Τα χρόνια πέρασαν, αλλά την σεβάστηκαν. Κυριολεκτικά δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία της ταυτότητάς της. Παραμένει όμορφη, καλλίγραμμη, ευθυτενής, οι στροφές του μυαλού της είναι ακμαιότατες και δεν έχει χάσει τίποτα από την λάμψη και την ακτινοβολία της.
Για τη Μάρω Κοντού ο λόγος, η οποία την αρχή δέχτηκε με επιφύλαξη να πρωταγωνιστήσει στη «Γη της ελιάς», καθώς, όπως λέει η ίδια, φοβόταν τα ταξίδια στην Κύπρο.
Νίκησε όμως, το φόβο της και χαίρεται που συμμετέχει σε αυτή την τηλεοπτική δουλειά με τόσο ταλαντούχους συναδέλφους της.
Μου έκανε την τιμή να μου δώσει πολλές συνεντεύξεις .
Στέκομαι σε αυτήν την οποία μου παραχώρησε μετά τα πρώτα ήντα, που δεν απέχει από πολύ σήμερα και παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
- Συνέντευξη στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
«Στο ταξίδι πάνω στη Γη όλα είναι ένα μικρό αστείο. Μα τα αστεία καμιά φορά καταντούν σοβαρά. Το θέμα στη ζωή μας δεν είναι η γελοιότητα των πραγμάτων μα το ίδιο το γελοίο, που παίρνει τη σφραγίδα αυτού το οποίο κάνει κάτι με προσοχή και διακατέχεται από υψηλό αίσθημα ευθύνης.»
«Στην πρώτη μας εφηβεία κάθε τι σοβαροφανές γίνεται σοβαρό, και κάθε τι αστείο πέφτει σε ένα μεγάλο άδειο καζάνι, που είμαστε εμείς, για να γεμίσει εμπειρίες. Κι αφού ξεχειλίσει φθάνουμε στο κατώφλι της δεύτερης νεότητάς μας με ωριμότητα. Συμβαίνει όμως, αυτό πάντα; Οι σχέσεις οι κοινωνικές με τον περίγυρο ακροβατούν;»
Ήταν τότε μια γυναίκα πάνω από τα πενήντα, που τώρα πλησιάζει τα ενενήντα και είναι τόσο ευνοημένη από την φύση και με την σοφία της γνώσης, σήμερα κάνει ότι τότε…
Λίγο το μεσημεριάτικο φως, λίγο η μαγεία από τους πίνακες του Λύτρα και του Τσαρούχη, λίγο η ποίηση των χεριών της, που υπογραμμίζουν τα λόγια της και πολύ περισσότερο η φωνή της βραχνή, γεμάτη από την μεστότητα των καταστάσεων και των λαθών της, μας ξεναγεί σιγάσιγά στο βίωμα της δεύτερης εφηβείας…
«Πρώτα-πρώτα έκανα μία ανακαίνιση του εαυτού μου μέσα και έξω, του σπιτιού μου και του αυτοκινήτου μου. Άλλαξα στυλ ντυσίματος χρώμα και χτένισμα μαλλιών. Η όραση βέβαια, δεν ακολουθεί όλη την άλλη διάθεση, γι’ αυτό τα γυαλιά έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Θέλω να διακρίνω καλύτερα. Ίσως γίνεται και ένας απολογισμός μόλις περάσεις τα πρώτα -ήντα, και αρχίζεις να τοποθετείς τα πράγματα κατά κατηγορίες.»
Οι δικές σας ποιες είναι;
«Βλέπεις πού έκανες λάθη, βγαίνει η καρτέλα του καθενός από τους συγγενείς, τους φίλους. Έχεις πια την γνώση να τους κατατάξεις. Και πρώτα απ’ όλα τοποθετείς τον εαυτό σου…»
Συμπεράσματα…
«Πολλά και μία μικρή αμηχανία. Λίγο το θέμα μας, που γλιστράει και ακροβατεί, λίγο ο τρόμος για τη μεγάλη γνώμη του κοινού μου προκαλούν αναστάτωση…»
Φέρνει το χέρι προς το κεφάλι ακουμπώντας τα δάχτυλα στις ρίζες των μαλλιών. Ασυναίσθητη κίνηση. Η ποίηση των ποδιών της που λατρεύτηκαν και εξυμνήθηκαν από επώνυμους και ανώνυμους, δένονται μεταξύ τους φέρνοντάς την σε στάση οκλαδόν πάνω στο χνουδωτό ύφασμα του καναπέ.
