ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΑΝΗΣ
DNA
Είκοσι χρόνια μετά. Έτσι μού ‘ρθε ξαφνικά. Έσυρα τα βήματά μου μέχρι την παλιά γειτονιά. Τα Παναθήναια. Μπήκα στο καφέ-μπαρ της συμφοράς. Ερείπιο. Κατάπια τη θλίψη. Είδα ένα γεροντάκι. Πιο μεγάλο κι από μένα.
Είσαι ο ιδιοκτήτης; Τον ρώτησα. Ναι. Μου λέει ξερά. Δεν ήταν εδώ δυο αδέρφια; Ρωτάω. Ήταν. Τώρα είναι ένα. Ο άλλος; Ταξίδεψε. Κοντά-κοντά με τη γριά. Εσύ τώρα τι θέλεις;
Άναψα τσιγάρο. Απαγορεύεται. Μου λέει. Πλάκα μου κάνεις. Μόνοι μας είμαστε. Νόμος. Μου λέει. Σβήνω το τσιγάρο. Μήπως περνάει από δω ο Μοσχόβης; Ταξίδεψε μου λέει. Να φωνάξω τον αδερφό του. Αλλά θα πιεις κάτι.
Μια μπύρα Άμστελ. Αλλά τον αδερφό, δεν τον λένε Μοσχόβη; Μοσχόβη τον λένε. Τότε πώς ξέρεις ποιο Μοσχόβη θέλω;
Το γεροντάκι άνοιξε τη μπύρα. Θέλεις τον Αρχιδιδάσκαλο. Αυτόν θέλω. Ταξίδεψε. Θα φωνάξω τον αδερφό του.
Τράβηξα μια γουλιά. Κυρίως αφρό. Σκούπισα τα χείλη μου. Τι να τον κάνω τον αδερφό; Ρητή εντολή του Αρχιδιδάσκαλου. Διαθήκη. Φώναξέ τον τότε.
Σε πέντε λεπτά μπαίνουν το γεροντάκι κι ένας κοντός, στρογγυλοπρόσωπος, φαλακρός. Μηδενική ομοιότης με τον Αρχιδιδάσκαλο. Παρακαλώ. Μου λέει.
Βασικά, του λέω, ήθελα τον αδερφό σου. Ταξίδεψε. Λυπάμαι. Ήθελα να τον ρωτήσω. Πώς σταμάτησε τον χρόνο;
Απλό. Μου λέει. Ο χρόνος σταματάει μόνος του. Στα ψηφιακά ρολόγια. Κβαντική φυσική. Μα εμείς κοιτάξαμε την ώρα δυο φορές. Απλό, μου λέει. Ψευδαίσθηση. Θα σου πω όμως κάτι άλλο. Ο Αρχιδιδάσκαλος ήξερε ότι θα ξαναπεράσεις. Όταν περάσει ο λήσταρχος να του δώσεις οδηγίες, μου παράγγειλε.
Τι οδηγίες; Όταν ταξιδέψεις να ταφείς κανονικά. Ξέχνα την καύση. Γιατί;
Το λοιπόν. Στη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου σηκώνονται οι νεκροί από τους τάφους. Από τους τάφους λέει. Ανασταίνονται. Πώς τους ανασταίνει ο Κύριος; Από το DNA τους βέβαια. Αν τους κάψεις, καπνός το DNA. Πάπαλα.
Δηλαδή η αθάνατη ψυχή είναι το DNA; Α γεια σου.
Δηλαδή ο Αρχιδιδάσκαλος θάφτηκε; Όι δα! Κάηκε; Ασφαλώς. Μα γιατί; Γιατί δεν είναι κορόιδο να αναστηθεί. Ταλαιπωρία στην αιωνιότητα! Και για μένα γιατί είπε; Γιατί είσαι λήσταρχος κι έτσι σου πρέπει.
