- ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΙΜΙΤΖΗΣ
4.000 χρόνια πολέμων…
Τόσα χρόνια πάνε από τότε που κατακτήθηκε η Ευρώπη από τον άνθρωπο….
Δεν είναι πολύς καιρός, που σε αυτά τα μικρά άρθρα έγραφα πως οι Ευρωπαίοι πολεμούν μεταξύ τους 4.000 χρόνια, και μου φαίνεται απίστευτο ότι θα το σταματήσουμε…
Αυτά όχι από συναίσθημα, αλλά από λογικούς υπολογισμούς… (Δεν αλλάζουν τα πράματα έτσι κατακόρυφα!) Και να, έντρομοι το αντιμετωπίζουμε πάλι! Όχι μόνον εμείς που είμαστε γείτονες ή και συμμέτοχοι (Μην ξεχνάμε την Αλεξανδρούπολη, που θα πάρει μέρος, θέλοντας και μη! και με τα τρομερά επακόλουθα ενός τέτοιου πολέμου…) αλλά γενικά τέτοιων Υπερδυνάμεων που θα εμπλακούν…
Πώς να χαρακτηρίσεις τον άνθρωπο; Τυφλό, απερίσκεπτο, ή έρμαιο των επιπόλαιων αισθημάτων του; Και τι είδους πολιτισμόν έχουμε, που εξ αιτίες του αυτοκαταστρεφόμαστε;
Καμαρώστε τα…
Κάθε φορά που βλέπω στην οθόνη τέτοια τέλεια μεγαθήρια, σαν τα άρματα μάχης ή τα πολεμικά αεροπλάνα, να κινούνται ως φορείς θανάτου και καταστροφών, με πιάνει ίλιγγος απελπισίας!
Γιατί αυτά δεν είναι για την ευημερία μας, όπως τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα και όλα τα μέσα μεταφοράς μας, αλλά για τον θάνατό μας! Προσέξτε:
Χρησιμοποιώντας τις ίδιες τεχνικές και την ίδια επιστήμη που σε συνθήκες ειρήνης, χρησιμοποιείται για να μένουμε σώοι και αβλαβείς, και να μην παθαίνουμε τίποτα!…
Πώς συμβαίνουν ακόμη και το 2022 αυτά;
Είναι ένα κακό όνειρο;
Και αν….
ο Πούτιν συνεχίσει μετά την Ουκρανία, στην Τσεχοσλοβακία; Και Ύστερα στην Ουγγαρία, δημιουργώντας πάλι την παλιά ΕΣΣΔ;
Πώς θα αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ τη ρωσική πλημμυρίδα των τανκς και των κινούμενων τηλεβόλων;
Με ίδια όπλα; Πού θα τα βρει αυτά εκεί;
Επειδή όλα βασίζονταν (όλη η άμυνα βασιζόταν) στις πυρηνικές βόμβες, ή έστω στο απεμπλουτισμένο ουράνιο των βλημάτων, όπως στον πόλεμο με τη Σερβία… Φτάνει; Επαρκεί;
Λέμε τώρα, αλλά το αδύνατον αυτού θα θέλαμε να ακούσουμε… Πού ξέρεις; Ίσως να θέλει να γίνει ανώτερος και από τον Λένιν, και από τον Στάλιν!
«Μέγας είσαι κύριε, και θαυμαστή η τρέλα σου….)
Πώς έρχονται τα πράματα, ε….
Κι εκεί που τρέχαμε και δεν φτάναμε με τα καθημερινά μας προ-βλήματα, να! Ξεσπά κάποιος ΚΟΝΤΙΝΟΣ (απαραίτητο αυτό!) πόλεμος, και όλα εκείνα – προς στιγμήν ή και περισσότερο- σβήνουν, και η έξωθεν είδηση, λες, τα εκμηδενίζει και τα εξαλείφει!
Έχει σημασία αν πρόλαβες το λεωφορείο; Αν το Σ. Μ. δεν έχει αυτό που γυρεύεις; Αν αυξήθηκαν κατά κάτι ή και περισσότερο τα προϊόντα; «Πού θα πάνε οι συντάξεις;» Θα πούμε όλοι το ψωμί, ψωμάκι;
Ένας φίλος από την επαρχία, που μένει χρόνια εδώ, όπως κι εγώ και μύριοι άλλοι, μου είπε στενοχωρημένος: «Και τα έρμα τα πεζοδρόμια δεν μπορείς να τα σκάψεις και να φυτέψεις κάτι, όπως στον προηγούμενο πόλεμο, που οι γονείς μας σκάβανε τα χωράφια, και τρώγανε!»
Έλα ντε! Θα πεθάνομε λιγνοί-λιγνοί, όπως τόσα χρόνια ευημερίας προσπαθούσαμε και δεν τα καταφέρναμε να χάσουμε ούτε γραμμάριο…
Λέτε; Ή ακόμη είναι (κάπως) νωρίς, για να κλαιγόμαστε;
