Τραύμα… όταν αυτή η πληγή άγαρμπα και άτσαλα νιώθεις ότι σου την ξύνουν… τότε δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα… Το τραύμα αρχίζει και πάλι να αιμορραγεί… κι εσύ βλέποντάς το νιώθεις το ίδιο μούδιασμα με τότε… ίσως και να είναι απροσδιόριστο αυτό το τότε, ίσως και επαναλαμβανόμενο, όμως, από τότε έτσι νιώθεις κάθε φορά που αντιμετωπίζεις αυτό το τραύμα.
Τραύμα… νιώθεις άραγε; Ο κόσμος γύρω σου χάνεται… κι εσύ χάνεσαι… και όλα γύρω σου συνεχίζουν να παίζουν σαν μια ταινία, στην οποία εσύ παρακολουθείς από απόσταση και χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Τι λένε; Και τι σημασία έχει τι λένε; Και πόσο σε λαμβάνουν υπόψη σε αυτά που λένε;
Ο κόσμος γύρω σου έχει χαθεί… κι εσύ είσαι εδώ να αιμορραγείς και να προσπαθείς να επιβιώσεις… συνεχίζεις να ζεις… χωρίς όμως να μπορείς να προσδιορίσεις τίποτα σχετικά με σένα… δεν μπορείς να αντιδράσεις, δεν μπορείς να ανταποκριθείς… δεν μπορείς να απαντήσεις ή να αποφασίσεις οτιδήποτε…
Τραύμα… μια ανοιχτή πληγή, που δεν μπορείς να κάνεις κάτι, παρά μόνο να τη βλέπεις χωρίς να την αγγίζεις. Και δεν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου… ούτε να τον παρηγορήσεις… ούτε να πενθήσεις… υπάρχει μόνο ένα κενό, μια σιωπή… ένα πάγωμα… σαν να έχει πέσει παντού πάγος και όλα φαίνονται ψυχρά και απόμακρα… ακόμα και οι άνθρωποι είναι σαν μικρές φιγούρες που κινούνται γύρω σου, χωρίς να έχει κανένα νόημα τι λένε ή τι κάνουν… Δεν σ’ αγγίζει τίποτα, καθώς τίποτα δεν μπορεί να καλύψει ή να επουλώσει την πληγή, που συνεχίζει να αιμορραγεί… και όσο πιο άτσαλα σου την ξύνουν κάθε φορά… τόσο πιο πολύ πονάει…
Και νιώθεις… άδειος… αβοήθητος… ανίκανος να υπερασπιστείς τον ίδιο σου τον εαυτό… τόσο δα μικρός… και ασήμαντος… χωρίς καμία διέξοδο, καμία διαφυγή… χωρίς καμία λύση ή επιλογή… Και το μόνο που μένει είναι ο πόνος… ο ψυχικός πόνος που είναι πάντα το ίδιο ισχυρός… καταστροφικός… σε κάνει αποσβολωμένο… σιωπηλό… ίσως φαίνεσαι αδιάφορος και ψυχρός… μόνο εσύ ξέρεις ότι μέσα σου βρίσκεσαι σε απόγνωση… σε έχει κατακλύσει η απελπισία… που σε κάνει ακούνητο, σε ακινητοποιεί… σε αποδυναμώνει τελείως απέναντι σε κάθε κίνδυνο, σε παραλύει… σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου κατακερματισμένο… και δεν ξέρεις καν πώς θα μπορούσες να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση… Δεν μπορείς ούτε βοήθεια να φωνάξεις, ούτε να αρχίσεις να τρέχεις… μένεις παθητικός, λες και δεν βρίσκεσαι εκεί… λες και δεν σε αφορούν όλα όσα συμβαίνουν…
__________________________________________________________________
Κουραβάνας Νικόλαος, Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
