Πριν από 31 χρόνια ο Βασίλης Διαμαντόπουλος στήνει το δικό του «Θεατρικό Εργαστήρι» για να δώσει νέο αίμα στο θέατρο , αλλά με κύριο στόχο «να βγάλει σωστούς ανθρώπους με τιμιότητα, με κέφι, με ορμή» , ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει δημόσια, ότι είναι συνυπεύθυνος για την κατάντια του θεάτρου εκείνη την εποχή.
Τρεις 10ετίες μετά, αφού λύσαμε όλα τα προβλήματά μας ,η κυβέρνηση αποφάσισε μετά από τόσα και τόσα χρόνια ,που γίνεται λόγος για την αναβάθμιση των παραστατικών τεχνών και όχι μόνο, να αποκτήσει η χώρα μας ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα και δημιουργήθηκε τέτοια σύγχυση άνευ προηγουμένου.
Η συνέντευξη του Βασίλη Διαμαντόπουλου από τότε, ίσως να λέει πολλά στο σήμερα…
- Συνέντευξη στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Τα ελαττώματά μου είναι τούτα: Ότι σαν άνθρωπος δεν βρήκα την κατάλληλη φόρμα, για να συμβάλω σε ένα σωστό αγώνα στην ελληνική ζωή γενικότερα και ειδικότερα στο θέατρο. Νομίζω, ότι κάπου έσφαλα, κάπου δεν έκανα αυτό που έπρεπε, για να μπορέσω να συνεισφέρω, ώστε να γίνει το Ελληνικό Θέατρο καλύτερο. Αισθάνομαι συνυπεύθυνος κι εγώ, που βρίσκεται σήμερα σε αυτό το κατάντημα !..»
Και πως να μην εκπλήσσεσαι, όταν ακούς τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, αυτό τον τεράστιο θεατράνθρωπο, που μας τίμησε και διεθνώς, να καταδικάζει έτσι, σε έναν απολογισμό ζωής, τον μεγάλο ηθοποιό , που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό μας…
«Με το να δώσεις τόσα ή να δώσεις πολλά, δεν φτάνει. Πρέπει να τα δώσει σωστά» …
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του αυτοσαρκάζεται και σπάει το πολύχρονο ιντερμέτζο της σιωπής του, για να έχει μία επαφή απόλυτης ουσίας με το κοινό, κρατώντας μία σθεναρή στάση. Μια αντιμετώπιση που τηρεί μόνο ένας άνθρωπος του πνεύματος και ένας αγωνιστής μπροστά στα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.
Η κουβέντα μας έγινε στο «Θεατρικό Εργαστήρι» που έστησε στην οδό Μπούσγου, φυσικά για να δώσει νέο αίμα στο θέατρο, αλλά με κύριο στόχο «να βγάλει σωστούς ανθρώπους με τιμιότητα, με κέφι, με ορμή» ό, τι λείπει σήμερα από το χώρο.
- «Εκείνος κι εκείνος» μία θρυλική τηλεοπτική σειρά. Άραγε τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα στη μικρή οθόνη;
Σε όλους τους τομείς της ελληνικής δραστηριότητας όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Κατά συνέπεια και η τηλεόραση ακολούθησε την ίδια κατηφορική οδό.
- Ποια είναι η γνώμη σας για την τηλεοπτική σειρά «Εκμέκ παγωτό» που είσθε η ψυχή της ;
Ανεξάρτητα από το επίπεδο που μπορεί κανείς να της καταλογίσει το υψηλό ή το χαμηλό ή το υψηλότατο ή το χαμηλότατο , έχω να πω, ότι είναι μία πρωτότυπη εκπομπή σε ένα κλίμα, που για πρώτη φορά εμφανίζεται στην ελληνική τηλεόραση. Το κλίμα του γλεντιού, του παιχνιδιού – γιατί στην ελληνική τηλεόραση συνήθως όλα είναι σοφρά ή σκυθρωπά και τίποτα δεν είναι , που να είναι γλέντι χωρίς να είναι σαχλαμάρα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι το «Εκμέκ παγωτό» είναι γλέντι χωρίς να είναι σαχλαμάρα.
- Το γεγονός ότι στη σειρά αυτά χρησιμοποιείται συνέχεια δυο «σκληρές», ας το πούμε, φράσεις, νομίζετε ότι είναι ατού του σεναρίου ή δυναμώνει το ρόλο σας;
Αυτές οι σκληρές φράσεις, οι οποίες δεν είναι μία- δυο, αλλά πολύ περισσότερες, πιστεύω, ότι είναι πολύ αθώες. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν σκληρές πράξεις και όχι σκληρές λέξεις. Δυστυχώς ο Έλληνας εξαγριώνεται από τις σκληρές λέξεις , ενώ προσπερνάει τις σκληρές πράξεις.
