Η Τουρκία ακολουθούσα την παραδοσιακή αντίληψη μιας ανερυθριάστου διεκδίκησης των εθνικών της συμφερόντων, όπως η ίδια τα προσδιορίζει, παραβλέποντας τη διεθνή νομοταξία, έρχεται σήμερα παρεκκλίνοντας της εν προκειμένω ομοφωνίας όλων των υπολοίπων, να ασκήσει βέτο στην ένταξη των σκανδιναβικών χωρών, Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, επιδιώκοντας εν προκειμένω τη διασφάλιση ανταλλαγμάτων επί ζητημάτων, που άπτονται δικών της διεκδικήσεων. Τούτο σημαίνει πως δεδομένης της conditio sine qua non υφιστάμενης ως προϋπόθεσης ομοφωνίας για την ολοκλήρωση τής κατά ταύτα διεργασίας, η τουρκική συναίνεση καθίσταται γεγονός αναγκαίο εν τοις πράγμασι.
Στο πλαίσιο της κατά τα ανωτέρω αντίληψης πολιτικού εκβιασμού μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι η Άγκυρα αποσκοπεί στην εξασφάλιση βραχυπρόθεσμων οφελών οικονομικής διάστασης, συναρτώμενων προς την οιονεί επιρρεπή προς κατάρρευση τουρκική οικονομία, ενώ από την άλλη θέτει ζητήματα παραπέμποντα, τόσο στην παροχή πολιτικού ασύλου από τις υπό ένταξη σκανδιναβικές χώρες προς τους διωκόμενους και αποκαλούμενους από την ίδια τρομοκράτες, όσο και στην εξασφάλιση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού των διεκδικούμενων από αυτήν οπλικών συστημάτων για την αποκατάσταση αυτού που η ίδια η Τουρκία αντιλαμβάνεται ως ισορροπία στρατιωτικής υπεροχής στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, του Αιγαίου προεξάρχοντος.
Είναι προφανές και αναμενόμενο πως το τουρκικό βέτο δεν πρόκειται να διατηρηθεί παρά μόνο ως ένα εκκρεμές, κινούμενο μεσούντος ενός εν εξελίξει διεξαγόμενου «ανατολίτικου» πολιτικού παζαριού. Τούτο σημαίνει πως η τουρκική αρνησικυρία θα αρθεί στην πορεία ικανοποίησης, αν όχι των μείζονων τουρκικών στοχεύσεων, τουλάχιστον των ελάσσονων, που άπτονται κυρίως ενίσχυσης της τουρκικής οικονομίας.
Οι ΗΠΑ, από την άλλη, προς τις οποίες και στην πραγματικότητα απευθύνονται τα τουρκικά αιτήματα, μπορεί πολιτικά να έχουν αποδεχθεί την Τουρκία σε μια θέση στρατηγικού εταίρου, του οποίου ο ρόλος ήταν και παραμένει, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία, κρίσιμης σπουδαιότητας για τα αμερικανικά και δυτικά εν ευρεία έννοια γεωστρατηγικά συμφέροντα, πλην όμως και παρά τη βούληση της αμερικανικής ηγεσίας να προχωρήσει στην ικανοποίηση των σημερινών τουρκικών διεκδικήσεων, αυτές προσκρούουν στην αναμενόμενη άρνηση του Κογκρέσου, το οποίο λειτουργεί αυτοβούλως και άνευ ετεροπροσδιορισμού ως τροχοπέδη, έχοντας στη διάρθρωσή του την αρμενική, την ελληνική, ενίοτε μάλιστα και την εβραϊκή κοινότητα, που λειτουργούν κατά περίπτωση σε μια ενεργοποιημένη αντίθεση έναντι της τουρκικής πολιτικής.
Συναφώς, η Άγκυρα, στο πλαίσιο των πολιτικών της στοχεύσεων και με χρήση ή και κατάχρηση του θεσμικώς υφιστάμενου βέτο, θα επιδιώξει την ενδυνάμωση και περαιτέρω ενίσχυση συμμαχιών με άλλα μέλη της ευρύτερης ΝΑΤΟϊκής ομπρέλας, ώστε να καταστεί δυνατή η πραγμάτωση των στοχεύσεών της, έστω σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.
Δεδομένων των ανωτέρω, η Αθήνα οφείλει να προχωρήσει σε πολιτικές συνεννοήσεις παρασκηνιακού επιπέδου, με χώρες όπως η Γαλλία και όχι μόνο, ώστε να προβληθεί το αρνητικό στοιχείο που συνοδεύει το τουρκικό βέτο και να αναληφθούν πρωτοβουλίες για αναζήτηση διεξόδων του, έτσι ώστε η Άγκυρα να λάβει το κόστος της σημερινής της πολιτικής.
Συνεπώς και κατά τα ανωτέρω, η σημερινή στάση της Τουρκίας υπενθυμίζει πως η Άγκυρα έχει εμπεδώσει διεθνώς τον ρόλο και την αντίληψη της χώρας, που είναι σε θέση και σε κάθε ευκαιρία να διεκδικεί και ενίοτε να επιτυγχάνει την πραγμάτωση αιτημάτων της, θέτοντας κατά ταύτα το μέτρο των διεκδικήσεών της στο μέγιστο, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί η πολιτική της βούληση στο επαρκές δυνατό αιτούμενο.
Πηγή: simerini.sigmalive.com/
