The beast within

Η εν εξελίξει τεράστια ανθρώπινη τραγωδία στην Τουρκία και την Συρία, λυπάμαι, αλλά έχει όνομα. Και δεν λέγεται εγκέλαδος.

Λέγεται μηχανικός, με πτυχίο από την αγορά του Aλ Χαλίλι. Μπορεί και γουστάρει να βλέπει τα σπίτια του να πέφτουν. Θα χτίσει άλλα· νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Who cares.

Λέγεται πολιτικός που δεν έχει ιδέα από πολιτική, άλλη παρά από εκείνη που του εξασφαλίζει παχύ μηνιάτικο, διπλωματική ή άλλη προσωπική εξέλιξη, και μερικές τσουλάρες να του παίρνουν πίπα στο γραφείο που εσύ πληρώνεις. Sticky but sweet.

Eίναι ο μεγαλοεπιχειρηματίας που μοιράζει απλόχερα το μεροκάματο της πείνας, ίσα για να νοικιάσεις ή να αγοράσεις ένα σπίτι, το οποίο αργά ή γρήγορα θα γίνει ο τάφος σου (είτε πέσει, είτε όχι).

Είναι το ΔΝΤ, που χτύπησε και λεηλάτησε την Τουρκία επί μία σχεδόν δεκαετία, στο πρόσφατο παρελθόν (2001-2010), αλλά πάντως πολύ πριν τον εγκέλαδο του τρέχοντος εν Χριστώ έτους. Allah.

Λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, που άνοιξε την είσοδό της στην Τουρκία από το 2004-2005, αλλά παρά τις όποιες προσπάθειές της, επιμένει ότι η υποψήφια χώρα δεν είναι έτοιμη για ένταξη. Προφανώς, όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα, οπότε τα ξαναλέμε μετά τον επόμενο σεισμό (αφού πρώτα χτυπήσουμε μια βοτουλινική τοξίνη, για να μην φαίνεται πως ούτως ή άλλως δεν έχουμε συναισθήματα).

Είναι τα ΜΜΕ, που χώνονται μαζί με τους διασώστες στα ερείπια, μήπως και το δάκρυ σου σταθεί ικανό να αντιστρέψει την πτώση της αξιοπιστίας του Τύπου και την αποστροφή του κοινού από τα όσα του προσφέρει η οθόνη του. Αλήθεια, σε τί ωφέλησε ποτέ την ενημέρωσή σου η θέαση ενός παιδιού με αίματα στο πρόσωπο, ενός άλλου που κλαίει και ψάχνει την μητέρα του, αλλά και η σορός κάποιου που μέχρι πριν λίγο ανέπνεε, αλλά τελικά δεν κατάφερε να βγει ζωντανό από τα συντρίμμια; Αυτά μας έδειξε ο φακός της ΕΡΤ, της οποίας την αποστολή στην γείτονα χώρα πληρώνουμε εγώ κι εσύ. Εσύ κι εγώ. Μόνοι πάνω στην γη.

Λέγεται Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Tις καταγγελίες μου για τις απαράδεκτες τηλεοπτικές εικόνες από τον σεισμό στην Τουρκία και την Συρία, που συνιστούν ακραία μορφή εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου πόνου, θα τις εξετάσει; Αμφιβάλλω.

Λέγεται λαϊκισμός χωρίς σύνορα. Αντί να κοιτάξει να λύσει μερικά έστω από τα πιο σοβαρά ζητήματα της διαβίωσης των πολιτών της χώρας του (με πρώτο, προφανώς, την στέγαση), ο Πρόεδρος της Τουρκίας και η ομάδα του, αλλά και η εκλογική τους βάση και οι διάφοροι άλλοι φίλοι και συνεργάτες τους, απασχολούνται και απασχολούν με την εξωτερική τους πολιτική και την εξασφάλιση της ψήφου των φτωχών. Η αποθέωση του φαίνεσθαι, φτιασιδώνεσθαι και ενθουσιάζεσθαι, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Δώσε στον λαό σπίτια από σανό.

Είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, που εξαπατάει συνειδήσεις και αξίες, εξωθώντας τους ανθρώπους να ζουν σε άθλιες ή έστω πολύ κακές για τα σημερινά παγκόσμια δεδομένα συνθήκες, μέσω της πίστης ότι, πού θα πάει, δεν μπορεί, θα γυρίσει ο τροχός.

Λέγεται αστυφιλία. Η συγκέντρωση ανθρώπων στις φτωχογειτονιές μεγαλουπόλεων και άλλων αστικών κέντρων του κόσμου, δεν είναι σύγχρονο, ούτε μεμονωμένο φαινόμενο. Το βλέπουμε στις παραγκουπόλεις της Νότιας Αμερικής, στην Ινδοκίνα και φυσικά στην Κίνα, με το εξαιρετικά υποβαθμισμένο περιβαλλοντικά και υγειονομικά Πεκίνο, καλά, στην Ινδία δεν το συζητάμε καν, από το Νέο Δελχί δεν θέλεις ούτε απ’ έξω να περάσεις, αλλά ακόμα και στις ΗΠΑ (αν και με πολύ διαφορετικούς όρους, το Bronx επ’ ουδενί δεν μπορεί να συγκριθεί με το Manhattan, δύο περιοχές της ίδιας τερατούπολης, που ακούει στο όνομα Νέα Υόρκη· κι αν σ’ ενδιαφέρει περισσότερο, διάβασε ενδεικτικά το σύντομο άρθρο “The fall of New York and the urban crisis of affluence“).

