Ο Ν. Ανδρουλάκης είχε γράψει για την Εύα Καϊλή: «Συγχαρητήρια @EvaKaili για την εκλογή σου! Για πρώτη φορά από το 2014 το Κίνημά μας θα έχει Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Καλή επιτυχία στα νέα σου καθήκοντα!»
- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα έπρεπε μόλις έγινε γνωστή η ιστορία με την ευρωβουλευτή του Εύα Καϊλή να συγκαλέσει εκτάκτως το Εκτελεστικό Πολιτικό Συμβούλιο και να ερευνήσει το θέμα με όσα στοιχεία μπορούσε να έχει. Και αφού η υπόθεση είναι καραμπινάτη, όφειλε να βγάλει μια απόφαση, ένα κείμενο με το οποίο να ζητά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, από τους ψηφοφόρους του και από αυτούς που σχεδόν 10 χρόνια τώρα σκαλίζουν μάταια μια στάχτη μπας και βρεθεί μια σπίθα να ανάψει φωτιά. Αντί αυτού που είναι μια καθαρή, υπεύθυνη και γενναία στάση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από μόνος του χωρίς να εκφράζει κανένα συλλογικό όργανο, λίγο πολύ παρουσίασε την κ. Καϊλή ως ευρωβουλευτίνα της ΝΔ, καταπλήσσοντας κάθε λογικό άνθρωπο. Έδειξε ότι τα δείγματα κατά το πρώτο αυτό διάστημα της προεδρίας του, τα οποία δεν είναι ενθαρρυντικά, είναι και αντιπροσωπευτικά της προσωπικότητας και των ικανοτήτων του.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα υπήρξε το μεγαλύτερο και γνησιότερο λαϊκό κίνημα στη χώρα σε ειρηνική περίοδο. Από την ίδρυσή του, το 1974, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισε να εκφράζει νωρίς οράματα γενεών και να ενεργοποιεί σταδιακά δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με διαφορετικές καταβολές και βιώματα για να δουλέψουν για μια αλλαγή.
Η χώρα γέμισε οργανώσεις, ακόμη και στα πιο μικρά χωριά βρίσκονταν ένα σπιτάκι για να κρεμαστεί μια ταμπέλα με τον ήλιο. Δημιουργήθηκε μια δυναμική που δεν είχε προηγούμενο, ούτε και εμφανίστηκε ξανά και αυτό οδήγησε θριαμβευτικά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Και είχε σημασία να είναι μεγάλη νίκη και δεδομένη η λαϊκή συμμετοχή γιατί δεν υπήρχε παράδειγμα ένα σοσιαλιστικό αριστερό κίνημα να κερδίζει κυβέρνηση με εκλογές και να αντέχει.
Το ΠΑΣΟΚ είχε καταρτίσει πολύ πρίν την νικηφόρα εκλογική αναμέτρηση κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο είχε συζητήσει με απίστευτο αριθμό πολιτών και το οποίο εφάρμοσε ως κυβέρνηση σε μεγάλο ποσοστό. Η πρώτη κυβερνητική θητεία του ήταν εντυπωσιακή, καθώς σε όλους τους τομείς έγιναν εντυπωσιακές αλλαγές που πήγαν την Ελλάδα μπροστά, συμφιλίωσε τον λαό φέρνοντας στο προσκήνιο χιλιάδες αποκλεισμένους από το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η χώρα υπό την ηγεσία του Α. Παπανδρέου απόκτησε φωνή και ρόλο, κόβοντας σιγά-σιγά τις εξαρτήσεις που την είχαν καταστήσει προτεκτοράτο. Για μένα, προσωπικά, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα κατώτερα στρώματα του λαού, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι ηλικιωμένοι πρώην αγρότες στις εσχατιές της χώρας, που δεν έπαιρναν σύνταξη, οι ψαράδες με τα χιλιομπαλωμένα ρούχα και δίχτυα, με τα βαρκάκια, οι χαμηλόμισθοι που η δουλειά τους δεν έφτανε για να ζήσουν με τα στοιχειώδη, αυτοί που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, την βρήκαν στον ήλιο του ΠΑΣΟΚ και στο πρόσωπο του Ανδρέα. Ανδρέα τον έλεγαν σαν να ήταν γιός τους, αδερφός τους, ένας πολύ δικός τους άνθρωπος. Αυτά ήταν η μια πλευρά.
