Το Τελεφερίκ Λυκαβηττού (αναφερόμενο παλαιότερα επισήμως ως «σχοινοκίνητος σιδηρόδρομος» του Λυκαβηττού) είναι επίγειο καλωδιοκίνητο σιδηροδρομικό μέσο με μεγάλη κλίση, που συνδέει το Κολωνάκι με την κορυφή του Λυκαβηττού.
Κατασκευάστηκε από τον Ε.Ο.Τ. τη δεκαετία του 1960. Εγκαινιάστηκε στις 18 Απριλίου 1965, ενώ η λειτουργία του ξεκίνησε την επόμενη μέρα. Από το Δεκέμβριο του 2012, ο χώρος του τελεφερίκ αναπλάστηκε από μια ομάδα Ελλήνων και διεθνών δημιουργών (Jeff Van Dyck, Τάσος Μπουλμέτης, κ.ά.) με τη χρήση βίντεο, κολάζ, φωτιστικών εφέ και ζωγραφικής αναμόρφωσης. Η ανάπλαση έγινε με την υποστήριξη του Οίκου Μεταξά. Η αφετηρία του βρίσκεται στη συμβολή των οδών Πλουτάρχου και Αριστίππου και το τέρμα του στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου (στην κορυφή του λόφου). Έχει δυο βαγόνια και μπορεί να μεταφέρει 34 άτομα σε κάθε βαγόνι. Η γραμμή του είναι μονή, ενώ στο μέσον της διαδρομής υπάρχει πλάτωμα στο οποίο διασταυρώνονται το ανερχόμενο και το κατερχόμενο όχημα. Η συχνότητα των δρομολογίων είναι ανά ημίωρο από τις 9 το πρωί ως τις 2.30 τα ξημερώματα και στις ώρες αιχμής ανά δεκάλεπτο.
Το 2002 έγινε μια σημαντική ανακαίνιση στο τροχαίο υλικό, αφού ανακατασκευάστηκαν τα δύο βαγόνια από την εταιρία «Αμαξώματα Τσώκος» στη Λιβαδειά. Το μήκος της γραμμής του τελεφερίκ Λυκαβηττού είναι 210 μέτρα και έχει κλίση 28 μοιρών. Η πρόσβαση στο τελεφερίκ γίνεται μέσω της στάσης “4η Λυκαβηττού” της λεωφορειακής γραμμής 060. Υπήρξε σχεδιασμός ώστε ο σιδηρόδρομος να φθάσει στην στάση 4η Λυκαβηττού, στη διασταύρωση Πλουτάρχου με Κλεομένους, ωστόσο υπήρξαν αντιδράσεις των περίοικων που ανέστειλαν το εγχείρημα.