Λέγεται έλλειψη πρόληψης, απουσία ελέγχου και δικαιοσύνης ήλιε φανταστικέ. Οι περισσότεροι εκ των κατηγορουμένων για την ευθύνη των κτιριακών συγκροτημάτων που κατέπεσαν από τον σεισμό στην Αθήνα του 1999, εν τέλει αθωώθηκαν, απαλλάχθηκαν, ή απλώς ξεχάστηκαν. Από ‘δω πάν’ κι άλλοι.

Λέγεται σεισμός στην Τουρκία, εν έτει 1999 (λίγο πριν τον σεισμό του ίδιου έτους, στην Ελλάδα). Μίλησε με θύματα 20.000 (κατά προσέγγιση). Δεν αργήσαμε να πάμε παρακάτω. Κλάιν μάιν. 

Λέγεται υποθαλάσσιος σεισμός και τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό, δώρο για τα Χριστούγεννα των φτωχών της Ινδονησίας του 2004. Νεκροί: 200.000 (τουλάχιστον). Ο θεός είναι μεγάλος (ειδικώς αν σκεφτείς ότι την πλήρωσαν και κάποιοι παιδεραστές, που πηγαίνουν στην Ταϊλάνδη, η οποία χτυπήθηκε από το τσουνάμι, για CST/Child Sex Tourism).

Λέγεται, να δεις, πώς μου την είπαν; Α, ναι. Επιστήμη. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, προφανώς και κάποιοι επιστήμονες φώναζαν, αλλά οι πολιτικές ηγεσίες δεν τους άκουγαν. Αυτό όμως είναι ένα μήνυμα και προς τις δύο πλευρές, διότι συνηθίζουμε να τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς. Αλλά μάλλον και οι επιστήμονες θα πρέπει να ενεργοποιηθούν, στο σύνολό τους. Είναι εντελώς μη πρακτικό και εν πάση περιπτώσει αναληθές να λέμε ότι επιστήμη και πολιτική είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι περισσότεροι πολιτικοί προέρχονται από τον χώρο της επιστήμης, με ναυαρχίδα τους την Νομική. Και στην τελική, το να λες ότι δεν ασχολείσαι με πολιτική, κι αυτό πολιτική είναι.

Λέγεται έπαρση. Είναι ο χειρότερος σύμβουλος του πολιτικού σου γραφείου. Προσωπικά, ποτέ στο παρελθόν, ακόμα και επί βαθιάς Παπανδρεακής ορθοδοξίας, δεν άκουσα κυβερνητικό βουλευτή να διατείνεται ότι το κόμμα του θα είναι όχι μόνο η επόμενη, αλλά και η μεθεπόμενη κυβέρνηση. Αυτό υποστήριξε στις 8-2-2023 ο Δ. Βαρτζόπουλος, ψυχίατρος και εκλεγμένος με την ΝΔ στην Β’ Θεσσαλονίκης, μιας κατεξοχήν αγροτοβιομηχανικής και σε πολύ μεγάλο βαθμό υποβαθμισμένης περιοχής, αν εξαιρέσουμε τους δήμους Θέρμης και Πυλαίας, ίσως και ένα μικρό μέρος του δήμου Ωραιοκάστρου. Θέλω να πω δηλαδή ότι εξαρτάται σε ποιούς απευθύνεσαι, και εν προκειμένω ποιούς εκπροσωπείς, συνολικά, ασχέτως του ποιοί συγκεκριμένα σε ψήφισαν. Η ουσία είναι ότι ακόμα και η Χριστίνα Τσόρμπα, δημοσιογράφος της “Βεργίνα” τηλεόρασης (εκπομπή “Τα λέμε”), εξεπλάγην από την αλαζονεία του βουλευτή (και δεν πρόκειται και για καμμιά αριστερή τύπισσα). Βούτυρο στο ψωμί όσων πιστεύουν ότι οι εκλογές είναι στημένες (και δικαίως, φυσικά). Η αποχή στην πρώτη αναμέτρηση των προεδρικών εκλογών της Κύπρου, στις 5-2-2023, άγγιξε το 30% επί των έγκυρων ψηφοδελτίων, σε όλη την επικράτεια της νήσου, με μισό μονάχα εκατομμύριο εγγεγραμμένους ψηφοφόρους (στις τελευταίες εκλογές της Ελλάδας, η συνολική αποχή έφτασε και πέρασε το 40%).

Είναι η υποκρισία του πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, όταν στέλνει βοήθεια στην Τουρκία, αλλά όχι στην Συρία. Και μετά, είναι το ίδιο σύστημα που απωθεί πρόσφυγες και μετανάστες, κεφαλαιοποιώντας εκλογικά την αντίδραση όσων εναντιώνονται στην προσφυγιά και την μετανάστευση, αφού χρωστάει σε αυτούς που εξέλεξαν προηγουμένως τους πολιτικούς που δημιούργησαν το φαινόμενο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, το οποίο αμφότεροι πολεμούν.

Είναι το συναίσθημα ενός μικρού παιδιού, που περιμένει μια αχτίδα σωτηρίας.

Είναι το παιδί που κρύβεις μέσα σου.

Eίσαι εκεί που ποτέ δεν έχεις κοιτάξει.

Λέγεται φόβος.