγκ ασχολούνται συχνά με καθημερινούς ανθρώπους, που ροφούνται σε φρικιαστικά και συνήθως υπερφυσικά βιώματα. Ο Κινγκ είναι γνώστης του φανταστικού τρόμου, με το “Danse Macabre” μας παρουσίασε ένα θεματικό βιβλίο, το οποίο σκιαγραφεί την ανάπτυξη της λογοτεχνίας και την φιλμογραφία του τρόμου. Σ’ ένα άλλο θεματικό βιβλίο ονόματι “On writing” (Περί της συγγραφής) ο Κινγκ δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να δει τα προτεινόμενα απ’ αυτόν στιλιστικά μέσα και προσεγγίσεις κατά τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Πέρα απ’ αυτό περιέχει το βιβλίο αυτόαναφορές για τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκαν κάποια από τα έργα του.

Παράλληλα, όμως, στα μυθιστορήματα τρόμου του ό Κινγκ έγραψε και έργα, τα οποία δεν περιείχαν καθόλου ή μόνο ελάχιστα υπερφυσικά στοιχεία, όπως οι νουβέλες “Το πτώμα” (The Body) και το “Rita Hayworth and Shawshank Redemption“.

Ένα από τα βασικότερα θέματα στα μυθιστορήματα τρόμου του Κινγκ είναι το γεγονός, ότι ο τρόμος καραδοκεί πίσω από κατά μεγάλο βαθμό τετριμμένα και καθημερινά πράγματα. Αυτοκίνητα, κλόουνς, αστυνομικοί, σκυλιά του Άγιου Βερνάρδου, ιδιοκτήτες καταστημάτων ή ένα φανταστικό ψευδώνυμο είναι τα οχήματα, που φέρνουν την φρίκη σ’ έναν συνήθως προαστειακό και κοιμώμενο κόσμο.

Πρόσωπα

Αρκετοί πρωταγωνιστές στα έργα του Κινγκ είναι συγγραφείς ή έχουνε συγγραφικές τάσεις. Παρά την φόρτιση των ρόλων τους είναι συχνά διχασμένες προσωπικότητες, που κατά κανόνα δεν είναι θετικά φορτισμένες. Αβέβαιο παραμένει, αν αυτό αποτελεί μια κριτική προοπτική του εαυτού του ή πορτραίτα συναδέλφων.

Εσωτερικοί συσχετισμοί

Ο Μαύρος Πύργος

Η επταλογία του Μαύρου Πύργου (The Dark Tower) είναι μια φανταστική ιστορία, η ιστορία του πιστολέρο Ρόλαντ Ντεσέιν από τη Γαλαάδ. Ο Ρόλαντ, ο τελευταίος από μια ανώτερη γενιά πιστολέρο, ξεκινά από μικρή ηλικία για να βρει τον Μαύρο Πύργο που κινδυνεύει, ώστε να σώσει τον κόσμο του και όλους τους “παράλληλους” κόσμους. Στο δρόμο περνά μέσα από κάποιους από αυτούς τους κόσμους, ταξιδεύει στο χρόνο και αποκτά 4 συντρόφους, που θα ταξιδέψουν και θα αγωνιστούν μαζί του.

Ο Κινγκ, που άρχισε να γράφει το Μαύρο Πύργο το 1970 και τον ολοκλήρωσε το 2004, εμπνεύστηκε τον ήρωά του από το ποίημα “Childe Roland to the Dark Tower came” του Robert Browning αλλά και από τις καουμπόικες ταινίες με τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Τα 7 βιβλία του Μαύρου Πύργου είναι:

• Ο Μαύρος Πύργος I – Ο Τελευταίος Πιστολέρο

• Ο Μαύρος Πύργος II – Το Κάλεσμα Των Τριών

• Ο Μαύρος Πύργος III – Οι Ρημαγμένοι Τόποι

• Ο Μαύρος Πύργος IV – Ο Μάγος Και Η Γυάλινη Σφαίρα

Ο Μαύρος Πύργος V – Οι Λύκοι Της Κάλα

• Ο Μαύρος Πύργος VI – Το Τραγούδι Της Σουζάνα

• Ο Μαύρος Πύργος VII – Ο Μαύρος Πύργος

Για την ιστορία του Ρόλαντ έχει γράψει όμως και πολλά ακόμα έργα,όπως το “Φυλαχτό” και το “Μαύρο Σπίτι”, τις “Μικρές Αδερφές Της Ελούρια”. Επίσης, μικρές αναφορές υπάρχουν σε πάρα πολλά άλλα έργα του, όπως: το Αυτό, το Κοράκι, Καρδιές στην Ατλαντίδα, Ρόουζ Μάντερ, Αϋπνία κ.α.

Επίσης πρόσφατα κυκλοφόρησε σε μορφή κόμικς από τη Marvel και λέγεται ότι είναι στα σκαριά και η ταινία, από τον J.J.Abrams (βλ. Οι Αγνοούμενοι).

Ο Κινγκ επηρεάζεται…

Το ποίημα “Ο κύριος Ρόλαντ ήρθε στον σκοτεινό πύργο” του Robert Browning υπηρέτησε τον Κινγκ ως ελεύθερη βάση για τον “Σκοτεινό πύργο“The Dark Tower“. Επίσης πρέπει να τονιστεί το διήγημα “Η μάσκα του κόκκινου θανάτου” του Edgar Allan Poe, το οποίο αναφέρεται από τον Κινγκ στη “Λάμψη” (The shining). Η μορφή του αμερικανού με τη σιγανή φωνή στον “Σκοτεινό Πύργο” είναι επίσης μια θύμιση στον Πόε. Γενικά, αναφέρει σε πολλά από τα βιβλία του παραθέματα και λογοτεχνικά κείμενα άλλων συγγραφέων και ποιητών.

Ο Κινγκ επηρεάζει…

Το ταλέντο του Στίβεν Κινγκ ως ιστοριογράφου παίζει πια για την λογοτεχνία τρόμου αποφασιστικό ρόλο. Όμως σε κριτικούς κύκλους οι γνώμες διχάζονται. Έτσι, ο Σουνάντ Τ. Ιόσι, για παράδειγμα, τον κατηγορεί ότι το στύλ του είναι πολύ μακρόπνοο και ότι δεν είναι σε θέση να τρομάξει με πρωτότυπο τρόπο το κοινό του. Απεναντίας, θεωρείται πρότυπο από αρκετούς συγγραφείς, που συχνά προσπαθούν να μιμηθούν το στύλ του.

Το έργο ζωής του

Ο Κινγκ έχει δημοσιεύσει ως τώρα συνολικά πάνω από 40 μυθιστορήματα, 100 νουβέλες και μερικά σενάρια. Σ’ αυτά προστίθενται ποιήματα, δοκίμια, στήλες σε περιοδικά και θεματικά βιβλία. Επιπλέον λειτουργεί ο συγγραφέας έναν δικό του εκδοτικό οίκο ονόματι Philtrum Press.

Έργα με θέμα τον Κίνγκ

Εν τω μεταξύ έχουν πλέον γραφτεί και κυκλοφορούνε, κυρίως στην αμερικάνικη αγορά, περισσότερα βιβλία για, παρά από τον ίδιο τον Στίβεν Κινγκ. Για παράδειγμα η φιλόδοξη ‘εγκυκλοπαίδια’ “”The Complete Stephen King Encyclopedia”” του Stephen J. Spignesi ή και κάποια έργα των George Beahm και Michael R. Collings.