- Ξενοφών Μπρουντζάκης*, Το Ποντίκι (15/3/23)
Προς το παρόν βρισκόμαστε μπροστά στο ιστορικό παράδοξο να έρχονται οι μουσουλμάνοι στις χώρες της Δύσης, να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις ιδιαιτερότητές τους εκμεταλλευόμενοι όλες τις δημοκρατικές ελευθερίες που τους παρέχονται, να νομιμοποιούν νοοτροπίες και εθιμικά δίκαια που κρατούν από τους βεδουίνους σε πρωτεύουσες όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, οι Βρυξέλλες (πολλές φορές ενάντια στις συνταγματικές διατάξεις των χωρών που τους φιλοξενούν), να έχουν το δικαίωμα να απεχθάνονται και να θεωρούν διεφθαρμένο τον δυτικό πολιτισμό και όταν κάποιος «απόγονος των Σταυροφόρων» τολμήσει να το κριτικάρει, να θεωρείται ισλαμοφοβικός, ρατσιστής και φασίστας στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη να προγράφεται με αποκεφαλισμό.
Οι πρώτες ισλαμικές κατακτήσεις
Για να καταλάβουμε καλύτερα τα γεγονότα, ας έχουμε στο νου μας ότι μέχρι το 600 μ.Χ. δεν υπήρχαν μουσουλμάνοι και λίγο μετά, με την εξάπλωση του μωαμεθανισμού μέσω της αραβικής γλώσσας, ήταν περιορισμένοι στην αραβική χερσόνησο.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν Άραβες στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη Βόρεια Αφρική. Μάλιστα, τα εδάφη της Συρίας και της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος της ελληνόφωνης Χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Επίσης, οι δυο μεγάλες χώρες του Ιράκ και της Περσίας (σημερινού Ιράν) πίστευαν στο ζωροαστρισμό, που είναι μια από τις παλαιότερες θρησκείες και του οποίου η εμφάνιση χρονολογείται περίπου 3.000 χρόνια πριν.
Οι ισλαμιστές που επικαλούνται τους «ιμπεριαλιστές», τους «αποικιοκράτες» και τους «Σταυροφόρους», μόλις το 641 είχαν αλλάξει ριζικά όλον τον γύρω τους κόσμο. Οι μουσουλμανικοί στρατοί είχαν κυριεύσει τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, το Ιράκ και είχαν καταλάβει και τους Αγίους Τόπους.
Από πολύ νωρίς, μάλιστα, οι βλέψεις τους στράφηκαν προς την Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη πολιορκία της απότους Άραβες χρονολογείται το 674 και διήρκησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια, έως το 678. Στο μεταξύ, κατέλαβαν το εξαρχάτο της Βόρειας Αφρικής, που ήταν μία περιφέρεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με κέντρο την Καρχηδόνα της Τυνησίας και περιελάμβανε τις κτήσεις στη Δυτική Μεσόγειο.
Το κυβερνούσε ο έξαρχος (αντιβασιλιάς) και ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαυρίκιο στα τέλη της δεκαετίας του 580· επέζησε ώς τη μουσουλμανική κατάκτηση του Μαγκρέμπ στο τέλος του 7ου αι. Τέλος, η ισλαμική επεκτασιμότητα εξαπλώθηκε στην Κεντρική και Νοτιανατολική Ασία (Μαλαισία, Ινδονησία) και στην Ινδική υποχερσόνησο – Πακιστάν, Μπαγκλαντές και μέρη της Ινδίας και της Βιρμανίας. Στις χώρες αυτές, αν και δεν επεκράτησε η αραβική γλώσσα, εδραιώθηκε το Ισλάμ ως κυρίαρχη θρησκεία. Μέχρι το τέλος του 720 είχε κυριαρχήσει και στην Ισπανία…
Εισβάλλοντας στην Ευρώπη
Η κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου ξεκίνησε όταν οι Μαυριτανοί (Βέρβεροι με κάποιους Άραβες) εισέβαλαν στη βισιγοτθική χριστιανική Ιβηρική (σύγχρονη Ισπανία, Πορτογαλία, Ανδόρα, Γιβραλτάρ) το 711.
Αποβιβάστηκαν στο Γιβραλτάρ στις 30 Απριλίου και κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια. Η περιοχή αυτή, με την αραβική ονομασία Αλ-Ανδαλουσία, έγινε αρχικά εμιράτο και στη συνέχεια ανεξάρτητο χαλιφάτο των Ομαγιάδων. Το 1031 τα χριστιανικά βασίλεια ξεκίνησαν την ανακατάληψη μέχρι το 1492, όταν η Γρανάδα, το τελευταίο βασίλειο της Αλ-Ανδαλουσίας, έπεσε από τους Ισπανούς βασιλείς.
Όπως είδαμε, οι Άραβες πάτησαν πολύ νωρίς το πόδι τους στην Ευρώπη, μόλις το 711. Ο Βερβερίνος Ντζέμπελ αλ Ταρίκ πέρασε τις Ηράκλειες Στήλες χαρίζοντας στον βράχο το όνομά του, Γκιμπρ αλ Ταρίκ (βράχος του Ταρίκ – Γιβραλτάρ) και αφού λεηλάτησε την Ισπανία και κατατρόπωσε τον στρατό του βασιλιά Ροδέριχου των εκεί Βησιγότθων, πέρασε τα Πυρηναία και άρχισε να κυριεύει τις πόλεις των Φράγκων τη μια μετά την άλλη.
