Ο Ινιάτσιο Σιλόνε (Ignazio Silone), (ψευδώνυμο του Σεκόντο Τρανκουίλι) (1η Μαΐου 1900– 22 Αυγούστου 1978), ήταν Ιταλός συγγραφέας και πολιτικός. Το πιο γνωστό έργο του, το μυθιστόρημα Φονταμάρα, που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αποτελεί καταγγελία της φτώχειας, της καταπίεσης και της κοινωνικής αδικίας.
Ο Σιλόνε ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI) αλλά αντιτάχθηκε στην μορφή που πήρε το καθεστώς στη ΕΣΣΔ μετά την άνοδο στην εξουσία του Στάλιν και διεγράφη από το κόμμα το καλοκαίρι του 1931. Από τις αρχές της δεκαετίας του τριάντα και μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 έζησε εξόριστος στην Ελβετία.
Το 2000 ξέσπασε στην Ιταλία μια έντονη συζήτηση μεταξύ των ιστορικών με αφορμή τους ισχυρισμούς των ιστορικών Mauro Canali και Dario Biocca, που βασίστηκαν σε έγγραφα από τα αρχεία του φασιστικού καθεστώτος, ότι ο Σιλόνε ενώ ήταν μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν συγχρόνως και συνεργάτης της φασιστικής αστυνομίας. Οι ισχυρισμοί των δύο ιστορικών αμφισβητήθηκαν από τον συνάδελφό τους Giuseppe Tamburrano ο οποίος, αν και δεν αρνήθηκε ότι ο Σιλόνε είχε επαφές με τη φασιστική αστυνομία προκειμένου να βοηθήσει τον αδερφό του που ήταν στη φυλακή, υποστήριξε ότι ο συγγραφέας δεν έδωσε ποτέ στο καθεστώς χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το κόμμα και τους συντρόφους του.
Έργα του στα Ελληνικά
- Fontamara (Φονταμάρα, 1930) ― μετάφρ. Δ. Μπούας (“Εκδόσεις των Φίλων”)
- Pane e vino (Άρτος και οίνος, 1937) ― μετάφρ. Α. Σταθόπουλος (“Ηριδανός”)
- Il segreto di Luca (Το μυστικό του Λουκά, 1956) ― μετάφρ. Αν. Λαμπρόπουλος (“;”)
