Ο Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό (Jean-Baptiste Camille Corot, 16 Ιουλίου 1796 – 22 Φεβρουαρίου 1875) ήταν Γάλλος ζωγράφος, γνωστός κυρίως για τις τοπιογραφίες του. Φιλοτέχνησε πορτρέτα, τοπία και συνέθεσε μεγάλους ιστορικούς πίνακες. Χαρακτηρίστηκε επίσης για τη γενναιοδωρία του, ενισχύοντας νέους καλλιτέχνες.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 16 Ιουλίου 1796 και οι γονείς του ήταν εύποροι έμποροι. Σπούδασε αρχικά στη Ρουέν και στη συνέχεια μαθήτευσε στο πλευρό ενός εμπόρου υφασμάτων, με την προοπτική να ακολουθήσει τις εμπορικές δραστηριότητες της οικογένειας. Ασχολήθηκε με το εμπόριο μέχρι την ηλικία των είκοσι έξι ετών, όταν ο πατέρας του, έδωσε τη συγκατάθεσή του προκειμένου να αφοσιωθεί επαγγελματικά στη ζωγραφική.
Θεωρείται πως ο Κορό έμαθε ελάχιστα από τους μεγάλους ζωγράφους της εποχής. Το 1825 επισκέφθηκε την Ιταλία και παρέμεινε για δύο χρόνια στη Ρώμη. Η εξοχή της Ρώμης θα του διδάξει το φως και την αξία της πινελιάς. Τα σχέδια που φιλοτέχνησε εκεί είναι αυθόρμητα, αντίθετα από τα τοπία που συνέθετε με μεγάλη και σοβαρή μελέτη. Το 1833 απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Σαλόν ενώ το 1847 βραβεύτηκε με το μετάλλιο της Λεγεώνας Της Τιμής. Η καλλιτεχνική ωρίμανσή του, προετοίμασε το έδαφος για το πέρασμα στον νατουραλισμό. Από τη Γαλλία έκανε πολλά ταξίδια, επιστρέφοντας στην Ιταλία κατά καιρούς (1834, 1843), αλλά και στο Βέλγιο, στην Ολλανδία (1854), στην Αγγλία (1862) και μερικές φορές στην Ελβετία.
Η ζωγραφική του
Το 1850 η ζωγραφική του θα υποστεί μια σημαντική αλλαγή, προσεγγίζοντας ένα πιο νεφελώδες και τεχνικό ύφος, που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αποδοχή του κοινού και των κριτικών. Ειδικά τα τοπία του, αποκτούν μεγαλύτερη ελευθερία και φαντάζουν ασημένια, επηρεασμένα εν μέρει και από τον ιμπρεσσιονισμό. Οι εικόνες κι οι σπουδές του είναι χωρίς αυτή τη νέα επεξεργασία.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Κομμούνας (1868) εγκατέλειψε το Παρίσι και διέμεινε αρχικά στο Arras και στη συνέχεια στο Douai για να επισκεφτεί τον φίλο του, Alfred Robaut, που εργάστηκε για τη βιογραφία του. Το 1870 εκλέχθηκε μέλος της κριτικής επιτροπής του Σαλόν. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου (1870), διέθεσε σημαντικό μέρος της περιουσίας του, για την άμυνα της χώρας του. Το 1872 αγόρασε ένα σπίτι για τον Ονορέ Ντωμιέ, προκειμένου να τον βοηθήσει όταν έμεινε τυφλός και χρεωκόπησε. Υποστήριξε επίσης οικονομικά την οικογένεια και τη χήρα του ζωγράφου Ζαν Φρανσουά Μιγέ (Jean-François Millet), όταν εκείνος πέθανε.
Ο Κορό πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1875, στο Βιλ-ντ’Αβρύ (Ville-d’Avray), σε ηλικία 79 ετών.
-
Το Ρωμαϊκό Φόρουμ από τους κήπους Φαρνέζε, 1826, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
-
Η γέφυρα του Νάρνι, 1826, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
-
Η Notre-Dame της Σαρτρ, 1830, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
-
Η Φλωρεντία από τους κήπους του Μπόμπολι, 1835-1840, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου
-
Marietta, η λεγόμενη Ρωμαία οδαλίσκη, 1843, Παρίσι, Petit Palais
-
Ο Όμηρος και οι βοσκοί, 1845, Σαιν Λο, Musée des beaux-arts
-
Ένα πρωινό, ο χορός των Νυμφών, 1851, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
