- ΝΕΦΗ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ
Τα ποτάμια δεν κοιμούνται ποτέ. Δεν είναι στάσιμα, ακόμα και όταν μοιάζουν ανενεργά. Γιατί μας ξαφνιάζουν οι αλλαγές; Γιατί μας αιφνιδιάζουν τα ρέματα κάθε που φουσκώνουν, κάθε που οργίζονται και ξεσπούν; Η μοναδική σταθερά είναι η αλλαγή – τα πάντα ρει[1].
Τα στάσιμα νερά είναι ο φόβος – αφενός είναι ρηχά και αφετέρου βρόμικα. Όταν το τέλμα γίνεται μόνιμο, έχουμε σαφή ένδειξη πλήρους απουσίας εξέλιξης και ανανέωσης. Η στασιμότητα είναι τελμάτωση και εν προκειμένω η στασιμότητα προηγήθηκε της φονικής
καταιγίδας. Τα λιμνάζοντα ύδατα των ημερών απειλούν, γιατί συνιστούν τέλμα. Τέλμα που χρονολογείται.
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, λέει η παροιμία – πότε ήσυχα και πότε ορμητικά πάντα μπροστά κυλά. Οι ανθρώπινες πραγματικότητες τρομάζουν στον θεσσαλικό κάμπο, όταν έργα ανάσχεσης της ροής των υδάτων δεν έχουν γίνει επί δεκαετίες – καμία πρόνοια και πρόληψη.
Οι «ανθρώπινες θεομηνίες»[2] ράγισαν τους δρόμους, έσπασαν τις γέφυρες. Η συμφορά είναι ανθρωπογενής.
«Κανένας δεν περπατά στο ίδιο ποτάμι δυο φορές. Διότι το ποτάμι δεν είναι ποτέ ίδιο, αλλά ούτε κι ο άνθρωπος»,[3] και η απερισκεψία, η αμέλεια, η αδιαφορία των ανθρώπων, πρωτίστως των εξουσιών, οδήγησε την ελληνική κοινωνία και πολιτεία του αποκαλόκαιρου
του έτους 2023 σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Επί δεκαετία προειδοποιούσαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα τους ανάλγητους ταγούς [4].
Σημειώσεις
1,3 Ηράκλειτος
2. Μυριβήλης, Η Ζωή εν Τάφω
4. ταγός – (ιστ.) ανώτατος πολιτικός και στρατιωτικός αρχηγός των αρχαίων Θεσσαλών.
