Η ζωγράφος Αγλαΐα Παπά γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1904 και καταγόταν από το Γιαννιτσάτι της Βορείου Ηπείρου. Αδελφή της ήταν η λογοτέχνις Κατίνα Παπά.
Τα πρώτα της μαθήματα τα πήρε στη γενέτειρά της από τον Μάρκο Ζαβιτσιάνο και τον Κωνσταντίνο Παρθένη την περίοδο 1915-1917. Αργότερα σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών έχοντας ως καθηγητές τους Θωμά Θωμόπουλο, Νικόλαο Λύτρα αλλά και τον Παρθένη με τον οποίο γνωριζόταν από παλιότερα.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Αθήνα μετέβη σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις (Τεργέστη, Βιέννη και Μιλάνο) όπου παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής και Ιστορίας της Τέχνης.
Αγλαϊας Παπά: «Μάνες της Κύπρου» (μονοτυπία) Συλλογή Γ.Κάρτερ
Κατά τον Μεσοπόλεμο συμμετείχε στην Ομάδα Τέχνη ενώ στα τέλη του 1949 προσχώρησε στην καλλιτεχνική ομάδα Στάθμη μαζί με καλλιτέχνες όπως οι Σπύρος Βασιλείου, Βάσω Κατράκη, Γιώργος Σικελιώτης, Γιάννης Μηταράκης, Ελένη Πασχαλίδου – Ζογγολοπούλου κ.ά. Υπήρξε επίσης μέλος του Καλλιτεχνικού Σωματείου Ελληνίδων και του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος). Για μεγάλα χρονικά διαστήματα δίδαξε ζωγραφική και διακοσμητική στην επαγγελματική Σχολή του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου.
Πρωτοπαρουσίασε έργα της το 1935. Κατόπιν εξέθεσε το 1950, το 1955, το 1966 το 1972 και το 1980, στην αναδρομική της, που οργάνωσε η Εθνική Πινακοθήκη. Από το 1938 συμμετέχει σε όλες τις Πανελλήνιες.
Σε ομαδικές εκθέσεις του εξωτερικού πήρε πολλές φορές μέρος, όπως στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και το 1936, στην Διεθνή του Παρισιού το 1937, που της απονεμήθηκε το αργυρό μετάλλιο, στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1957 κι ακόμα, στην Πράγα, τη Στοκχόλμη, τη Μόσχα, τη Νέα Υόρκη, την Τεργέστη, το Λονδίνο, το Ζάγκρεμπ, το Κάϊρο, το Σαντιάγο κ.α.
Η Αγλαΐα Παπά πέθανε σε κλινική του Πειραιά στις 12 Ιουνίου του 1984.
Τεχνοτροπία
Κατά τις πρώτες δεκαετίες της καλλιτεχνικής της πορείας οι δημιουργίες της ήταν έντονα επηρεασμένες από τον Κωνσταντίνο Παρθένη με τα τοπία, τις προσωπογραφίες και τις στέρεες, γεωμετρικές αναφορές να κατέχουν δεσπόζουσα θέση. Από τη δεκαετία του ’60 και έπειτα στράφηκε προς πιο αφαιρετικές τάσεις με σκοπό την απόδοση της δομής και της εσωτερικής ζωής των πραγμάτων.
Πηγές
- Τώνη Σπητέρη: «3 αιώνες νεοελληνικής τέχνης, 1660-1967», εκδ. «Πάπυρος», σ.σ. 224-225 (β΄τόμος) και σ. 213 (γ΄τόμος).
- Κώστα Δαφνή: περιοδικό «Κερκυραϊκά Νέα», Ιούνιος 1984, σ. 10.
- Φώτου Γιοφύλλη: «Ιστορία της νεοελληνικής τέχνης», εκδ. «Ελληνικό βιβλίο», 1963, τόμος β΄, σ. 443.
- Έκδοση Εθνικης Πινακοθήκης: «Αγλαϊα Παπά», 1980.
- Άγγελου Προκοπίου: εφημ. «Καθημερινή», 20.3.1955.
