Κεντρική ιδέα του σχεδιασμού αποτελεί η σφιχτή εγγραφή, σε κάτοψη και τομή, μίας λευκής, λείας, γλυπτικής «μορφής-σήματος» στη φύση. Η ελικοειδής κύρια όψη μοιάζει να περιστρέφεται, να ανυψώνεται σε συνεχή κίνηση, δίνοντας μία αίσθηση δυναμική και ταυτόχρονα ανάλαφρη. Ο σχεδιασμός αντιδρά στο τοπιακό πανόραμα, καθώς το κτίριο βρίσκεται σχεδόν σε επαφή με το Γκολφ της Γλυφάδας, ενώ νοτιοδυτικά του απλώνεται ο Σαρωνικός κόλπος που χάνεται στον ορίζοντα. Οι παραλλαγές του φυσικού φωτός, οι διαφορετικές θέες και οι μεταμφιέσεις της φύσης ανάλογα με την εποχή και την ώρα της ημέρας ή της νύχτας, εγκαθιστούν έναν καμβά εννοιολογικών και οπτικών σχέσεων πάνω στον οποίο υφαίνεται το αρχιτεκτονικό συντακτικό.
Η σύνθεση διαπραγματεύεται τον διάλογο ανάμεσα στο κτίριο και το τοπίο οργανώνοντας το εσωτερικό του σε χώρους «καθημερινούς» ή «έκτακτους», που αναλογούν στις διαβαθμίσεις της θέας και των λειτουργιών. Στο πλαίσιο αυτό το μοίρασμα των εξωτερικών ανοιγμάτων προσαρμόζεται άλλοτε στις επιθυμητές συνθήκες ιδιωτικότητας, και άλλοτε εξωστρέφειας, προσφέροντας μία άμεση εμπειρία από διαφορετικές αφηγήσεις που συμπληρώνουν η μία την άλλη. Έτσι, οι δύο πλάγιες όψεις και η εσωτερική προβάλουν εσωστρεφείς, προστατευμένες, σε αντιδιαστολή με εκείνη της οδού Ξενοφώντος που ανοίγεται προς την θέα. Την στιβαρή αυτή αρχιτεκτονική καλύπτει μονολιθικά μία διάτρητη επιδερμίδα, σαν κλωστρά αποτελούμενο από γραμμικές διατομές, ελαφρύνοντας το αισθητικό βάρος του κτιριακού όγκου. Τα κατακόρυφα στοιχεία της ρυθμολογούν την επίδραση του φυσικού φωτός δημιουργώντας ένα πορώδες όριο που φιλτράρει τη φύση και τα βλέμματα. Ταυτόχρονα προσδίδουν στις όψεις μία αίσθηση λεπτότεχνη. Αντίστοιχη είναι η διαμόρφωση της περίφραξης που καλείται να εξυπηρετήσει τις λειτουργικές απαιτήσεις της προστασίας και της υποδοχής. Μέσα από τις επιμέρους αυτές χειρονομίες παράγεται τελικά μία ολοκληρωμένη δομή που δηλώνει την εξισορρόπηση όλων αυτών των σχέσεων αναδεικνύοντας την συνολική σχεδιαστική λογική του κτιρίου.
Το «Τhe Helix» βασίζει τον συνθετικό του χειρισμό στην ισχυρή αντίστιξη χρωμάτων και υφών μεταξύ του κτίσματος (λευκού, μαλακού, λείου, καμπυλωμένου) και του φυσικού στοιχείου (γαιώδους, αδρού, σκληρού, γωνιώδους). Στην αρχιτεκτονική γλώσσα που υιοθετήθηκε το λευκό αποτελεί μια σιωπηλή δήλωση παρουσίας, είναι τα πάντα και ταυτόχρονα διαφορετικό. Μέσα από τον αποχρωματισμό του κτίσματος γίνεται αναγνωρίσιμη η ομογενοποιητική αντιμετώπιση του φλοιού, ενώ αντίστοιχα λευκές σκηνογραφίες, που εμπλέκουν μια ποικιλία υλικών -–διάτρητα ή συμπαγή, διαφανή ή ημιδιαφανή, φυσικά ή βιομηχανικά– δίνουν το ύφος στους εσωτερικούς χώρους όπου επικρατεί το φυσικό φως. Ο σχεδιασμός ενσωματώνει έμμεσα την μνήμη του ελληνικού μοντερνιστικού περιαστικού βιώματος, χωρίς εμμονή σε ένα ιδίωμα που θα υπογράφει μονοσήμαντα έναν συγκεκριμένο τρόπο φορμαλιστικής ερμηνείας του. Το κτίριο γίνεται αντιληπτό ως τοπόσημο που καλείται να επηρεάσει την μικροκλίμακα στην οποία εντάσσεται συμβάλλοντας στην ανασύνταξη της τοπικής αστικής κατάστασης.