- Όπως έμαθα πρόκειται να παίξετε στην τηλεόραση σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή τη ζωή ενός πολύ μεγάλου μας ποιητή, του Καβάφη, που σημάδεψε τον αιώνα μας. Πώς νιώθετε;
Νιώθω φοβερή ευθύνη, όπως αισθανόμουν για τον Παπαδιαμάντη, και φοβερή συγκίνηση γι΄ αυτό που θα κάνω. Ο Καβάφης , όπως και ο Παπαδιαμάντης άλλωστε, είναι ένα πρόσωπο για το οποίο το κοινό έχει σχηματισμένη άποψη. Γι΄ αυτό θα πρέπει κανείς να βρει την συνισταμένη αυτών των απόψεων, ούτως ώστε να μην διαψεύσει, αφενός αυτή την φυσιογνωμία την ποιητική και από την άλλη να την δικαιώσει και να την δώσει όσο γίνεται πιο σωστά, όσον αφορά το υψηλό επίπεδο της ποίησής του και την προσωπικότητά του βεβαίως.
- Και μια που μιλάμε γι΄ αυτό, ποια νομίζετε ότι η σχέση των Ελλήνων με την ποίηση σήμερα;
Οι Έλληνες νομίζω, ότι αγαπούν την πίεση περισσότερο, ίσως από το μυθιστόρημα, και έχουν μία ευκολία στο να γράφουν ποιήματα. Τώρα, αν είναι ποιητές καλοί ή κακοί, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Εκείνος κι Εκείνος
- Το θέατρο δεν σας λείπει καθόλου;
Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά εκείνο που μου λείπει βασικά είναι ένα θέατρο, όπου θα υπάρχει μία ατμόσφαιρα δουλειάς δημιουργική, όπου ο θίασος θα σου κάνει χαρά να δουλέψεις μαζί του, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αν θα΄ ναι σπουδαίο ή μέτριο. Κι αυτό είναι σπάνιο. Όχι ότι δεν υπάρχει. Υπάρχουν σίγουρα συντελεστές, όπου είναι άξιοι λόγου και σαν άνθρωποι και σαν ηθοποιοί, αλλά πολύ συχνά δεν βρίσκονται μαζί αυτοί, γιατί σκορπιούνται.
- Θα αργήσουμε να σας ξαναδούμε στη σκηνή;
Και τον ερχόμενο χειμώνα όχι. Προς το παρόν εκτονώνομαι στο θεατρικό μου εργαστήρι.
- Πιστεύετε, ότι οι υπάρχουσες δραματικές σχολές τηρούν τις προϋποθέσεις για να βγάλουν καλούς ηθοποιούς; Από την άλλη δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί σήμερα για την οικονομική κρίση που περνάει το θέατρο;
Δε νομίζω, ότι φταίνε οι πολλοί ηθοποιοί ή οι πολλοί θίασοι. Πιστεύω, ότι φταίει η πληθώρα μέτριων ηθοποιών και η πληθώρα μέτριων θιάσων . Θα ήταν ευτύχημα να έχουμε πολλούς θιάσους και πολλού ηθοποιούς, όλους καλούς. Βεβαίως πολλοί ηθοποιοί εμποδίζουν στο να δημιουργούνται καλοί θίασοι, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Το θλιβερό είναι, ότι οι καλοί ηθοποιοί και οι καλοί θίασοι είναι ελάχιστοι.
- Τί νομίζετε πως πρέπει να γίνει για να ξαναεπιστρέψει ο κόσμος στις θεατρικές αίθουσες;
Αυτό είναι όντως ένα πρόβλημα, που δεν θα μπορούσα να βρω τρόπο για την λύση του. Δεν υπάρχει καμία πανάκεια, δεν υπάρχει κανένα αξίωμα , δεν υπάρχει καμία συνταγή για να φέρει κανείς τον κόσμο στο θέατρο. Εκείνο που πιστεύω πως θα ΄ναι δρόμος για ένα νέο ξεκίνημα, είναι αν βοηθήσει το κράτος να γίνουν καλοί θίασοι, οι οποίοι θα μπορούν να τροφοδοτήσουν κυρίως την επαρχία, όπου το έδαφος είναι πιο παρθένο από την Αθήνα. Ίσως, αυτός είναι ένα τρόπος, να φέρουμε το κοινό πάλι στο θέατρο.
- Και στην Αθήνα;
Η Αθήνα είναι τόσο φθαρμένη, τόσο χαλασμένη, που νομίζω, πως είναι δύσκολο, να τη βάλουμε σε ένα δρόμο. Ούτε το κυκλοφοριακό μπορούμε να λύσουμε, ούτε το θεατρικό πρόβλημα μπορούμε να λύσουμε στην Αθήνα. Ο μόνος δρόμος για να καλυτερέψουνε την Αθήνα, είναι να την σβήσουμε και να την πάμε να την χτίσουμε κάπου αλλού.
