- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
Ήταν η οικονομική κρίση που σάρωσε τα πάντα. Επιχειρήσεις έπεσαν, ψυχές θερίστηκαν σαν τα στάχυα, και η αμφιβολία φώλιασε για πάντα σε όλους. Αμφιβολία για τον διπλανό, για την πολιτική, για την πατρίδα, για τους θεσμούς. Αυτή η κρίση τα γκρέμισε όλα. Κατεδαφίστηκαν εν ψυχρώ ό,τι είχαμε και δεν είχαμε κι όλα δείχνουν πως αρχίζουμε ξανά από την αρχή. Όσοι τα καταφέρουμε….
Όμως, μου έλεγε ένας φίλος, προσφάτως, «δεν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι»!!! Δυστυχώς αυτό είναι αλήθεια. Γίναμε χειρότεροι. Νομίζω ότι αρκετοί από μας προσδοκούσαν ότι η κρίση θα μας κάνει σοφότερους για να ξαναδούμε τη ζωή μας με άλλα μάτια, από άλλη οπτική γωνία. Κι αυτό δεν έγινε. Αντιθέτως, βυθιζόμαστε καθημερινά στο ψέμα, την υποκρισία, το μίσος… Κι επιπλέον, όλα φαίνονται να κατατείνουν στην καθιέρωση μιας πνευματικής στάσης ύπτιας, που δέχεται παθητικά, σαν δρόσο εξ ουρανού, τα πάντα!
Όπως τα πόδια πάνε να αχρηστευθούν από τον τροχό, έτσι και το κεφάλι φιλοδοξεί τη μακαριότητα του ελάσσονος κόπου. Αυτό αποτυπώνεται στην ανάπτυξη της λεγόμενης «φιλανθρωπίας», όπου δεκάδες άνθρωποι παρατάσσονται στις ουρές των δωρεάν συσσιτίων, όπου άστεγοι γεμίζουν τους δωρεάν προσφερόμενους χώρους είτε από τους δήμους είτε από το κράτος, κι έτσι διαιωνίζεται μια εικόνα κάλπικης ζωής.
Ο καπιταλισμός διέλυσε τους ρυθμούς της ζωής μας, αφού πλέον έχουμε νιώσει ότι αυτό το σύστημα που σιγά-σιγά και ύπουλα κυριάρχησε στην υφήλιο, παράγει αδικία κτηνώδη, βουλιμία ανθρωποφαγική, εγωπάθεια ακόρεστη. Φυσικά γνωρίσαμε και τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα που έκαναν εν αφθονία παραγωγή δουλοπρέπειας, καχυποψία, δολιότητα.
Τελικά, εκείνο που πρέπει να παραδεχτούμε είναι πως η ζωή στην κοινωνική, την πνευματική και την καθαρά βιολογική της εκδοχή, είναι ένα σύστημα ανταγωνισμών σε δυναμική ισορροπία, ένα πεδίο συγκρούσεων, δίχως λύση άλλη από την κατάργηση. Ως άνθρωποι είμαστε αδύναμοι, αλλά κάποτε πρέπει να γίνουμε δυνατοί!!!