Σχετικά με την Potiropoulos+Partners:
Καινοτόμα και ευρηματική αρχιτεκτονική, βασισμένη στη δημιουργικότητα, στην έρευνα και επίσης στον σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος, αποτελούν την φιλοσοφία και το σχεδιαστικό στίγμα της Potiropoulos+Partners. Το γραφείο δημιουργεί έργα υψηλής ποιότητας για τους πελάτες του, μέσω μιας σχεδιαστικής προσέγγισης που αναζητεί νέους τρόπους σκέψης και έκφρασης, συμπυκνώνοντας στις προτάσεις του πολύπλευρες νοηματικές, συντακτικές και φαντασιακές προθέσεις. Το γραφείο ιδρύθηκε το 1989 από τους Δημήτρη Ποτηρόπουλο και Λιάνα Νέλλα-Ποτηροπούλου και έχει καθιερωθεί ως ένα από τα κορυφαία και μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά γραφεία αιχμής στην Ελλάδα, με έδρα την Αθήνα και το Λονδίνο. Σήμερα, με 30 χρόνια εμπειρία, και τη συμμετοχή πλέον και του γιου τους Ρήγα Ποτηρόπουλου, η δημιουργική αυτή ομάδα ταλαντούχων αρχιτεκτόνων απευθύνεται στην παγκόσμια αγορά, παρέχοντας πλήρεις υπηρεσίες σχεδιασμού, σε όλο το φάσμα, τις τυπολογίες και τις κλίμακες των αρχιτεκτονικών και πολεοδομικών έργων.
Διακρίσεις:
Η Potiropoulos+Partners έχει επανειλημμένα βραβευτεί σε εθνικούς και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, όπως το 1ο βραβείο που απέσπασε για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Σάμο, 3ο βραβείο για το Συγκρότημα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος στο Μαρούσι, 2ο βραβείο για το Νέο Μουσείο Ακρόπολης σε συνεργασία με το Studio Daniel Libeskind, 1ο βραβείο για την ανακαίνιση και επανάχρηση του κτιριακού συγκροτήματος «Εκμετζόγλου» στον Βόλο, διάκριση για το Grand Egyptian Museum στο Κάιρο, κ.α. Παράλληλα το γραφείο έχει τιμηθεί με σημαντικές διεθνείς διακρίσεις, όπως το Βραβείο «Architizer A+» για το «Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών» το 2016 και αντίστοιχα για την «Beach Front Villa – Navarino Residence» το 2017, ενώ έχει προταθεί από το Ίδρυμα «Mies van der Rohe» για το Βραβείο «Mies van der Rohe 2015 – Βραβείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Σύγχρονη Αρχιτεκτονική». Επίσης έχει βραβευθεί με τα «Special Mention» και «Winner» των «German Design Awards 2018», όπως και με το «Winner» των «German Design Awards 2020», του έγκριτου, διεθνούς φήμης οργανισμού «German Design Council», καθώς και πρόσφατα με τα «World Architecture Community Awards 2018» για τα έργα: «Βeach Front Villa – Navarino Residence», «Touristic Development of Luxury Suites in Kavouri» και «Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών». Το 2018 το project του γραφείου «Mykonos White Boxes Resort» απέσπασε το Χάλκινο Βραβείο στα «A’ Design Awards», από τις πιο σημαντικές διακρίσεις όσον αφορά το design παγκοσμίως.