Ώς το 725 οι Άραβες είχαν φθάσει μέχρι την Τουλούζη, την οποία δεν κατάφεραν να εκπορθήσουν, ενώ το 732 κυνήγησαν τον Φράγκο δούκα της Ακουιτανίας ώς το Μπορντό. Ένας τοπικός Φράγκος ηγεμόνας, ο Κάρολος (689 – 741), έσπευσε να τον βοηθήσει, ενώ οι Άραβες πολιορκούσαν την Τουρ. Οι Φράγκοι του Καρόλου συγκρούσθηκαν με τους Άραβες του κυβερνήτη της Ισπανίας, Αβδελραχμάν, στις 17 Οκτωβρίου του 732, στο αρχαίο Πικτάβιον, το κατοπινό Πουατιέ. Στη μάχη αυτή οι Άραβες νικήθηκαν και ο Αβδελραχμάν σκοτώθηκε. Ήταν η πρώτη και η καθοριστική ήττα των Αράβων στην Ευρώπη. Ώς το 738 οι Φράγκοι είχαν απαλλαγεί από τους Άραβες, που περιορίστηκαν στην Ισπανία.
Οι στρατιώτες του Ισλάμ, ωστόσο, επεχείρησαν να πολιορκήσουν την Κωνσταντινούπολη από θαλάσσης. Την πρώτη φορά, όπως ήδη αναφέραμε, το 674, η πολιορκία κράτησε 4 χρόνια. Το 716 μια τεράστια μουσουλμανική δύναμη επεχείρησε ξανά να κυριεύσει τη Βασιλεύουσα – ανεπιτυχώς κι αυτή τη φορά.
Το Ισλάμ ξανά κατά της Ευρώπης
Αρκετούς αιώνες αργότερα το Ισλάμ, μετά και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, με αναζωογονημένες τις φιλοδοξίες του επεχείρησε να καταλάβει την Ιταλία. Στις 28 Ιουλίου 1480, 128 τουρκικά πλοία αγκυροβόλησαν μπροστά στα τείχη της πόλης του Οτράντο, όπου αποβιβάστηκαν 18.000 Τούρκοι υπό την ηγεσία του Γκεντίκ Αχμέτ πασά. Αμέσως οι Τούρκοι άρχισαν σφοδρό κανονιοβολισμό.
Η μικρή φρουρά (περίπου 140 άνδρες) και οι περίπου 17.000 κάτοικοι δεν ήταν προετοιμασμένοι. Οι Τούρκοι έσφαξαν 12.000 κατοίκους. Τότε ο Πάπας Σίξτος ζήτησε βοήθεια από την Ουγγαρία, η οποία ανταποκρίθηκε όπως και η Αραγόνα και ο Φερδινάνδος της Νάπολης. Το 1481 οι οθωμανικές δυνάμεις ηττήθηκαν και η πόλη απελευθερώθηκε. Οι προσπάθειες εναντίον της Ευρώπης δεν σταμάτησαν καθώς κατόπιν οι Οθωμανοί επιτέθηκαν από τον Νότο στη Μάλτα το 1565, δίχως επιτυχία.
Ωστόσο, ο Βορράς ήταν εκείνος που δέχτηκε τις πιο σκληρές επιθέσεις της στρατιάς του Προφήτη. Τα οθωμανικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Βαλκανική Χερσόνησο και την Ουγγαρία, εισέβαλαν στην Αυστρία το 1529 και έφτασαν έξω από τη Βιέννη.
Εάν την καταλάμβαναν θα κατέρρεε όλη η Ευρώπη, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός. Ωστόσο, τα όνειρα γα την καθυπόταξη της άπιστης Δύσης των Σταυροφόρων δεν έπαψαν να υπάρχουν. Μόλις εκατόν πενήντα χρόνια μετά οι Οθωμανοί επεχείρησαν για δεύτερη φορά την κατάληψη της αυστριακής πρωτεύουσας, το 1683.
Η Βιέννη πολιορκήθηκε από τους Τούρκους και γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή σαν από θαύμα. Η αποτροπή των Οθωμανών υπήρξε καθοριστική για τη γεωπολιτική εξέλιξη της ηπείρου μας.
Η κατάκτηση της Ευρώπης αποτελεί μια βασική επιδίωξη της ισλαμικής θρησκείας, πράγμα που προπαγανδίζεται μέσα από το Κοράνι. Η εμμονή στην αναπόφευκτη κυριαρχία της ισλαμικής πίστης εξακολουθεί να είναι ζώσα στις μέρες μας και καλό είναι να το γνωρίζουμε.
*Το παρόν αποτελεί το τρίτο μέρος μιας σειράς άρθρων που παρουσιάζει ο συγγραφέας στην εφημερίδα Το Ποντίκι, υπό την γενική ενότητα «Το Ισλάμ και οι Άλλοι».