Βάζοντας τη νεανική φιγούρα να σκαλίζει καρτέλες στην καρτελοθήκη της ζωής της… Καρτέλες, τοποθετήσεις, που οδηγούν σε συνάψεις πορίσματα μα και απορρίψεις γνωστών και φίλων.
«Σε άλλους είναι επανεκτίμηση, σε άλλους τοποθέτηση, αλλά καλύτερα γίνεται μία αξιολόγηση, η οποία είναι λυπηρή, αλλά μπορείς να βρεις δικαιολογίες για τη στάση. Πάντως είσαι πολύ πιο ελαστική σε αυτή την ηλικία. Πράγματα που στην πρώτη εφηβεία σε θυμώνανε, κι έλεγες τα απορρίπτω, τώρα τα αντιμετωπίζεις διαφορετικά λόγω της πείρας της ζωής. Είσαι φιλοσοφημένος και όχι τόσο άτεγκτος. Αυτή, λοιπόν, η δεύτερη εφηβεία έχει ένα ωραίο φίλτρο, που το έφτιαξε η πολύτιμη εμπειρία, η οποία αποκτήθηκε τα χρόνια που πέρασαν…»
Λίγο το πέταγμα των ματιών της, λίγο το λευκό μπλουζάκι, που πάνω γράφει «Μη λυπάσαι, να’ σαι ευτυχισμένος» και πιο πολύ η έντονη προσωπικότητα της Μάρως Κοντού δημιουργούν φαντασιώσεις μα και ευεξία. Προσωπική ζωή !
Μεγάλοι έρωτες, άγνοια, δεύτερη εφηβεία, προετοιμασία και προσμονή για το μεγάλο έρωτα…
«…κάθε φυσιολογικός άνθρωπος είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να ζήσει έναν έρωτα, με τη διαφορά, ότι είναι άλλα τα ζητούμενα αυτής της δεύτερης νεότητας.
Η πρώτη εφηβεία δεν καλοβλέπει, γιατί δεν έχει τα γυαλιά της γνώσης. Η δεύτερη τα ’χει αυτά τα γυαλιά, γι’ αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να ερωτευθείς αυτή την περίοδο. Δεν έχεις πια τα κρατήματα και τους φόβους της πρώτης εφηβείας και θέλεις όλο το απόσταγμα των χρόνων για να προσφέρεις, γιατί το ’χεις ανάγκη, αρκεί αυτό το ωραίο μπαλάκι της αγάπης να πηγαίνει και να έρχεται.
Πώς είχε νιώσει τότε…
«Δεν έχω καμία αντίρρηση να αγαπήσω κάποιον, χωρίς να ανταποκρίνεται, αλλά τι νόημα θα ’χει. Είναι, σαν να παίζεις τένις μόνος σου, σε έναν τοίχο. Πόσο θα παίζεις; Θα βαρεθείς. Έχω κάνει και μία άλλη διαπίστωση: Οι μεν γυναίκες στη δεύτερή τους εφηβεία είναι πιο εξωστρεφείς, οι δε άντρες είναι πανικόβλητοι, ίσως γιατί υπάρχει μία βιολογική διαφορά. Τους κατανοώ. Η κάμψη στο γενετήσιο. Οι άντρες ποντάρουν πάρα πολύ στον ανδρισμό τους, κι όταν αρχίζει να κλονίζεται βιολογικά τα ’χουν κυριολεκτικά χαμένα, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν αναπτύξει τα άλλα τους προσόντα. Και εκεί βλέπω μία μικρή διαφορά υπέρ των γυναικών…»
Μια διαφορά που σκεπάζει τις βλεφαρίδες της κάνοντας τα μάτια της να φτερουγίζουν καμιά φορά από τον πόνο. Πόνος για λάθη ακόμη της ίδιας της γυναίκας. Μήπως τα προβλήματα του άντρα τελικά τα δημιουργεί και τα κουμαντάρει η γυναίκα η ίδια του η μάνα…»
«Ιδιαίτερα στις μεσογειακές χώρες δίνουμε μεγάλο βάρος σε αυτό που λέγεται ανδρισμός. Έτσι μαθαίνουν και οι Έλληνες άνδρες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που σε κάποια ηλικία πέρασαν τις Συμπληγάδες, κι είδαν, ότι το θέμα μπορεί να πηγαίνει κι άλλου…»
Οι λάθος εποχές, οι λάθος στιγμές, το θέατρο, τα φώτα, ο ήλιος που περνάει από το ορθάνοιχτο παράθυρο και της χαρίζει εκείνη την ιδιαίτερη ζεστασιά, που πηγάζει μέσα από την ίδια της τη ψυχή, την κάνει να φέρνει εδώ μπροστά στους αγαπημένους της θεατές – θαυμαστές, αλλά και εχθρούς την αλήθεια.»