- Πάντα εκφράζατε τη γνώμη σας για τα πολιτικά μας πράγματα. Αυτή την εποχή τι θα είχατε να πείτε για το δημόσιο βίο μας;
Α, χα, χα, χα, χα (γελάει). Τι να πω. Αισθάνομαι κι εγώ ένα πολιτικό πρόσωπο, έχω αγωνιστεί για τις ιδέες μου, έχω ακόμα ρισκάρει και τη ζωή μου για τα πιστεύω μου. Σήμερα δυστυχώς, είναι τόσο αποπροσανατολισμένα τα πράγματα διεθνώς, όχι όσον φορά τις μάζες, αλλά όσον αφορά τους ηγέτες. Τρανή εικόνα είναι αυτή της Σοβιετικής Ένωσης που μένει πια κανείς όχι με το στόμα ανοιχτό, αλλά και με τα πόδια ανοιχτά και με τα χέρια ανοιχτά. Δηλαδή, θα΄πεφτες νεκρός με αυτές τις εξελίξεις. Δεν ξέρει κανείς, πού να πάει, και τα αποτελέσματα φαίνονται. Είδατε τι ποσοστό πήραν οι φασίστες στη Γαλλία κι όλα τα άλλα φαινόμενα, που ενθαρρύνουν όλους τους εκμεταλλευτές, τους εγκληματίες και δεν υπάρχει κανένας αγωνιστικός στόχος που να είναι ιερός.
Και συμβαίνει το γεγονός το απίστευτο, το κωμικοτραγικό, Η Σοβιετική Ένωση να είναι σχεδόν η μόνη χώρα στον κόσμο , που έχει βάλει σε παρανομία το Κ.Κ. Βέβαια, είδαμε την κατάντια αμέσως. Πήγανε για καλύτερα και …
Είναι μία χώρα που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο αυτή τη στιγμή και από την άλλη ένας λαός που είναι ρακένδυτος.
Και η Ελλάδα είναι μία εικόνα της παγκόσμιας πολιτικής ζωής. Δεν μπορώ να πω, ότι είμαστε καλύτερα, σε καμία περίπτωση. Εγώ εξακολουθώ να είμαι κομμουνιστής, εξακολουθώ να ψηφίζω ΚΚΕ και δεν θέλω να το κρύψω από κανέναν. Αλλά αυτοί είναι λόγοι συναισθηματικοί, λόγοι που αφορούν εμένα προσωπικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι το ΚΚΕ κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Δεν ξέρω, αν θέλει. Αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Μπορεί να μην μπορεί να κάνει αλλιώς. Αυτό δεν το ξέρω εγώ, αλλά υπάρχει ένα αλλά.
- Ποια είναι η γνώμη σας για το υπερευαίσθητο θέμα των Σκοπίων;
Νομίζω, πως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ονομασία, αλλά κάπου αλλού. Σίγουρα πίσω από κει υπάρχουν άλλες επιδιώξεις. Κάποιες κάποιων, που αφορούν τους Σκοπιανούς από τη μία μεριά και από την άλλη μεριά εμάς. Δηλαδή, υπάρχουν αντιθέσεις πολύ πιο πραγματικές από μία εξωτερική αντίθεση, όπως είναι μία ονομασία. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό.
- Ποιος είναι τελικά ο άνθρωπος Βασίλης Διαμαντόπουλος ;
Εγώ, για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να πω, παρά λόγια άσχημα. Τα καλά, αν υπάρχουν, αφήνω να τα πουν άλλοι. Εγώ, θα πω για τα ελαττώματά μου. Και τα ελαττώματά μου είναι τούτα: Ότι αισθάνομαι υπεύθυνος, συνυπεύθυνος κι εγώ, γιατί το ελληνικό θέατρο βρίσκεται σε ένα πολύ μεγάλο κατάντημα. Αυτό είναι ένα από τα βασικά μου ελαττώματα.
Σαν άνθρωπος, προσπαθώ να είμαι συνεπής. Δεν θα πω τίμιος, γιατί η λέξη τίμιος είναι λίγο φλου, λίγο συγκεχυμένη, περίεργη και χωρίς συγκεκριμένα όρια. Αλλά θα΄λεγα, ότι προσπαθώ να είμαι συνεπής με την ρίζα του εαυτού μου. Συνεπής με αυτό που πιστεύω πως είμαι. Αυτό είναι, αν θέλετε, προτέρημα, Μια άλλη μου ιδιότητα είναι, ότι με αυτό που κάνω, θέλω να αντλώ χαρά. Είτε είναι ένα ποτήρι νερό, είτε είναι μία θεατρική δουλειά, είτε είναι μια γυναίκα. Θέλω από κάθε τι να βγαίνει μία ηδονή. Δεν θέλω να κάνω τίποτε, που να είναι απλώς για να περάσει η ώρα.
- Με αφήσατε άναυδη προηγουμένως , όταν καταδικάσατε εαυτόν…
Σίγουρα πιστεύω αυτό που είπα. Ίσως σαν παράδειγμα στάσης ηθοποιού, μπορεί να επηρέασε ευνοϊκά και να είχε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά δεν έκανε ένα θεατρικό κείμενο που θα το ήθελα, όπως έκανε ο Κουν, που ήταν πραγματικά μεγάλη η προσφορά του στο Ελληνικό Θέατρο.
- Ίσως να μην σας ευνόησαν οι εποχές…
Ίσως. Πάντως, κάπου φταίω. Κάπου φταίω.
