Η Κίνα θεωρεί την Ταϊβάν επαρχία της, που εκκρεμεί να επανενωθεί με την ηπειρωτική χώρα μετά το τέλος του κινεζικού εμφυλίου πολέμου το 1949.
Ο κινεζικός στρατός οργάνωση νωρίτερα τον Απρίλιο τριήμερα στρατιωτικά γυμνάσια γύρω από τη νήσο σε αντίδραση για τη συνάντηση που είχε στις ΗΠΑ με τον Ρεπουμπλικάνο πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Κέβιν Μακάρθι η πρόεδρος της Ταϊβάν Τσάι Ινγκ-γουέν, μαύρο πρόβατο για το Πεκίνο καθώς ανήκει σε κόμμα το οποίο τάσσεται υπέρ της ανεξαρτησίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι ΗΠΑ και η G7 απηύθυναν προειδοποιήσεις στο Πεκίνο, το κάλεσαν να μη θέσει υπό αμφισβήτηση το status quo στο στενό της Ταϊβάν.
«Ακούμε συχνά δηλώσεις ξένων, που ισχυρίζονται πως η Κίνα αψηφά τη βασισμένη σε κανόνες διεθνή τάξη, προσπαθεί να μεταβάλει μονομερώς της Ταϊβάν διά της βίας, ή με εξαναγκασμό», είπε σήμερα ο Τσιν Γκανγκ.
«Αυτή η λογική είναι παράλογη και οι συνέπειές της επικίνδυνες», πρόσθεσε ο κινέζος ΥΠΕΞ κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στη Σαγκάη, καταφερόμενος εναντίον του «ορισμού» του status quo από τη Δύση που έχει σκοπό την «καταπάτηση της κινεζικής εθνικής κυριαρχίας».
Το Πεκίνο ασκεί ολοένα πιο ισχυρή στρατιωτική και οικονομική πίεση στην Ταϊπέι αφότου ανέλαβε την εξουσία η Τσάι Ινγκ-γουέν το 2016.
Η Κίνα βλέπει με δυσαρέσκεια την συνεχιζόμενη σύσφιγξη των σχέσεων των αρχών της Ταϊβάν και ορισμένων δυτικών κυβερνήσεων, ιδίως των ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, στην οποία βλέπει απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα.
«Δεν θα κάνουμε καμιά παραχώρησε σε αυτούς που αποπειρώνται να βλάψουν την εθνική κυριαρχία και ασφάλεια της Κίνας. Όποιος παίζει με τη φωτιά στο ζήτημα της Ταϊβάν θα καταλήξει να καεί», επέμεινε ο Τσιν Γκανγκ.
Κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στη γαλλική οικονομική εφημερίδα Les Echos στις αρχές Απριλίου, ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν παρότρυνε την Ευρώπη να μην μετατραπεί σε «ακόλουθο» των ΗΠΑ ή της Κίνας στο ζήτημα της Ταϊβάν. «Δεν θέλουμε να μπούμε στη λογική των μπλοκ», είχε προσθέσει, υπαινισσόμενος εμμέσως πλην σαφώς τις ΗΠΑ.
Η συγκεκριμένη τοποθέτησή του γάλλου προέδρου υπέρ της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας επικρίθηκε –και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού– από πολιτικούς και αναλυτές καθώς εξέλαβαν τη θέση αυτή ως κριτική στην Ουάσιγκτον, παραδοσιακό εταίρο της Ευρώπης.
