«Αφού ο κάθε άνθρωπος έχει ένα στυλ ζωής, δεν είναι διόλου απίθανο να του προλέγουμε το μέλλον του. Με ποιον τρόπο; Πολύ απλά, μιλώντας του, ρωτώντας τον και παίρνοντας τις απαντήσεις του. Είναι σαν να βλέπουμε την τελευταία πράξη από ένα δράμα, όπου αποκαλύπτονται πια όλα τα μυστικά. Μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις με αυτόν τον τρόπο, επειδή γνωρίζουμε τις φάσεις, τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Μπορούμε, λοιπόν, με τη βοήθεια της εμπειρίας μας και γνωρίζοντας λίγα μόνο γεγονότα, να πούμε τι θα συμβεί με παιδιά που διαρκώς απομονώνονται από τους άλλους, που ζητούν την υποστήριξη των άλλων, που είναι παραχαϊδεμένα και διστάζουν να ανακατευτούν σε καινούργιες καταστάσεις…» (σελ. 54-55).
«Μπορούμε να παρατηρήσουμε πως η τραγωδία που τους συνέβηκε, τον εμπόδισε να αναπτύξει το κοινωνικό του συναίσθημα. Θυμάται ότι η μητέρα του πήρε τον νεότερο αδερφό στα χέρια, αυτό μας δείχνει πως το παιδάκι κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή της μητέρας του περισσότερο από ότι αυτός. Κατά τη γνώμη του, ο αδερφός του- και όχι αυτός προτιμήθηκε, αυτή η ιδέα τον καταδιώκει συνέχεια, έτσι που διαρκώς γυρεύει κάτι που να την επαληθεύσει. Είναι απόλυτα σίγουρος ότι έχει δίκιο και ζει σε μια αδιάκοπη ένταση, συνέχεια βλέπει πως έχει να αντιμετωπίσει μια δυσκολία: πώς πρέπει να προσπαθήσει κάτι να πετύχει, αντί για αυτόν. Για έναν τέτοιο καχύποπτο άνθρωπο μόνο μια διέξοδος υπάρχει: να αποτραβηχτεί στην τέλεια απομόνωση» (σελ. 61).
Πηγή: Άντλερ, Α. (1978). Η γνώση της ζωής. Εκδόσεις Επίκουρος.
______________________________________________________________
Κουραβάνας Νικόλαος, Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc at 4:21 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Labels: ψυχανάλυση