Πρότυπο του άντρα για τη Μάρω Κοντού είναι :
«Είμαι πολύ πιο προοδευτική και ελεύθερη από τη μέση Ελληνίδα. Αυτό μου φέρνει λίγες δυσκολίες και στον επαγγελματικό μου χώρο και στον ερωτικό τομέα. Έχω αποβάλει το 90 τοις εκατό των ταμπού που βρήκα από την οικογένειά μου.
Κατά συνέπεια το πρώτο πράγμα της δεύτερης εφηβείας μου, είναι να έχει πραγματικά ένα ελεύθερο μυαλό, πολύ προοδευτικό, αλλά όχι σαν ταμπέλα, αλλά σαν φύση και θέση.
Το δεύτερο πράγμα, που θα μου άρεσε, είναι να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Να μπορεί να λέει τις μεγάλες αλήθειες για ό,τι θέμα προκύψει, για να επικοινωνούμε χωρίς μάσκες. Επειδή έχασα τον πατέρα μου, όταν ήμουν ενάμιση χρονών, θα ’θελα ο ιδανικός άντρας να είναι τρυφερός. Η τρυφερότητα στον άντρα δεν είναι πολύ συνηθισμένη. Είναι πιο τραχύς. Γι’ αυτό φταίνε οι μητέρες Ελληνίδες, οι οποίες με το φόβο μήπως ο γιος τους γίνει ομοφυλόφιλος τους γυμνάζουν, ώστε να ’ναι σκληροί… Και μετά ακούς όλες τις γυναίκες να παραπονούνται για το ίδιο πράγμα…»
Είναι οι στιγμές εκείνες που η Μάρω Κοντού υψώνει το κορμί της πάνω από τα βλέμματα των ανθρώπων. Τραβάει ένα μακρύ ξίφος, παίρνει θέση και προκαλεί τον άντρα. Τον άντρα που πρέπει να έχει ισοδυναμία μαζί της.
«…ο προοδευτικός και ο ελεύθερος πρέπει να επιζητεί την αυτοδυναμία. Όμως το αδύναμος και δυνατός, είναι υποκειμενικό.
Πρώτα από όλα είναι φυσικό ο άντρας κάπου να είναι δυνατότερος από τη γυναίκα, γενικά και ψυχικά και πνευματικά και σωματικά. Είναι αδύνατο, να υπάρχει μια ζυγαριά, που θα τα φέρει όλα ακριβώς. Στη γενική «σούμα» πρέπει να υπάρχει μία ισορροπία. Δηλαδή, δεν μπορεί ο ένας άνθρωπος να είναι φοβερά κοινωνικός, ελεύθερος, χωρίς ταμπού κι ο άλλος να είναι κλεισμένος στον εαυτό του. Τότε, δεν θα μιλάνε την ίδια γλώσσα. Κι εμένα μου αρέσει να έχω κοινή γλώσσα με το σύντροφό μου. Να βλέπουμε τα φαινόμενα της ζωής με τα ίδια γυαλιά, αλλιώς θα έχουμε διαφορές και δεν θα υπάρχει αρμονία. Κι αυτές οι διαφορές είναι, που κάνουν τα χιλιάδες διαζύγια στον κόσμο. Τώρα, βέβαια, αυτή η δεύτερη νεότητα, η δεύτερη πηγή ζωής για τον άνθρωπο, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιους ανθρώπους και σε σφάλματα…»