Η άλλη ήταν η εξουσία και η γοητεία της. Άρχισε να μαγεύει σιγά-σιγά στελέχη που είχαν κυβερνητικές θέσεις με αποτέλεσμα πολλά από αυτά με το δέλεαρ αυτής της εξουσίας άρχισαν να μεταβάλλουν ολόκληρα τμήματα εκείνης της θαυμαστής οργάνωσης βάσης, οργάνωσης του λαού δηλαδή, σε εξάρτημα του κρατικού μηχανισμού, ούτως ώστε να ενισχύσουν τη θέση τους εξασφαλίζοντας όχι απλώς την επανεκλογή τους, αλλά την μονιμοποίησή τους σε ένα σύστημα εξουσίας.
Αυτό είναι το προστάδιο της διαπλοκής που ακολούθησε με αποτέλεσμα να παγιωθεί μια κατάσταση να υπάρχουν οι αρχηγοί και οι άλλοι που τους είχαν υποχρέωση και έπρεπε να τους υπηρετούν. Οι οργανώσεις αποδυναμώθηκαν και έχασαν τον ρόλο τους, αφού όσοι δεν ήθελαν να παίξουν τον ρόλο του σκύλου που τρέχει πίσω από τον όποιο αρχηγό πήγαν στα σπίτια τους ή αδρανοποιήθηκαν. Δεν ήταν όμως αυτά μόνο.
Ο Α. Παπανδρέου είχε υποσχεθεί η αυτοδιοίκηση, ο συνδικαλισμός και οι συνεταιρισμοί να πάρουν αρμοδιότητες και οικονομική στήριξη για να γίνουν «πυλώνες της δημοκρατίας» Η υπόσχεση τηρήθηκε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις έγιναν πυλώνες της διαφθοράς της ρεμούλας και των προσωπικών φιλοδοξιών. Ο Ανδρέας προδόθηκε. Ετσι το ΠΑΣΟΚ άρχισε να μην αρέσει, όπως είχε πεί η Μελίνα, αλλά οι ηγετίσκοι του είχαν κάνει τα κουμάντα τους με τα μεγάλα συμφέροντα και την διαπλοκή και δεν είχαν πια ανάγκη ούτε αυτούς τους λίγους των τοπικών οργανώσεων με αποτέλεσμα να κλείσουν σχεδόν όλες.
Αυτές οι συνθήκες ήαν εκκολαπτήρια σκανδάλων. Ο Ακης Τσοχατζόπουλος ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Τώρα μας προέκυψε και θηλυκός Άκης. Δεν εκπλήσσομαι που το πλαίσιο στο οποίο κινείται το ΚΙΝΑΛ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι το ίδιο με αυτό το παρακμιακό και νοσηρό που περιγράφω. Μαζεύονται κάποιοι γύρω από την ηγεσία και περιμένουν από τους προδομένους που σκαλίζουν τη στάχτη να τους βγάλουν Βουλευτές· αυτό είναι το ατομικό όραμα που συλλογικό μετατρέπεται στο να μπούμε σε κυβέρνηση. Δεν συγκινείται κανένας όμως από αυτά.
Το ΠΑΣΟΚ που θα συγκινήσει ξανά πρέπει να παραδεχτεί τα λάθη του έμπρακτα, πολεμώντας με ειλικρίνεια και όχι για τα μάτια του κόσμου τη διαπλοκή και την ασυδοσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Να κόψει τα δεσμά που έχει με αυτούς και να αγωνιστεί για να φέρει την πολιτική στο προσκήνιο και κυρίαρχη όπως πρέπει να είναι σε μια δημοκρατία για να υπάρχει λαϊκή κυριαρχία.
Το ΠΑΣΟΚ έχει όπλο αν θέλει να τιμά το όνομά του και την ιστορία του τις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου. Την τόλμη του, τον ριζοσπαστισμό του, την αναλυτική του σκέψη και κυρίως την αγάπη του και τον σεβασμό του στον λαό. Δεν έχουν δείξει μέχρι τώρα οι ηγέτες ούτε ότι θέλουν, ούτε ότι μπορούν.
