Ο Ενρίκε Γκρανάδος (Pantaleón Enrique Joaquín Granados Campiña, 27 Ιουλίου 1867 – 24 Μαρτίου 1916) ήταν Ισπανός πιανίστας και συνθέτης.
Μόλις πήρε το δίπλωμά του στο πιάνο από το Ωδείο της Βαρκελώνης, όπου σε έναν διαγωνισμό πιάνου το 1883 είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο, άρχισε σπουδές σύνθεσης με τον Φελίπε Πεντρέλ (θιασώτη της εθνικής ισπανικής μουσικής σχολής), σπουδές που τελειοποίησε αργότερα στο Παρίσι. Δεξιοτέχνης με εξαιρετικά χαρίσματα, έπαιξε συχνά ντουέτα με διάσημους σολίστ, όπως ο Ζακ Τιμπό και ο Πάμπλο Καζάλς. Το ενδιαφέρον του για την αναγέννηση της ισπανικής μουσικής τον οδήγησε στην ίδρυση μιας εταιρείας συναυλιών στη Βαρκελώνη, καθώς και μιας μουσικής Ακαδημίας, που έφερε το όνομά του.
Ως συνθέτης έγραψε κυρίως μουσική για πιάνο, που απαλλαγμένη από κάθε δεξιοτεχνική ρητορεία, είχε ως σκοπό να ξεπεράσει τα παραδοσιακά φορμαλιστικά σχήματα με τη βοήθεια των πιο ζωντανών στοιχείων από τη λαϊκή παράδοση, που διαποτίζονται από μία πρωτότυπη, ευκίνητη και δροσερή αρμονική επεξεργασία. Με το πνεύμα αυτό είναι γραμμένες οι συλλογές του από ισπανικούς χορούς (1892), μουσικές εικόνες που τις είχε εμπνευστεί από την τέχνη του Φρανθίσκο Γκόγια (1912), και ο κύκλος τραγουδιών με συνοδεία πιάνου “Τραγουδάκια σε παλιό ύφος”. Έγραψε και ένα μελόδραμα, με τίτλο “Σκηνές της ισπανικής ζωής”, που παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη το 1916, αφού οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη ματαίωσαν την εκτέλεσή του στο Παρίσι. Στο ταξίδι του γυρισμού πνίγηκε σε ναυάγιο μαζί με τη γυναίκα του, όταν το πλοίο που τον μετέφερε τορπιλίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο στη Μάγχη.
