Και διερωτάται:
«Αλήθεια, από πού προκύπτει αυτή η αισιοδοξία;
Από το γεγονός ότι η Γερμανία δεν δέχεται όχι ευρωομόλογο και κοινό δανεισμό για ένα γενναίο πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης που έρχεται, αλλά ούτε καν πλαφόν στις τιμές ενέργειας;
Από το γεγονός ότι αντί τα τεθωρακισμένα οχήματα Marder να αντικαταστήσουν τα BMP1 που αποσύρονται από τα νησιά, θα τοποθετηθούν στον Έβρο;
Από το γεγονός ότι η Γερμανία περιορίζεται σε γενικόλογες και αυτονόητες δηλώσεις για την τουρκική επιθετικότητα, χωρίς καμία όχι καταδίκη, αλλά ούτε καν κριτική της γείτονος;
Από την ευθεία σύσταση του Γερμανού Καγκελάριου “να μην γίνονται συγκρίσεις μεταξύ Ουκρανικού και Ανατολικής Μεσογείου”;
Από τη σπουδή της Γερμανίας να πουλήσει υποβρύχια στην Τουρκία;
Από την αφωνία του Γερμανού Καγκελάριου για το προσφυγικό, για ένα δίκαιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το ‘Ασυλο ή τουλάχιστον για την εργαλειοποίηση από την Τουρκία;
Από την επιμονή της Γερμανίας να αποκλείει την Ελλάδα από τις διεθνείς διασκέψεις για τη Λιβύη την ώρα που η μία τουρκολιβυκή συμφωνία διαδέχεται την άλλη;
Ή, τέλος, από το γεγονός ότι η μόνη συζήτηση Ελλάδας-Γερμανίας είναι για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας και όχι και για μια πρωτοβουλία ειρήνης και τερματισμού της ρωσικής εισβολής στα πρότυπα της πρότασης Ντράγκι;».
